Jarenlang waren Palestijnen de lievelingen in de Arabische media: bij spelprogramma's kregen ze altijd het hardste applaus en de sympathie van het publiek. Dit uit solidariteit voor hun politieke situatie: de Palestijnse zaak was er een van álle Arabische broeders en zusters.
De liefde voor en betrokkenheid met Palestijnen was niet zelden opportunistisch en een manier voor mensen om zich te profileren danwel beter te worden. Het lijkt er nu op dat Syriërs de nieuwe Palestijnen zijn.
Afgeblazen
Vorige maand zou de Syrische zangeres Assala optreden in België om geld in te zamelen voor Syrië. Op de avond zelf werd het concert echter afgelast: volgens sommigen omdat de organisatie het opgehaalde geld in eigen zak had gestoken, volgens andere berichten omdat betrokkenen de inzamelingsactie wilden gebruiken voor persoonlijk gewin. Dat laatste kan hetzelfde betekenen als het eerste. De fans bleven teleurgesteld achter. De slachtoffers van het Syrische conflict waren een illusie rijker.
Syrische idool
Afgelopen weekend werd nogmaals duidelijk dat de Syriërs inmiddels de plek van de Palestijnen hebben overgenomen. Tijdens de Arabische Idols roerde de Syrische kandidaat Abdelkarim Hamdaan publiek en jury met een doorleefde uitvoering van een lied over Aleppo en het betreurde Syrië.
Muzikale troost
Het beeld van het verscheurde land doemde op. Van mensen die hun land zijn kwijt geraakt en niet weten of het ooit nog zal bestaan zoals ze het kenden. Beelden van ontheemding, verloren liefdes, kapotgeschoten dromen. De pijn van het verlies. Van het onbegrijpelijke geweld. Van de machteloosheid. Van een land dat rijk was aan kunst en cultuur en dat er nu zo verloren, zo hopeloos voor staat. En temidden van die wanhoop zijn er mensen die de enorme ellende terugbrengen tot wat die is: persoonlijk verdriet dat voor iedereen herkenbaar is en door iedereen gevoeld wordt. Stemmen die troost brengen, kunstenaars die licht scheppen, redenaars die het gevoel van menselijkheid, van muziek, van ritme, van levenslust weer op weten te wekken.
Dikke tranen van verdriet en ontroering bij het publiek en een zichtbaar geraakte jury vielen Abdelkarim ten deel. De Libanese zangeres Nancy Ajram riep naar hem uit: 'Dit zijn de geluiden die we willen horen, niet die van de kanonnen. We willen geluiden waar we aah op kunnen zeggen, niet ugh.' Het fragment is nu al bijna twee miljoen keer bekeken op YouTube.
Als de muziek overheerst, verstomt het geweld en rest het gevoel.
