Met Pasen ging ik op bezoek bij m’n moeder, samen met m’n zusje. “Papa, ik ga naar Syrië zei ik, tussen een spelletje kaarten door. Hij was ook op bezoek en wat we vroeger nooit deden, deden we de laatste tijd wel vaker – met het gezin samen eten en spelletjes doen. Zelfs m’n broer sluit wel eens aan. “Wat?!” zei hij. Aan de uitdrukking op z’n gezicht kon ik aflezen dat hij hoopte dat ik zou zeggen ‘1 april!’ ondanks dat die dag nog moest komen. Toen ik serieus naar de kaarten in m’n hand keek, zei hij op nogal geagiteerde toon: “Ach, kom op, doe normaal! ..tss’’ en hij schudde zijn hoofd afkeurend en keek naar m’n moeder, hopend dat zij het – op z’n minst op dit punt – wel met hem eens zou zijn. Ik keek naar m’n moeder. Ze moest een beetje lachen en zei “net als die jongens uit Delft, zeker?”. Ik wist natuurlijk dat ze zo zouden reageren. Ik wilde ze juist een beetje provoceren.
M’n vader weet dondersgoed dat ik geen jihadstrijder ben. In tegendeel. De periode 'ik-zit-met-m'n-identiteit-in-de-knel-dus-ga-een-hoofddoek-dragen-en-met-Ahmed-verloven' hebben m'n vader en ik al doorstaan. Maar hij is oprecht bang dat ik daar met m’n ‘world peace is possible’ overtuiging (daar ben ik misschien nog radicaler in dan m’n Islamitische overtuiging), denk Assad te kunnen overtuigen de wapens neer te leggen. M’n moeder daarentegen, is wat simpeler van aard. En steunt me in alles. Niet dat ze me graag uitzwaait als ik te paard naar Syrië vertrek (altijd al een wens geweest, om te paard naar Egypte te reizen). Maar als ik dan toch overtuigd ben te gaan, zal ze een mutsje voor me breien met een ludieke tekst, waarschijnlijk zoiets als “fighting for peace is like fucking for virginity”.
Het bleef even stil. M’n zusje pakte nog wat chips en zei “ben ik 20, mag ik eindelijk spelletjes spelen met m’n ouders, gaan we het hebben over politiek”. Maar dominant als ik ben, ging ik door. Ik had m’n dosis controversiële stellingen nog niet overschreden. De dag voor de Nationale Actie voor Syrië leek me daarbij wel een goed moment om het conflict wat hoger op de agenda te krijgen – thuis.
Dus ik begon mijn betoog. Ik had er nog helemaal niet concreet over nagedacht. Soms word ik namelijk ineens overvallen door een immens sentiment, een soort diepgaand verlangen om de wereld te redden. Dat gevoel heb ik altijd wel, dat mijn ultieme missie op deze planeet is om een steentje bij te dragen, in de richting van vrede. Liefst een rollend steentje, met een enorm sneeuwbaleffect. Meestal bevindt dat steentje zich in m’n zak, waar ik af en toe aan voel, realiserend dat ik hier nog iets mee moet, maar ga vervolgens over tot de orde van de dag (ter info – ik ben ambtenaar). Maar soms, begint dat steentje ineens keihard aan m’n mouw te rukken, alsof het zegt ‘ja, die kant op, kom op, je kan het, daar moet je zijn!’. En dan krijg ik ontzettend veel energie, begin te stuiteren als een ping-pong bal en wil meteen die kant op rennen. Zo’n gevoel heerst nu al zo lang in mij. Dus ging ik naar Tunesië om de mensen aan te moedigen te gaan stemmen nu het eindelijk kan en naar Egypte om met mannen aan de waterpijp in discussie te gaan om ze te overtuigen dat ondanks de chaos in het land de opstand tegen Mubarak niet verloren hoeft te zijn. En nu wil ik naar Syrië. Een vriend van me is laatst geweest, naar de grens met Turkije. Hij kan me vast helpen daar te komen.
