Dorpshoofden proberen vaak zedenmisdrijven onder de tafel te vegen door de verkrachter met het slachtoffer te laten trouwen. Zo voorkomt hij schande in het dorp. Kan het voor de vrouw nog verschrikkelijker? Je leven delen met de man die je geestelijk en lichamelijk diep heeft vernederd?
De gruwelijke groepsverkrachting vorig jaar december van een studente in een bus in New Delhi en afgelopen week die van een fotografe in Mumbai haalden bijna alle voorpagina’s van de internationale kranten. Wat niet het wereldnieuws bereikte was de groepsverkrachting van een 15-jarig schoolmeisje, een kasteloze, in een dorpje op het Indiase platteland in 2012. Een aangrijpend verhaal van een arme familie, aan de onderkant van de samenleving, die zowel door de politie als de schooldirecteur grof werd genegeerd. Dankzij de vechtlust van de vader zijn de daders nu bijna een jaar later toch nog gearresteerd.
Zonen van invloedrijke landheren vergrepen zich aan het kasteloze meisje, zo gaat het wel vaker in India. Uit dezelfde waterput of beker mogen ze niet drinken. Dat is vies. Kastelozen seksueel misbruiken kan blijkbaar wel. De jongens bedreigden haar. Als ze niet na iedere tien dagen bij hen terugkwam of al ze iemand inlichtte over het misdrijf, zouden ze haar moeder vermoorden. Het meisje zweeg tot ze haar geheim niet lang voor zich kon houden en haar moeder alles vertelde.
De moeder zocht hulp bij de schooldirecteur, omdat ze dacht dat ze hem kon vertrouwen. Maar hij stuurde het meisje uit schaamte van school. De daders, die hoorden wat de moeder had gedaan, ontvoerden haar en schoten haar dood. De vader stapte daarop naar de politie om zowel van de verkrachting van zijn dochter als de moord op zijn vrouw aangifte te doen. De politie joeg hem het bureau uit. Arme, landloze boeren, ook nog eens kastelozen, hebben geen gezicht en tellen niet mee in de Indiase samenleving.
De vader gaf niet op. Met de bus trok hij met zijn dochter naar de dichtstbijzijnde stad. Ook hier zond de politie hen weg. Tot de groepsverkrachting van de studente in New Delhi ook in deze stad doordrong en de politie eindelijk besloot naar het relaas van de getraumatiseerde vader en dochter te luisteren. Er kwam een aangifte.
De invloedrijke landheer weigerde de aanklacht tegen zijn zoon te accepteren. Want ging het hier niet om een kasteloos meisje? Zijn handlangers dreigden de vader te vermoorden als hij zijn aanklacht niet introk. De vader weigerde. De Indiase politie, onder druk gezet door de aanhoudende demonstraties in de hoofdstad tegen het verkrachten van vrouwen en door de klacht dat politie niets doet, arresteerde de landheer. De vader en dochter kregen bewaking voor hun deur.
De deelstaat Haryana, waar het dorpje ondervalt, heeft 1000 euro schadevergoeding aan het meisje uitbetaald. De vader kreeg bijna 40.000 euro voor het verlies van zijn vrouw. Is India verder iets met deze zaak opgeschoten? Worden verkrachters nu eerder gepakt en wordt er op het politiebureau fatsoenlijk naar slachtoffers geluisterd?
Er verandert bitter weinig. De verkrachtingen die de media halen schijnen slechts het topje van de ijsberg te zijn. De meeste vrouwen durven geen aanklacht tegen hun belagers bij de politie in te dienen.
Een bericht in de krant van vanochtend maakte me misselijk. Het blijkt dat dorpshoofden het zedenmisdrijf vaak onder de tafel proberen te vegen door de verkrachter met het slachtoffer te laten trouwen. Zo voorkomen ze schande in het dorp. Kan het voor de vrouw nog verschrikkelijker uitpakken? De man met wie je trouwt hoort de enige in je leven te zijn, scheiden bestaat nauwelijks en hertrouwen als weduwe kan volgens de traditie niet. En dat is dan de man die je geestelijk en lichamelijk op de diepst mogelijke manier heeft vernederd.
