Achtergrond

Weg van de Pakistaanse snelweg

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Er valt als reporter vandaag weinig te doen. Door de vele processies van de Shia’s, die de moord op een van hun leiders herdenken en de angst voor aanslagen op deze Islamitische minderheid, is het openbare leven nagenoeg stil komen te liggen. Het mobiele verkeer is voor twee dagen plat gelegd. Terroristen schijnen mobiele telefoons als afstandsbedieningen te gebruiken voor het laten afgaan van explosieven. Niemand is bereikbaar. We besluiten de snelweg tussen Islamabad en Lahore bij de afslag Kalla Kahar te verlaten. In het ‘gevaarlijkste land ter wereld’, zo constateren we na afloop, zou ons toeristische tripje heel goed passen in het tv programma ‘Weg van de Snelweg’, dat de AVRO ooit uitzond.

Het is simpelweg gewoon genieten in het bergachtige, ruige landschap waar we door heen rijden. De huizen die van modder en stro zijn gemaakt, gaan met hun kleuren helemaal op in deze streek. Koeien en geiten scharrelen over het erf. Mannen met lange baarden en poncho’s tegen de kou kletsen op houten bedden bij de vele theetentjes langs de weg, die bijna allemaal de naam van een regio uit de Tribale Gebieden langs de Afghaanse grens hebben. Verscheidene Pathanen streken hier ooit neer. In Café Waziristan krijgen we gratis thee en koekjes van de gastvrije eigenaar, die uit deze gelijknamige regio komt die nu door de extremistische Taliban wordt bezet.

We rijden verder over de stoffige weg, met alsmaar de bruine, kale bergen op de achtergrond. De lucht is strakblauw. Het Pakistaanse platteland is eenvoudig,  maar puur en het heeft een verrassing voor ons in petto.

Buiten de stad stuiten we op een archeologische opgraving. Rond een klein meertje staan Hindoe tempels die, volgens het hoofd van de archeologische dienst in Kalla Kahar, nog dateren uit het jaar 300 voor christus. Hij vertelt dat volgens de overlevering het meer het gevolg is van het tranendal van de God Shiva, die de dood van zijn vrouw maar niet kon verwerken.

Na de opdeling van het Britse Rijk lieten de moslims in Pakistan de tempels aan hun lot over. Maar sinds de relatie met de buren langzaam aan het verbeteren is, steekt de Pakistaanse regering geld in de renovatie. Indiase pelgrims kwamen dit jaar met Diwali, het belangrijkste hindoefestival, zelfs over naar Kalla Kahar om er een heilige dip in de tranen van God Shiva te nemen.
 

Premier Kumar van de deelstaat Bihar bracht er twee weken geleden als eerste politicus een bezoek. Hij plantte er een boom als symbool voor vrede tussen beide landen. We dwalen de rest van de ochtend tussen de opgravingen. Vanaf het dak van de Hanuman tempel, waarin de beschilderingen van deze aapgod de tanden des tijd redelijk hebben doorstaan, hebben we een prachtig uitzicht over de tempels.

Voor Pakistaanse families die vandaag de terreurdreiging negeerden, is een schilderachtig meer, dat twintig kilometer verderop ligt, de grote attractie. Ontspannen peddelen ze er in waterfietsen. Kinderen vermaken zich op de kermis langs het water. Tussen de rietpluimen zwemmen witten en zwarte zwanen. Het meer doet me denken aan het sprookjesachtige Dal lake in de Srinagar, de hoofdstad van de deelstaat Kashmir, die al decennia lang een van de oorzaken is van de ruzie tussen Pakistan en India. Beide buren menen aanspraak op deze noordelijke regio te kunnen maken. Wanneer komt er nu eens eindelijk een einde aan dit langst slepende conflict ter wereld dat zoveel onrust in de regio veroorzaakt en militanten aanzet tot het plegen van aanslagen in beide landen?

We fietsen de rest van de middag over het meer tussen de uitgelaten Pakistaanse families. We nemen de uitnodiging van een gezin uit Islamabad aan voor een picknick. En vragen ons samen af hoeveel meer van dit soort verborgen plekjes Pakistan heeft te bieden.

Zou het niet eens goed zijn een serie over Weg van de Snelweg in Pakistan te maken, in plaats van altijd maar de extremisten, de terreuraanslagen of de corrupte regering als onderwerp van onze reportages te nemen? Daar doen we het land geen recht mee. Bovendien onthouden we het Nederlandse publiek van de andere kant van een land, zoals de culture gewoonten en tradities die misschien wel veel interessanter zijn dan altijd die geijkte onderwerpen?

 

 

 

 

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons