Achtergrond

Vrouwen naar de top in het Indiase hooggebergte

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
The Ladakhi Women’s Travel Company (LWTC) is het eerste Indiase trekkingbedrijf dat uitsluitend met vrouwelijke gidsen en draagsters werkt – en dat in een land waar ondernemingen gerund door vrouwen sowieso uitzonderlijk zijn. Thinlas Chorol begon LWTC in Ladakh, een woestijnhooggebergte in het noorden van India. Ik liep vijf dagen met gids Deachen en draagster Dolma door de Markha Valley naar de Gongmaru-la, een top op bijna 5300 meter: dezelfde hoogte als het Everest Basecamp.

Het is ochtend in Leh, een stad op 3500 meter hoogte. De honden die de stad ’s nachts wakker houden, liggen net op een oor. In mijn bergoutfit en met een backpack sta ik langs de kant van de weg. Een kleine witte Jeep komt aangereden. De auto stopt en twee jonge vrouwen achterin steken hun hoofd uit het raampje. “Are you Kurbruk?” vraagt een van hen. “Yes, I am Gerbrich!” Deachen en Dolma stappen uit. Ze werken als gids en draagster voor LWTC tijdens de zomermaanden, wanneer de wegen en paden begaanbaar zijn.

Tijdens de rit naar het startpunt van onze tocht vertelt Deachen over haar werk. “Ik volg een master rural development in de buurt van Leh. Drie jaar geleden zocht ik werk naast mijn studie. Ik hoorde in Leh over LWTC, want daar ging het als een lopend vuurtje rond dat Thinlas Chorol een trekkingbedrijf was gestart en alleen vrouwen in dienst nam.’’

Thinlas richtte haar bedrijf op in 2009. Haar vader inspireerde haar om de bergen tot haar werkplek te maken. Van jongs af aan trok ze met hem de bergen in, samen met hun geiten en schapen. Tijdens haar studie nam ze voor het eerst een buitenlandse vrouw mee de bergen in. “Zij vroeg mij, omdat ze zich veiliger voelde met een vrouwelijke gids,” vertelt Thinlas. “Ik ging steeds vaker met individuele tochten mee en werd door mijn klanten gestimuleerd om professioneel te gaan gidsen.”

Het was aanvankelijk lastig om bij trekkingbureaus binnen te komen. “Vrouwelijke berggidsen had je hier niet. Ik kon alleen aan de slag als toergids, niet in de bergen. Het was echt doorzetten voor ik ergens werd aangenomen.” Thinlas volgde opleidingen in ondernemen en mountaineering. “Na een tijd te hebben gewerkt voor grote bureaus durfde ik het aan om zelf een bedrijf te beginnen.” Zodra er genoeg geld binnenkwam, nam ze haar eerste medewerker aan. Inmiddels heeft het bedrijf twintig vrouwelijke gidsen en draagsters in dienst, waaronder Deachen en Dolma.

De bergen als opstap

In India is ondernemen door vrouwen nog tamelijk uniek, en hogere functies zijn vaak voorbehouden aan mannen. In Ladakh is tegenwoordig gelukkig meer ruimte voor vrouwenemancipatie. De regio is onderdeel van de staat Jammu en Kashmir, waar vrouwen op papier gelijk loon en gelijke rechten hebben. Toch werken vrouwen in Leh vooral als stadsgids, om toeristen rond te leiden door de vele kloosters, of ze werken op het land, in restaurants en winkels, en in de guesthouses die ze samen met hun familie runnen.

Deachen wil na haar studie liefst bij de overheid werken. “Ze nemen daar echter vaak alleen mannen aan. Wij vrouwen zullen dus erg hard moeten werken om te bewijzen dat we zulke functies ook aankunnen.” Ze wilde bij LWTC werken “om te laten zien dat ik toegewijd ben en zelfvertrouwen heb. Dat is cruciaal in de bergen, omdat je wandelaars in moeilijke situaties moet kunnen helpen, bijvoorbeeld als ze hoogteziekte hebben. Die kwaliteiten kan ik na mijn studie goed gebruiken.”

Groente uit de woestijn

Om ons vertrekpunt te bereiken, rijden we urenlang door een gebied met zand, stenen en crèmekleurige heuvels. Een woestijn in de hoogte. Ook de eerste twee dagen trekken we vooral over droge zandvlaktes. Deachen en Dolma hebben doeken om hun hoofd gewikkeld tegen de hitte en het zand. Ik volg hun voorbeeld, want de hoogtehoofdpijn dient zich aan.

Af en toe doemt een kleine chörten op, een Tibetaans rond bouwwerk, aan de onderkant breed met een puntje bovenop. In Leh waren de chörtens spierwit geschilderd, als eerbetoon aan de Dalai Lama. Dit afgelegen stuk van India is erg beïnvloed door Tibet, nu India onderdak biedt aan gevluchte Tibetanen en velen van hen naar Ladakh zijn getrokken. Bij elke chörten lopen Deachen en Dolma er met de klok mee omheen, een boeddhistisch gebruik.

Halverwege de tocht verandert het landschap. Zand- en steenvlaktes worden afgewisseld met oases, waar planten en bomen groeien en de bevolking graan, groente en fruit verbouwt. En dat is te merken aan het avondeten in de homestays: we eten verse chapati’s en heerlijk gekruide groentegerechten waar de gemiddelde #fitgirl wild van zou worden.

Girlpower

Vrouwen doen in de bergen niet onder voor mannen, merk ik. Sterker: vaak lopen mijn bergbeklimsters sneller dan hun mannelijke collega’s. In hoog tempo maken ze de beklimming, Deachen zelfs op afgetrapte sneakers, terwijl ik millimeter voor millimeter en naar adem happend de top beklim. Ook tijdens de oversteek van een ijskoude, snelstromende rivier heb ik een ijzersterk team. Terwijl ik aarzel, staat Deachen er al tot haar knieën in en kijkt me uitnodigend aan. “Niet bang zijn Kurbruk, je bent een sterke vrouw!” Ik grijp haar hand en met ferme passen helpt ze me naar de overkant. Tijdens de laatste nacht in het tentenkamp van Nimaling op 4700 meter slapen de vrouwen samen in een tent onder slechts één deken, terwijl ik onder vijf dekens lig te rillen.

In India is de drempel voor vrouwen extra hoog

De vrouwen worden zichtbaar geaccepteerd door de andere gidsen en homestay families. In de homestays helpen de vrouwelijke gidsen mee met de voorbereiding van het eten en het klaarmaken van de bedden. De mannen zitten in een hoek en drinken thee. “Dat het zo gaat in de homestays is aan de ene kant heel goed”, legt Deachen uit. “Meehelpen met de families brengt ons dichterbij hen. De keerzijde is wel dat de families vaak verwachten dat we ook in de keuken helpen.”

Thinlas heeft het kennelijk voor elkaar gekregen de traditionele rolverdeling voor een groot deel te doorbreken, nu zij met twintig vrouwen de bergen doorkruist. Weerstand en tegenslagen zijn normaal bij elke startende onderneming. Maar in India is de drempel voor vrouwen extra hoog. “Na een paar jaar doorzetten, accepteert iedereen mijn bedrijf en ons team. Ik hoop dat mijn verhaal anderen vrouwen zal inspireren om het rolpatroon hier in Ladakh en de rest van India te doorbreken.”

Uitgeput en onder de indruk van de tocht naar de hoogte strompel ik met spierpijn door Leh. Ik kijk met andere ogen naar deze stad met de magische bergen op de achtergrond, geïnspireerd door de kracht van deze vrouwen.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons