Lang wilde ik als gehersenspoeld Cosmopolitanmeisje op vakantie alleen maar naar de luxe winkelstraten, al had ik natuurlijk niks te besteden en al helemaal geen idee van wat ik in die winkels te zoeken had. Hooguit was er een vaag besef dat ik bij Dior zou vinden wat er in mijn Cosmowereld echt toe deed, en dat ik daarmee dan misschien zelfs deel zou mogen uitmaken van iets Groters.
De eerste vriendin met een oude Gameboy is al gesignaleerd
Een vragenrondje onder vriendinnen bewijst dat ik niet als enige opgroeide met het kapitalisme als religie. Dat hebben we als hippe twintigers niet losgelaten, ondanks duurzame trends. Goed, we drinken uit jampotjes, kopen kleren en meubels alleen tweedehands en eten zo veel mogelijk biologisch en huisgemaakt. Maar jampotjes met rietjes zijn gewoon de woontrend, kleding en meubels van vóór het wegwerptijdperk zijn nou eenmaal mooier geproduceerd, en biologisch en huisgemaakt is simpelweg lekkerder. Egoïstisch bestijgen we gewoon de volgende sport van de ladder naar de kapitalistenhemel. En ondertussen doen we onze consumeerbelijdenis in blinkend witte koopkerken met een appel als heilig icoon, terwijl we allemaal dezelfde 'smart' luchtbel kopen om maar deel uit te kunnen blijven maken van dat Grotere.
Maar terwijl de massaproductie van kleding en meubels door groeiende welvaart nog enigzins begrijpelijk was, is die van elektronica een nachtmerrie. Hoeveel edelmetalen worden er door suïcidale Chinese slaven aan elkaar gemonteerd, om binnen achttien maanden uiteen te vallen, waarna Indiase kinderhandjes op giftige vuilnisbelten de restanten moeten uitpluizen om er nog iets van te redden?
Ik kan alleen hopen dat hipsters binnenkort besluiten dat iPhones en andere i-gadgets niet cool zijn, en dat zij zich op vintage elektronica storten. De eerste vriendin met een twintig jaar oude Gameboy is al gesignaleerd. Die deed het – in tegenstelling tot haar vorig jaar gekochte laptop – gewoon nog.
