Achtergrond

Stilte na de storm

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Al dagen volgen we de satellietbeelden van tyfoon Koppu op de voet. De storm neemt angstaanjagend snel in kracht toe en komt recht op de kustlijn van mijn woonplaats Baler af. De avond voor de tyfoon land maakt, fiets ik naar zee. Golven komen van ver, zijn gigantisch en slaan met kracht over de randen van de boulevard. Kustbewoners evacueren naar het dichtstbijzijnde opvangcentrum. Ook ik haast me naar huis om spullen te pakken.

Op het hoogtepunt van de tyfoon horen we bomen breken en golfplaten wegvliegen.

Wind
In de slaapzaal van kantoor wachten mijn collega’s en ik gespannen de storm af. Wind blaast steeds harder door de gesloten ramen, takken slaan tegen het gebouw. Om elf uur valt de elektriciteit uit. Het giert, raast en jaagt. Op het hoogtepunt van de tyfoon horen we bomen breken en golfplaten wegvliegen. We sms-en met bekenden, tot ook het telefoonsignaal wegvalt.

De volgende ochtend is de compound veranderd in een woestenij van omgevallen bomen, takken en kabels. Huisjes in de omgeving zijn verwoest, elektriciteitspalen liggen om, een vrouw staat huilend in haar woning zonder dak. De boulevard ligt deels afgebroken in zee, golven zijn tot meters ver de straten in geslagen.

Fillipijnen tyfoon1Bron: Evelien Meijs

Regen
De hele ochtend ruimen we puin, waarna ik thuis de schade opneem. Voor mijn deur ligt een dikke mangoboom. Terwijl ik een gebroken ruit opveeg, gaat het regenen. Niet een beetje, maar veel, lang en hard. Het water komt langzaam via de vloer naar binnen. Als ik door de kletterende regen bezorgd naar kantoor fiets, strand ik op een wegversperring met daarachter een bruine, woest kolkende rivier.

Vliegtuigen vliegen af en aan met hulpgoederen. Het is alsof ik in een film zit. 

Geschrokken keer ik om. Niet veel later komen collega’s me halen. Samen waden we door het wassende water. De markt, de winkelstraat, de weg naar kantoor: hele delen van Baler zijn onherkenbaar, overgenomen door de stromende moddermassa. Op het diepste punt reikt het water tot de borst. We passeren het huis van collega Edios. Hij zwaait vanuit zijn houten huisje: Mickey Mouse shirt aan, doorweekte shorts, in een volledig volgestroomde kamer. Ik weet niet wat te zeggen.

In het donker wachten we in de natte kantine bij kaarslicht tot het waterpeil zakt. Het langsstromende water overstemt alle geluid, overal hangt de bedompte geur van modder. Af en toe is er het schijnsel van een zaklamp: een buurtbewoner die door de rivier naar ons kantoor waadt voor drinkwater.

Ramp
Na amper een etmaal aan natuurgeweld, begint de lange weg van wederopbouw. De volgende dag is het water gezakt, elektriciteit en telefoonsignaal ontbreken. Gezondheidsteams bezoeken de huizen met medicijnen tegen infecties van het door ratten vervuilde water. We ontvangen voedselpakketten. Vliegtuigen vliegen af en aan met hulpgoederen. Het is alsof ik in een film zit.

De daaropvolgende dagen klinken in Baler enkel de geluiden van herstel: getimmer, gezaag, gesjouw. Kleren worden met de hand gewassen, meubels en matrassen gedroogd. Op kantoor werken we non-stop om het terrein vrij te krijgen. Met partnerorganisaties verzamelen we in de kerk, een hulpplan wordt opgesteld en collega’s vertrekken voor inventarisatie naar de zwaarst getroffen regio.

Fillipijnen tyfoon 2Bron: Evelien Meijs

Libellen
Onder het werken door vraag ik me af of ik al die tijd naïef was. Met mijn knieën in de modder, bij de aanblik van Edios in zijn volgelopen huis, realiseerde ik me pas echt de betekenis van armoede in dit land. Hoewel ook een natuurramp, is de echte ramp van Koppu er een van armoede. Armoede van corrupte politici, die onvoldoende investeren in een duurzame oplossing voor het toenemend aantal overstromingen. Armoede van een volk, dat geen middelen heeft voor een veiliger huis op veiliger grond, laat staan een vangnet voor verloren oogsten, boten, daken, huizen.

Een dag later fiets ik opnieuw naar zee. De lucht is zacht, de golven kalm, er waait een licht briesje. Dan zie ik ze, overal: libellen. Ze cirkelen en dansen op de wind, een magisch tafereel. ‘Yes’, glimlacht mijn fietsmaatje als hij mijn verwonderde gezicht ziet. ‘Dragonflies. They always come at these moments. Because they looove this weather.’

Evelien Meijs werkt via Mensen met een Missie voor partnerorganisatie Bataris in Baler, Aurora, de Filipijnen. Op  de website van  Mensen met een Missie houdt ze een blog bij over haar ervaringen.

Een abonnement op OneWorld magazine voor 25 euro

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons