Op weg naar het einde van de honger in de wereld

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Met de komst van de nieuwe werelddoelen komt het einde van de honger in de wereld in zicht, betoogt Evelijne Bruning, directeur van The Hunger Project Nederland.

werelddoelen logoWerelddoelen
Tijdens de werelddoelenmaand laat OneWorld zien wat er allemaal al kan en gebeurt op het gebied van ontwikkeling en duurzaamheid, en vertellen experts en opiniemakers hoe de werelddoelen volgens hen moeten werken. Volg het dossier

Dit wordt een wonderbaarlijk mooie week. Want aanstaande vrijdag stelt de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een serie nieuwe, wereldwijde doelen vast, de Sustainable Development Goals (oftewel de werelddoelen). En hoe vaak komt het nou voor dat een ooit onhaalbaar gedacht ideaal wordt omgezet in wereldwijd beleid? 

Mijn organisatie, The Hunger Project, werkte intensief aan de formulering van die nieuwe doelen mee. Samen met miljoenen anderen, via de grootste internationale publieke consultatie ooit. Het ideaal dat wij inbrachten is een wereld waarin elke vrouw, elke man en elk kind een gezond, zelfredzaam en waardig leven kan leiden. Een wereld vrij van honger en armoede.

Een doel voor naïeve, ietwat domme dames bij een missverkiezing

En laat ik meteen maar bekennen dat wij daar tot voor kort vaak nog vrolijk om werden uitgelachen. Alsof dat iets eigenaardigs was. Een doel voor naïeve, ietwat domme dames bij een missverkiezing. Maar deze week tekenen de leiders van niet minder dan 193 landen voor die nieuwe doelen – waaronder dus ook het einde van de honger en armoede. Omdat ook zij er van overtuigd zijn geraakt dat dat kán. En dat is een schitterende eerste stap. 

Bolle buikjes
Anders dan de meeste mensen denken, bestaat honger eigenlijk nauwelijks uit kinderen met bolle buikjes in een crisisgebied. Conflicten en natuurgeweld zorgen namelijk voor niet meer dan zeven procent van de bijna 1 miljard mensen met honger. Verreweg de meesten van hen hebben helemaal geen acute, maar juist chronische honger. Dat wil zeggen dat zij dag in, dag uit te weinig of te eenzijdig eten. Terwijl we al sinds de jaren zestig ruim voldoende eten produceren voor iedereen op de wereld.

De meeste mensen met honger zijn kleinschalige boerinnen en boeren, in relatief rustige landen. Die domweg nauwelijks zichtbaar zijn, omdat ze ver van de steden wonen, en dus ver van politici, journalisten en beleidsmakers. Omdat ze niet georganiseerd zijn, kunnen ze ook niet afdwingen dat er geïnvesteerd wordt in wat zij nodig hebben om een menswaardig en productief bestaan te leiden. Het einde van honger en armoede vraagt dan ook niet om meer voedsel, maar om sociale en politieke transformatie. 

Verreweg de meeste mensen hebben helemaal geen acute, maar juist chronische honger

De afgelopen maanden hebben nogal wat betrokkenen gemopperd dat er uit die brede wereldwijde consultatie niet minder dan zeventien wereldwijde doelstellingen zijn gekomen. En natuurlijk is het moeilijk om straks op zoveel terreinen tegelijk de toegezegde investeringen en de vooruitgang te gaan volgen. Mensen neigen nu eenmaal naar een voorkeur voor simpele oplossingen. Dus waarom zouden we niet gewoon voedsel sturen, als er daar al genoeg van is?

Tijdelijke oplossing
Juist omdat chronische honger structureel is, heeft dat geen enkele zin. Want voedsel sturen is hooguit een tijdelijke oplossing, die vooral voor permanente afhankelijkheid zorgt. Chronische honger is een vicieuze cirkel waarin water, sanitair, onderwijs, gezondheidszorg, de bodem, de lokale overheid maar ook gelijkheid tussen mannen en vrouwen allemaal een rol spelen. Juist daar waar armoede hardnekkig is, worden vrouwen en jongeren vaak uitgesloten van besluitvorming. Zij hebben het dan ook vaak het allermoeilijkst.

Mensen met honger zijn de oplossing

De enige optie die veel jonge boeren nog zien is te vertrekken naar de stad, waar nauwelijks werk is. Of als kansarme economische vluchteling, nog veel verder van huis. Om die vicieuze cirkel van honger en armoede echt blijvend te doorbreken, moeten juist al deze onderwerpen tegelijkertijd worden aangepakt. En dat is dus waarom het goed is dat er zoveel verschillende doelen zijn.  

Het einde van honger
Wij zien in ons werk elke dag dat mensen met honger zelf tot oneindig veel in staat zijn. Wij zien dan ook geen miljoenen monden om te voeden, maar miljoenen ondernemende en veerkrachtige mensen. Mensen met honger zijn daarom wat ons betreft niet het probleem dat de Verenigde Naties en de wereld vanaf deze week serieus gaan aanpakken; mensen met honger zijn de oplossing. Ik verheug me er dan ook op de komende jaren met steeds meer van hen samen op te trekken, op weg naar het einde van de honger. Want die komt mede dankzij deze nieuwe doelen eindelijk echt in zicht. 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons