“In augustus 2000 was ik aan het werk voor War Child. Mijn doel was om aan te tonen dat sport een manier is om trauma’s te verwerken.” Dat schrijft Christel Medema. Zij won met haar verhaal een verhalen wedstrijd van Supporter. Peter Paul van Kempen won met een foto uit Sierra Leone de fotografiewedstrijd.
Christel: “Ik heb dit vanuit mijn afstudeeronderzoek gedaan en ben hiervoor naar Kosovo gegaan. Daar heb ik in een project van 6 maanden samengewerkt met muziektherapeuten, dramatherapeuten en creatieve therapeuten (daar werkten ze bij War Child tot die tijd alleen maar mee). Ik woonde en werkte in de hoofdstad Pristina en we gaven workshops in servische enclaves, bij de roma’s in hun gebieden maar ook aan de onderdrukte Albanezen. Vaak in het begin in schuilkelders maar later ook op kleine sportveldjes die mijn-vrij verklaard werden.
Balspelletjes
Op een dag had ik een groepje Albanese kinderen in een oude vervallen gymzaal bij elkaar. We begonnen altijd in een cirkel zodat je goed contact kan maken met iedereen. Je kent het wel: balspelletjes, tikspelletjes etc waarbij je moet denken dat de doelstelling is om te leren samenwerken, vertrouwen, maar ook omgaan met winnen en verliezen (heel belangrijk voor deze doelgroep).
Er stond ook een jongetje in de cirkel die zijn ogen dicht had. Ik dacht eerst dat hij blind was dus met de balspelletjes kon hij niet goed mee doen. War child werkt veel met lokale mensen, zodat het project ook duurzaam is als wij workshopleiders weer vertrekken uit de gebieden, dus ik vroeg mijn locale workshopleider om de les over te nemen. Ik nam het jongetje apart en ging samen met een vertaler een stukje wandelen met hem.
Sportschoenen
Eerst liepen we gewoon elke week een rondje. Maar langzamerhand ging hij vertellen. Hij had zijn ogen dicht omdat hij het gevoel had dat er bloed over zijn hoofd stroomde. Weer een paar weken later vertelde hij mij dat de Serven zijn huis binnen gekomen waren en zijn familie uitgeroeid hadden. Hij had zich verstopt onder het bed, maar later is hij onder zijn dode moeder gaan liggen.
Daar heeft hij lang gelegen. Hij weet zelf niet precies hoe lang, maar sindsdien voelde hij altijd het bloed van zijn moeder nog over zijn gezicht stromen.
Tijdens het wandelen praten we veel en uiteindelijk vertelde hij ook nog veel meer details. Op een gegeven moment had ik sportschoenen geregeld voor hem. Ik ben elke week een stukje gaan hardlopen met hem. We konden niet ver, want het was nog lang niet overal veilig, maar een rondje om de vervallen school heen en achter het parkje ging het prima. Tijdens het hardlopen zei ik steeds tegen hem: Voel de wind. Voel de wind.
Na een paar weken zei hij zelf, als ik hardloop heb ik het gevoel niet meer dat er bloed over mijn gezicht loopt. Zijn ogen gingen steeds verder open en uiteindelijk kon hij ook gewoon weer in de groep met de spelletjes meedoen met zijn ogen open.
Na mijn project heeft War Child sport als medium geaccepteerd en werken ze nu overal op de wereld in “post-War zones” met sport als medium!”
