Schrijven over het grootste cliché dat er over Nigeria bestaat, ik vind het bijna flauw van mezelf. Corruptie is echter zó alomtegenwoordig in mijn gesprekken met Nigerianen – en ik ben nooit degene die erover begint – dat ik er gewoon niet omheen kan.
Iedereen zegt, volstrekt recht voor zijn raap, hetzelfde: veruit, véruit het grootste probleem in dit land zijn de vuile graaiers die ons ‘besturen’.
Neem Olu, een zachtmoedige journalist van in de vijftig. ‘Corruptie is hier endemisch’, verzucht hij op een middag in Mr. Bigg’s, de Nigeriaanse versie van McDonalds. ‘Politici interesseert het niets als het publiek klaagt over al het geld dat ze verkwisten. Dit land heeft alles om het te maken: natuurlijke hulpbronnen, geld, enorm veel menselijke kapitaal. Het meeste talent in Nigeria gaat echter kansloos verloren, zo simpel is het.’
Festus, de 27-jarige nachtwaker van het huis in Lagos waar ik verblijf, kan erover meepraten. Hij bezit een bachelordiploma economie, maar werk vinden op niveau lukt hem niet, zegt hij: ‘Het gaat in dit land niet om wat je kan, maar om wie je kent. Je ziet hier overal mensen op hoge posities die daarvoor helemaal geen opleiding hebben. Hoe zijn die daar terecht gekomen? Connecties. Ik heb die niet, want mijn familie is niet rijk en komt bovendien niet uit Lagos.’ En dus slijt Festos zijn dagen in een kamertje van twee bij twee bij de toegangspoort.
Een soortgelijk verhaal heeft Helen, een aspirerend actrice die ik ontmoet bij het National Stadium, waar ik ben voor een verhaal over de Nigeriaanse filmindustrie. ‘Het maakt rijken in dit land geen fuck uit hoe het gaat met de massa, die elke dag worstelt om te overleven. Veel van mijn vrienden zijn net als ik afgestudeerd, maar werken bij gebrek aan beter als taxichauffeur of straatventer. Vorige maand had ik een sollicitatie bij de staatstelevisie. Voordat het gesprek begon vroegen ze me tienduizend Naira smeergeld (bijna 50 euro, red.). Ik heb betaald, maar sindsdien niets meer van ze vernomen. Daarom zie je vrouwen zichzelf hier ook aanbieden in nachtclubs: ze doen alles om maar aan wat geld te komen.’
Joy, een andere beginnende filmheldin die zich hier elke dag in het zweet werkt voor haar rol in een kung-fu-film, valt Helen bij. ‘Nigerianen met geld zijn nooit tevreden, ze willen altijd maar meer. Onze bestuurders zijn slechte mensen. Slecht! Ik heb begrepen dat mensen in jouw land geld van de regering krijgen als ze oud zijn. Is dat echt waar?’ Ze kijkt ongelovig als ik bevestig en zegt dan langzaam: ‘You people are too, too lucky.’
