Bijvoorbeeld: de afbetalingen aan de schuldenlast van Nicaragua – die grotendeels voortkomt uit het faillissement van de banken, die zogenaamd kennis en steun kregen van de internationale financiële instellingen – zijn nog steeds groter dan de ontvangen hulp. Ook is het van belang te verwijzen naar de voorwaarden die de internationale financiële instellingen hebben opgelegd en die de investeringen in het onderwijs en in de productieve sectoren hebben verminderd, en die overheidsbedrijven hebben geprivatiseerd zoals die van de telecommunicatie die eens rendabel waren en die inkomsten opleverden voor de staatskas.
Maar vooral zijn het de onrechtvaardige ruilverhoudingen voor handelsactiviteiten tussen de landen, de verhoogde olieprijzen en de prijsstijgingen van de goederen die geproduceerd worden in de "ontwikkelde" landen, terwijl diezelfde ruilverhoudingen de prijzen van de grondstoffen die de ontwikkelingslanden produceren doen dalen. De beginnende industrie heeft buitenlandse grondstoffen nodig, waardoor de handelsbalans verslechtert; maar we zijn niet in staat om de industrie op te bouwen met de grondstoffen die we produceren en we moeten de grondstoffen zelfs voor telkens lagere prijzen verkopen. Daar komt dan nog bij de kwetsbaarheid van het milieu, de sociale kwetsbaarheid, de sociale ongelijkheid en de sociale uitsluiting. Nicaragua is een van de landen met het hoogste mate van ongelijkheid. Daarom verlaat een deel van de bevolking het land op zoek naar een economische vooruitgang. Met deze exodus van de factor arbeid desintegreren complete gezinnen, en het eigen land verliest menselijk kapitaal dat hard nodig is voor de ontwikkeling.
Bovendien voert onze eigen regering een versnipperd beleid op het gebied van ontwikkelingssamenwerking, waardoor oneigenlijke concurrentie en een gebrek aan coherentie worden bevorderd. Er is geen nationale planning. Het is een cirkel van armoede. De hulp die we krijgen bestrijdt geen van deze problemen en oorzaken van armoede fundamenteel. Wij, de Nicaraguanen, moeten allen werken aan onze eigen ontwikkeling, wij zijn het die het meeste lijden aan de gevolgen van het ontbreken daarvan. De financiële instellingen die het land verarmd hebben hierin overigens ook een verantwoordelijkheid.
Nicaragua heeft daarom juist de continuïteit van de ontwikkelingshulp nodig. Hulp die gebaseerd is op een solide plan dat de afgestemde prioriteiten en de overeengekomen nationale, regionale en gemeentelijke plannen als startpunt neemt. Binnen dit plan moet ook de kwijtschelding van de buitenlandse schuld opgenomen zijn, als ook het reguleren, inkaderen en coördineren van de samenwerking. Zodat het land en de Nicaraguanen vooruitgang boeken en de verarmde bevolking daadwerkelijk bereikt wordt, zodat bijgedragen wordt aan vermindering van de armoede. En opdat de hulp niet bijdraagt aan de willekeurige verschulding, de vergroting van ongelijkheid, aan het verrijken van enkelen en aan de corruptie.
Coordinadora Civil, een netwerk van organisaties uit het maatschappelijk middenveld in Nicaragua.