Dus ik zei “Pap, mam, luister. Ik kan dit niet meer aanzien. We zitten maar met z’n allen te praten over Syrië. De VN doet niks, de EU doet niks, de NAVO doet niks. De Arabische landen doen ook niks. Vind je het gek dat er mensen zijn die zeggen ‘weet je wat, we doen het zelf wel?’ Als mensen niks doen, zou Mubarak nog steeds aan de macht zijn en ook Ben Ali en Khadaffi zouden dan deel hebben uitgemaakt van de Arabische Liga die onlangs in Doha bijeenkwam, om te spreken over Syrië. Ik geloof absoluut niet dat die jongens die naar Syrië gaan – of ze nu uit Nederland of uit andere landen vertrekken – alleen maar gaan omdat ze denken dat ze dan in de hemel komen en 70 maagden krijgen. Bullshit. Helaas zijn deze gasten er ook, dat ontken ik niet, daar moeten we ook zeker aandacht aan geven…maar moeten we het weer over Londen, Madrid en Theo van Gogh hebben? Is de Hofstadgroep de enige groep met ballen in Nederland die bereid is voor een doel te vechten? Waar zijn de ballen van de ‘good guys’? Als ik naar Syrië ga wil ik absoluut niet dat iemand denkt dat ik ga in naam van de Islam (ook niet als er 70 sexy mannen in het hiernamaals op me wachten). Ik ga uit naam van mijn medemens. Voor mijn broers en zussen, die ik een waardig leven wens. En die dat niet kunnen krijgen omdat Assad ze kapot bombardeert en omdat de rest van de wereld toekijkt. Als wij, met al onze vrijheden, rijkdommen en macht niets doen, legitimeert dat juist de acties van Assad. De Syriërs zeggen al zo lang ‘your silence is killing us!’. Hoe langer we niets doen, des te sterker wordt de overtuiging van Assad dat hij kan doen wat hij wil. Dit is een opstand van burgers voor burgers. We kunnen wel wachten tot onze overheden wat doen. Maar kom op, geloof mij, overheden werken heel traag (ter info – ik ben ambtenaar). Tegen de tijd dat zij een besluit hebben genomen, hebben alle vreedzame burgers al de wapens gepakt en gekozen voor geweld als instrument om zichzelf te beschermen en te strijden voor hun rechten. Niks doen is dodelijk!”
“Dus…wat ga je doen dan?” vroeg m’n zusje. “Abu-Dinges heeft een Om-Dinges nodig” grapte m’n vader. Ja, wat ga ik doen? Wat kan ik doen? Ik heb geen medische achtergrond, dus gewonden helpen kan ik niet. “Kan je niet gewoon een inzamelingsactie houden” zei m’n moeder. “Ik brei wel allemaal kleren en dekens”. Ik schudde m’n hoofd. Dat wil ik niet. Dat is niet voldoende. Ik wil geen pleisters plakken, niet echt en niet symbolisch. Ik wil hoop geven. Hoop geven aan de mensen dat het wel anders kan. Ik wil dat de Syrische bevolking weet dat er een bevolking achter hun staat, in hun vreedzame strijd. Ik wil dat Assad weet dat er meer mensen zijn dan alleen zijn eigen bevolking die vinden dat wat hij doet, onacceptabel is. Ik wil dat de internationale organisaties weten dat de doctrine waar internationale wetgeving op berust hervormd moet worden, dat we het niet meer moeten hebben over de soevereiniteit van de staat maar de bescherming van de burger. Territoriale grenzen mogen niet de reden zijn dat burgers geen bescherming kunnen genieten. Grenzen van een land mogen de grens van vrijheid niet bepalen. De Syriërs, en alle andere burgers met ballen, moeten de hoop terugkrijgen dat ze niet de wapens hoeven op te pakken om hun stem te laten horen. En vooral de kinderen. Al die kinderen in die vluchtelingen kampen moeten de hoop terugkrijgen, dat de mensheid wel vredig kan zijn. Dat ze zich niet hoeven aan te sluiten bij extremisten om wraak te nemen voor het leed dat ze is aangedaan. En dat ze ook niet hoeven te schuilen achter Assad omdat ze voor de opstand wel naar school konden gaan en met papa konden voetballen. De kinderen verdienen het om te geloven in de overtuiging dat vrede, democratie en rechtstaat mogelijk is (ik zeg 'is' omdat het mijn inziens een drie-eenheid is) en ook in hun belang zal zijn.
Bob Marley zei ooit “The people who were trying to make this world worse… are not taking a day off. How can I?”
Inderdaad. Hoe kunnen wij een steentje bijdragen aan een betere wereld, als de bommen overheersen?
Ja, ik ga op jihad. Mijn strijd tegen het kwaad. Het kwaad van wat verloren hoop met een mens kan doen. Ik wil dat het steentje van hoop gaat rollen. Ik wil een sneeuwbaleffect creëren van de overtuiging dat het kan. Ik vraag m'n moeder mutsjes te breien met 'world peace is possible' erop. Iedereen die zich bekeert tot de vrede, krijgt dan een muts. Wie weet wordt dit nog een werkgelegenheidsproject (ter info – ik ben ambtenaar). Leer de werklozen maar vast breien!
