Stichting Microprojects biedt hulp aan (aids)weeskinderen in Burundi en geeft trainingen, voorlichting, ideeënuitwisselingen en workshops om meer bewustwording over hiv/aids te creëren. Zo leveren zij een bijdrage aan het bereiken van de millenniumdoelen in arme landen. Denk aan armoedebestrijding, alle kinderen naar school, vermindering van kinder- en moedersterfte en bestrijding van hiv/aids.
Vandaag is het Wereldaidsdag en wordt er wereldwijd aandacht gevraagd voor de strijd tegen hiv/aids. De bestrijding hiervan is één van de acht millennium-doelen van de Verenigde Naties. Iedereen in de wereld moet op de hoogte zijn van de omvang en de impact van de ziekte en daar is deze dag voor. Volgens het Aidsfonds zijn er nu meer dan vijfentwintig miljoen mensen overleden aan aids en als er niets gebeurt dan zullen dat er 280 miljoen zijn in 2050. Stichting Microprojects wil graag bijdragen om mogelijk een klein deel te verbeteren.
Dagelijks sterven er wereldwijd achtduizend mensen aan aids. Ook in het Oost-Afrikaanse Burundi; één van de armste landen ter wereld. Het land werkt aan wederopbouw na jaren van oorlog en geweld. Er zijn veel problemen zoals honger, armoede en hiv/aids. Als gevolg daarvan verliezen veel kinderen één of beide ouders en zijn zelf vaak ook hiv-geïnfecteerd. Wereldwijd zijn er nu vijftien miljoen aidswezen.
Bewustwording en voorlichting als speerpunten
Bewustwording creëren is één van de kernpunten van Stichting Microprojects. Dit doen zij bij vier groepen. Als eerste de lokale overheid. Aids is een nationaal probleem, dus lobbyen bij de overheid is noodzakelijk om druk van bovenaf en maatregelen te krijgen. Daarbij dragen ook politici de ziekte door en moeten eveneens worden voorgelicht. Ten tweede doen zij dit bij de lokale gemeenschap. De Burundezen moeten hiv/aids als hun eigen probleem zien en niet alleen van de familie van de kinderen. Als derde de familie en ouders van de (wees)kinderen, want het gaat om communicatie en hoe men moet omgaan met weeskinderen. Tenslotte de kinderen zelf. Stichting Microprojects praat over hun rechten, hun gedrag, omgang met (pleeg)ouders en bij wie ze terecht kunnen.
Voorlichtingsbijeenkomst in Burundi
Focus op kinderen
In 2005 gingen Nederlandse ondernemers, leraren en studenten van de Stenden Universiteit op studiereis naar Malawi. Jean Claude Karorero was één van de docenten. Al snel bloeide de behoefte om iets te doen aan het aidsprobleem. Vanwege commerciële redenen, communicatie en een groter netwerk trok de groep van Malawi naar Burundi en daar groeide het idee om iets te doen voor (aids)weeskinderen. Hieruit is de Stichting Microprojects ontstaan.
Karorero is de technisch directeur en projectmanager van de stichting. Het bestuur zijn oud-collega’s van Stenden Hogeschool en de vrijwilligers bestaan uit zijn eigen studenten. De stichting heeft als voordeel dat zij Burundezen in het bestuur hebben, waaronder Karorerozelf. Zij kunnen makkelijk communiceren tussen Nederland en Burundi en kennen ook de cultuur van beide landen. "Ik ben een brug tussen twee culturen, twee groepen mensen en twee talen," verklaart hij.
Als we eerder zo’n stichting hadden, dan zouden veel van mijn familieleden misschien nog leven.
Zestien jaar geleden vluchtte hij op 27-jarige leeftijd het land tijdens de burgeroorlog. In zijn persoonlijke omgeving zijn al veel mensen overleden aan aids. "Als we eerder zo’n stichting hadden, dan zouden veel van mijn familieleden misschien nog leven." Door deel te zijn van Stichting Microprojects heeft hij het gevoel dat hij zijn best heeft gedaan om meer familiebanden te bevorderen: "Ik doe het voor mijn familie, voor mijn land. Zo ben ik opgeroeid. Als iemand in God gelooft, zoals ik, dan is het je plicht om iemand te helpen, dus ik heb het gevoel dat ik doe wat ik moest doen."
Stichting Microprojects
Sinds de komst van Stichting Microprojects in Burundi is er volgens Karorero al wel wat verandering in de context van het hiv/aidsprobleem. "Er worden meer hiv-testen gedaan. Er worden meer condooms gekocht, want mensen weten nu dat het belangrijk en nodig is om ze te gebruiken. Er wordt daarnaast meer over seks gepraat, ook tussen ouders en kinderen, en dus wordt langzaamaan het taboe van stilzwijgen verbroken. Ook in de politiek. Tenslotte zijn er minder nieuwe infecties in de projectgebieden en is er meer kennis over moeder-kind besmetting."
Een land zonder aids?
Als ik hem vraag naar de toekomst van aids, antwoordt Karorero dat het mogelijk is dat aids uit Burundi verdwijnt: "Maar dat kan alleen als het in andere landen ook verdwenen is. Er komen natuurlijk ook mensen van andere, omliggende landen die geïnfecteerd zijn met aids naar het land." Wel is er een tijdsverandering zichtbaar, vervolgt Karorero: "In de jaren ’90 was er nog geen medicijn tegen aids in Burundi. Iedereen ging dood en iedereen kon zien als je ziek bent: aan je ogen, je haar, je eet niet meer. Maar nu met medicijnen blijf je gezond aan de buitenkant en merk je niets. Dus mensen op straat zien niet meer dat je ziek bent en velen denken dat de ziekte nu weg is. Daarom moeten we doorgaan met bewustwording." Stichting Microprojects zelf wil door blijven gaan met wat ze doen. Karorero: "Wij willen de lokale partner vragen om meer samen te werken met andere organisaties zodat we meer kunnen bereiken en kunnen zorgen voor vernieuwing."
