Achtergrond

Specialiseer in waterbeheer

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Dit artikel maakt deel uit van de serie ‘2015: The future we want’ die OneWorld in 2013 initieerde.    

Joris Luyendijk schreef in 2009 een essay over de toekomst van ontwikkelingssamenwerking voor onzeWereld. OneWorld mocht van hem het artikel, waarin hij pleit voor focus op één thema, weer uit de kast halen.

Toen onzeWereld vroeg om een essay over de toekomst van ontwikkelingshulp, was mijn reactie: onzin. Soms spreken columnisten, politici of andere buitenstaanders zich uit over mijn specialisme, het Midden-Oosten, en dat zijn meestal gênante exercities. Je leest het en denkt: aha, die is dus voor die interpretatie van de situatie gevallen. Tja.

Maar toen herinnerde ik me hoe een jaar of acht geleden een tienjarig nichtje wilde weten wat ik deed, daar in Ramallah en Jerusalem. Ik gaf tekst en uitleg, en vroeg toen: 'Wat zou jij willen weten over Israël en de Palestijnen'? Ze dacht even na en zei: 'Waarom houden ze niet op?'

Joris Luyendijk (@jorisluyendijk) is journalist en schrijver. Hij werd bekend als verslaggever vanuit diverse standplaatsen in het Midden-Oosten en schreef verschillende boeken over zijn ervaringen in de Arabische wereld. Momenteel is hij gevestigd in Londen en schrijft hij columns voor NRC Handelsblad en The Guardian over de financiële sector.

Dat was met afstand de beste vraag die mij is gesteld over dat conflict. Daarom dacht ik: als ik eens naar ontwikkelingshulp kijk als een tienjarige? Wie weet wat zo'n blik toevallig aan inzichten bevat of bij de lezer op gang kan brengen.

Mijn vraag aan de ontwikkelingssector is niet: waarom houden jullie niet op? Na zes jaar te hebben gewoond temidden van armoede, oorlog en dictatuur in het Midden-Oosten, dank ik de God in wie ik niet kan geloven iedere morgen op mijn blote knieën dat ik ben geboren in een welvarende rechtsstaat. Van die dankbaarheid loopt een rechte lijn naar de morele plicht anderen te helpen die zo stuitend veel minder hebben.

Mijn vraag is: waarom focussen jullie niet?

Stel dat alle Nederlandse inspanningen op het gebied van ontwikkelingssamenwerking zich concentreerden op één thema, zodat Nederland daar de wereldautoriteit wordt. Is het denkbaar dat zo'n bundeling van krachten de hulp zelf slagvaardiger zou maken? Beter meetbaar, en beter herkenbaar voor de Nederlandse publieke opinie? Dat de hulp dan niet alleen ten goede zou komen aan de arme landen maar tegelijk ook aan Nederland zelf, waarmee meteen het draagvlak is verzekerd?

Lees de rest van het essay hier.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons