Achtergrond

Update: vier pareltjes van documentaires

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Deze week is het IDFA documentaire festival in Amsterdam. De redactie van OneWorld zag al een aantal pareltjes voorbij komen. Dit zijn onze tips:

Tell Spring Not To Come This Year

[[{“fid”:”41697″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”IDFA 2015 | Trailer | Tell Spring Not to Come This Year”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”IDFA 2015 | Trailer | Tell Spring Not to Come This Year”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”IDFA 2015 | Trailer | Tell Spring Not to Come This Year”,”style”:”height:327px; width:581px”,”class”:”file-file-styles-artikel-volle-breedte media-element”}}]]

Hans Ariëns, adjunct-hoofdredacteur OneWorld:
"Optimistisch over de toekomst van Afghanistan word je niet van 'Tell Spring Not to Come This Year'* . Maar makers Saeed Taji Farouky en Michael McEvoy houden je wel op het puntje van je stoel met hun inkijkje in het Afghan National Army (ANA). Vijf kwartier lang word je meegezogen in het leven van soldaten aan de frontlinie in de door de Taliban geteisterde provincie Helmand – voor het eerst zonder westerse steun. Ze zijn cynisch over de Amerikanen die hen ‘een beetje getraind hebben’ en over de Afghaanse overheid."

"Gedenkwaardige quote: “Ze vragen de armen en wanhopigen voor het leger. Die zeggen ja, we zullen het land dienen. Vervolgens worden ze terug gestuurd in een lijkkist met een vlag er op.” Maar ze gaan wel door het vuur voor elkaar. De bataljoncommandant verzucht aan het einde dat hij moe is van het vechten en eigenlijk uit het leger wil. “Maar dan kijk ik naar mijn manschappen en krijg ik toch weer energie.”"

"Sterk aan de film is dat het verhaal alleen wordt verteld door de indringende beelden en de uitgesproken gedachten van de ANA-soldaten. Realistisch, rauw, maar ook poëtisch en ontroerend:  het gaat allemaal op voor Tell Spring Not to Come This Year."

*Deze documentaire is ook te zien op Netflix

Only The Dead

[[{“fid”:”41700″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Only The Dead Trailer”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Only The Dead Trailer”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”Only The Dead Trailer”,”style”:”height:327px; width:581px”,”class”:”file-file-styles-artikel-volle-breedte media-element”}}]]

Krijn Schramade van OneWorld Vrede & Veiligheid:
"De documentaire 'Only The Dead' zuigt je mee in de gekte en chaos in Irak. De Australische journalist Michael Ware doet verslag van de Amerikaanse invasie van Irak. Doel van de operatie ‘Iraqi Freedom’ is het land te verlossen van dictator Saddam Hoessein. Dat lukt, maar daarna ziet Ware de situatie veranderen. De aanwezige voedingsbodem voor verzet tegen de Amerikaanse bezetter schiet door naar weerzinwekkende aanslagen en executies door milities."

"Ware gaat mee met opstandelingen die de Amerikanen aanvallen. En Ware neemt de kijker mee op patrouille van Amerikaanse militairen in onoverzichtelijke stadoorlogen, waar iedereen de vijand kan zijn en waar bijna iedereen ook vijand wordt. Wie draait het meest door? De Amerikaanse militair, de pleger van zelfmoordaanslagen of de journalist die er verslag van doet?"

Sonita

[[{“fid”:”41701″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Sonita | Trailer”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Sonita | Trailer”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”Sonita | Women Make Movies | Trailer”,”style”:”height:327px; width:581px”,”class”:”file-file-styles-artikel-volle-breedte media-element”}}]]

Lotte Sluiter, programmamaker bij OneWorld:
“Ik ben geen schaap dat je verkoopt aan de hoogste bieder”, zegt Sonita tegen haar moeder. De 16-jarige Afghaanse vluchtelinge Sonita is vastbesloten om wat van haar leven te maken in Iran, en zich niet te laten uithuwelijken. Naar school wil ze, en carrière maken in de rapscene. Sonita gebruikt haar scherpe tong en onderbuikgevoel om te rappen over haar leven en de sociale ongelijkheid die ze ervaart. Maar het is zwaar, want zingende vrouwen zijn een schande, en het geld dat haar moeder krijgt bij Sonita’s verkoop is nodig om een bruid aan te kopen voor Sonita’s broer."

[[nid:43448]]

"Dan komt de documantairemaakster Rokhsareh Ghaem Maqhami zelf in beeld. Als de Afghaanse echt dreigt te worden verkocht besluit ze in te grijpen. Een meesterplan wordt gesmeed om Sonita’s rap naar een hoger plan te tillen, met eerwraak en onwelwillende overheden op de loer. Wat deze docu zo treffend maakt is dat Sonita op haar jonge leeftijd haarfijn aanvoelt in wat voor positie de samenleving haar duwt. Tegelijkertijd heeft ze het vermogen om te dromen, en om niet te vervallen in een rol of te acteren. Rokhsareh weet feilloos en fijngevoelig in beeld te brengen hoe de vluchtelinge slachtoffer is geworden van de oorlog in Afghanistan, en gevangen zit tussen twee culturen met ieder hun traditionele waarden. Maar het is niet alleen droefenis en diepe dalen die voor tranen zorgen tijdens deze film: de ruimte voor blijheid en harde grappen beuren het hart weer op. Kortom: dit inkijkje in het leven van een Afghaans-Iraanse tiener is een must see."

Ik ben niet bang voor soldaten

Karin Wesselink, redacteur bij onze collega's van Samsam:
"Afgelopen Kinderrechtendag, 20 november, was de IDFA-première van een Mensjesrechten-aflevering. 'Ik ben niet bang voor de soldaten'* gaat over Yazan uit een Palestijns vluchtelingenkamp, in de buurt van Bethlehem. Aan de muur in de woonkamer hangt het portret van zijn broer, opgepakt omdat hij stenen gooide. Maar de documentaire gaat vooral over die andere muur. Die meer dan menshoge, zwaar bewaakte muur met hier en daar een kier waar Yazan graag doorheen spiekt naar de olijfbomen op Israëlisch grondgebied. Ondertussen houden de soldaten alles in de gaten. Constant. Uit Yazan’s ogen spreekt meer dan een stil protest. “Ik ben niet bang voor de soldaten, alleen voor God.” Zijn vader waarschuwt hem. “Ik wil geen twee zonen in de gevangenis.”"

"Na afloop droogde ik meer dan één traan. Om alle Yazan’s in de wereld, die beperkt worden in hun vrijheid of ontwikkeling. Kinderen die ook wij in Samsam een stem geven, omdat hun verhaal het waard is om gehoord te worden. Omdat hun perspectief vaak zo veelzeggend is. En altijd raakt, recht in je hart."
 
*Zondag 13 december om 14.30 uur Zapp, NPO 3

Een abonnement op OneWorld magazine voor 25 euro

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons