Achtergrond

We want the women to step down

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Dat mannen en vrouwen gelijk waren tijdens de revolutie op het Egyptische Tahrirplein is een geromantiseerd beeld zegt vrouwenrechtenactiviste Dalia Abdelhameed Ali. Sinds de val van Mubarak wordt alles van het oude regime met scheve ogen bekeken, dus ook de pro-vrouw wetten die dankzij zijn vrouw Suzanne werden ingevoerd.

Een terrasje met plastic tuinstoelen in het centrum van Caïro. We roken shisha en drinken zoete sterke thee met nieuwe Egyptische vrienden. Terwijl er om ons heen backgammon gespeeld wordt, leg ik Hannah uit waarom we in Caïro zijn. Dat we geïnteresseerd zijn in de sociale en politieke veranderingen die op dit moment in Egypte plaatsvinden, en dat we die graag willen vastleggen. Verwachtingsvol kijk ik haar aan, hopend dat ze zal losbarsten in een opsomming van veranderingen die er sinds 11 februari in haar leven hebben plaatsgevonden. Maar met één zin helpt ze me uit de droom: ‘Nothing has changed’.

Het is een antwoord wat we nog vaak zullen horen als we vragen naar veranderingen die de revolutie teweeg heeft gebracht. Het is nog te vroeg om daarover te praten, de revolutie is nog in volle gang, en eerst moeten de verkiezingen maar eens komen. Toch zijn we nieuwsgierig naar eerste aanzetten tot verandering. Hoe zit het bijvoorbeeld met de gelijkwaardige positie die mannen en vrouwen zeggen te hebben op het Tahrirplein? Sijpelt daar iets van door naar de rest van de samenleving?

We vragen het Dalia Abdelhameed Ali, werkzaam bij de Egyptian Initiative for Personal Rights. Dalia: “De revolutie moet niet teveel geromantiseerd worden. Ook op het plein was er segregatie. Het begon al bij de toegang tot het plein, man en vrouw werden daar gescheiden om tassen te controleren. Blijkbaar kan een man niet in een vrouwentas kijken en andersom. Dus bij de entree van het plein werd er al nadruk gelegd op de verschillende geslachten. Bovendien gaven de meiden ook moralistisch commentaar als ze je tas controleerden, ze maakten er bijvoorbeeld een opmerking over als je op de foto op je paspoort een hoofddoek droeg en op dat moment niet. En daarbij: we maken een politieke transitie door, maar een sociale transitie is een veel langer proces. Achttien dagen zijn niet genoeg om een samenleving te veranderen.”

Million Women March
Met de Million Women March, gehouden op Internationale Vrouwendag, werd geprobeerd een eerste stap in die richting te maken. Maar er was veel commentaar op de groep vrouwen die zich verzameld had. Dalia: “Het was een hele negatieve ervaring. Mensen verzamelden zich in groten getale om ons heen, en schreeuwden ‘we want the women to step down!’. Precies dezelfde slogan als we tegen Mubarak hadden gebruikt. Ze riepen ‘wat willen jullie nou? Dat vrouwen Egypte regeren? Dit is in strijd met de islam!’.” Ook achteraf werd commentaar gegeven, door mannen én vrouwen. Het zou niet het juiste moment zijn geweest om aandacht te vragen voor een subgroep, het was belangrijker om de eenheid onder de demonstranten te benadrukken. Dalia: “Ik ben het helemaal niet eens met dat discours. Onze grootste fout zou zijn om vrouwenrechten op te offeren om een compromis te sluiten.”

Erfenis Suzanne Mubarak
Daarnaast is er sinds de val van Mubarak ook een nieuw probleem ontstaan; alles wat geassocieerd wordt met het oude regime wordt met scheve ogen bekeken. Mubaraks vrouw Suzanne heeft zich altijd geportretteerd als voorvechtster van vrouwenrechten, en dit wordt door sommigen aangegrepen om alle bestaande wetten die pro-vrouw zijn in twijfel te trekken.

Dalia: “De wet die vrouwen het recht geeft om te scheiden ligt het meest onder vuur. Rechtse activisten en vaders die zich benadeeld voelen door de huidige wet pleiten ervoor om de wet af te schaffen. Ook het hoofd van de rechtbank voor familiezaken is erbij betrokken. Ze zeggen dat de wet door Suzanne Mubarak is bedacht om gezinnen uit elkaar te drijven, en dat afschaffing nodig is om het ‘Egyptische gezin’ te redden. Maar we proberen hier met meerdere organisaties tegenin te gaan. En de aanval is de beste verdediging, dus we eisen nog méér rechten voor vrouwen. Ze zouden bijvoorbeeld meer betrokken moeten worden bij het onderwijssysteem, en er moeten regels komen om vrouwen te beschermen op het werk. Of we de strijd gaan winnen? Dat ligt helemaal aan de samenstelling van het nieuwe parlement.” Kortom: het is nog te vroeg om zelfs maar iets over eerste aanzetten tot verandering te kunnen zeggen. Eerst maar eens eerlijke verkiezingen.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons