Op het strand van Lombok raken Harry Peters en zijn vrouw Lineke in gesprek met jongens die armbandjes verkopen. Wat volgt is een uitnodiging in het dorp, een vriendschap en een project. Er moet water komen, stroom, en onderwijs. Na veertig jaar als elektrotechnicus bij KPN is Peters net met de VUT. Hij gaat aan de slag. Nu, twaalf jaar later is hij nog steeds de spil van Stichting VLOK. Maar hij wil met pensioen.
“VLOK heeft fantastische vrijwilligers. Toch ben ik de spil waar alles om draait. Contacten met Lombok en in Nederland lopen grotendeels via mij. Als studenten aankloppen met de vraag of ze op Lombok onderzoek kunnen doen naar waterhuishouding, leg ik de verbinding met onze lokale partners. Vorige maand werd ik gebeld door een jonge verpleegkundige, net afgestudeerd, die graag op Lombok in een ziekenhuis wilde werken. Met zo iemand voer ik dan een lang en persoonlijk gesprek.
Mijn werk voor stichting VLOK is mooi maar intensief. Ik ben gemiddeld zo’n drie uur per dag bezig met mailen, vergaderen en Skypen. Ieder jaar wonen mijn vrouw en ik een maand op Lombok. Daar zetten we in drie dorpen op het eiland met de bewoners projecten op. Ze hebben een lijst samengesteld met zaken die voor hen het belangrijkst zijn en daar werken we aan. Waterputten. Fruitbomen. Een kliniek. In vijftig woningen is stroom aangelegd. In een van de dorpen staat nu een multifunctioneel gebouw waar leerlingen les krijgen en peuters worden opgevangen.
Kruiwagen
Ik heb niet het eeuwige leven. Ik ben nu 68 jaar en er kan mij iets overkomen. Maar sowieso wil ik niet eindeloos doorgaan. Soms voel ik me net iemand die een kruiwagen duwt. Als ik er niet ben, blijft die kruiwagen staan. Ik maak me zorgen dat de continuïteit verdwijnt als ik wegga. Ik ben bang dat dan de projecten op Lombok tot stilstand komen. Dat zou verschrikkelijk jammer zijn.
Hoe kan ik op een goede manier stoppen met mijn werk voor VLOK? Dat hoeft niet van de ene dag op de andere. Maar binnen enkele jaren wil ik een forse stap terugzetten. Ik realiseer me dat er ook op Lombok iets moet veranderen. Mensen moeten meer verantwoordelijkheid nemen: zelf met een jaarplanning komen, zelf sponsors zoeken, zelf subsidies aanvragen bij de overheden en een partij worden waarmee overheden rekening houden. Daar wil ik de komende jaren aan werken. Maar dat kost tijd en intussen gaat het gewone werk door. Het liefst zou ik een vervanger vinden die het helemaal van mij overneemt. Ik betwijfel echter of dat realistisch is. Wie heeft diezelfde inzet en praktische kennis? Wie wil er twintig uur per week in stoppen? Vrijwilligers zoals ik, we zijn een uitstervend ras.
Tegelijkertijd weet ik dat mijn situatie niet uniek is. Sommige kleinschalige organisaties zijn al tientallen jaren actief. De mensen die er ooit mee begonnen, zijn er al lang niet meer. Het kan dus wel, maar hoe? Ik wil de lezers van MyWorld graag vragen om daarover mee te denken.”
Heeft u advies voor Harry Peters? Herkent u de situatie? Geef hieronder uw reactie. Of mail naar redactie@myworld.nl.
