De verblijfsvergunning die de IND binnen zes maanden had beloofd, is er nog steeds niet. Als ik aan Roulav vraag hoe het met haar gaat, stuurt ze mij een foto van een houtvuurtje. Haar vader zingt een lied en speelt op zijn arabische snaarinstrument. Ter ere van het Koerdische nieuwjaar en moederdag hebben ze een klein feestje gemaakt.
Maar het is een feestje met tranen. Roulav: "Dit jaar is alles anders. Het is Koerdisch nieuwjaar, maar we hebben weinig te vieren. IS zaait nog steeds dood en verderf in ons gebied. Geen taart en cadeau’s, want mijn moeder zit nog in Turkije, terwijl ik met mijn vader en jongste broertje hier in Nederland ben. We hadden gehoopt dat we na onze vlucht uit Syrië snel herenigd konden worden als gezin. Zo treurig als op deze moederdag voelde ik me nog nooit. Ze was er niet. Toen ik haar belde moesten we allebei hard huilen. Ik heb haar gezegd dat ze geduld en vertrouwen moet houden. Als we een verblijfsvergunning krijgen dan komt het goed. Mijn moeder zei: ik hoop dat het snel is, want ik ben zo vermoeid na deze lange tijd van wachten zonder jullie…
Een vriendin van me hier in het vluchtelingenkamp kwam ook alleen met haar vader. We hebben samen gehuild om onze moeders die hier niet zijn. Toen hebben we besloten om samen iets te doen voor alle moeders die hier zonder hun kinderen in het asielzoekerscentrum zitten. We zijn naar de stad gegaan en hebben bloemen gekocht. Samen hebben we gedanst om het vuur."
