Jammer, ik ben het niet geworden. In de voorlaatste ronde van de competitie Ondernemen zonder Grenzen, ben ik afgevallen. In de competitie, waarbij je met een goed geschreven plan voor een onderneming in een ontwikkelingsland kans maakt op een investeerder voor je plan, behoorde ik tot de laatste vijftien van de 150 deelnemers. Maar helaas, in de allesbepalende ronde waarin investeerders beslisten in welk project ze daadwerkelijk gaan investeren, viel ik af.
Een goed plan schrijven -een theorie, wens, gedachte met budget- is niet het moeilijkste, daar zal het dus niet aan gelegen hebben. Toch haakten de investeerders uiteindelijk af. En dat snap ik; op dat moment gaat het niet meer zozeer om een goed uitgewerkt en zinvol plan, maar om de vraag of een investeerder er zijn geld in wil steken. Dan worden hele andere overwegingen gemaakt. Investeerders willen uiteindelijk geld terugzien, dat is nu eenmaal eigen aan investeerders.
Zelfontplooiing voorop
Mijn project gaat onder meer over de voortzetting van SHE, een tijdschrift voor vrouwen in Zuid-Soedan als middel voor hun zelfontwikkeling- en ontplooiing. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het bij het ontwikkelen van een land niet alleen gaat om het bouwen van ziekenhuizen of scholen. Ik geloof dat mensen zichzélf moeten ontwikkelen, zodat ze de juiste keuzes kunnen maken en zelf het land kunnen opbouwen. Oftewel, het gebruikelijke: ‘geef ze geen vis, leer ze vissen’. Zoals vrouwen van SHE het zeggen: ‘ontwikkeling en verandering begint bij jezelf’.
Tussen wal en schip
In ontwikkelingslanden spelen media een grote rol bij de algemene ontwikkeling van het individu. Maar hoewel dit erkend wordt, hebben lokale kleine en middelgrote media moeite met hun groei en voortbestaan. Ze vallen vaak tussen wal en schip, waar wal staat voor subsidies van donoren en schip voor private investeerders. Donoren steunen media, maar geven de voorkeur aan stokpaardjes als politieke en hard-nieuws kranten, waarbij ze met dusdanig grote subsidies werken dat de gesponsorde media geen ruimte over laten voor kleinere lokale media. Private investeerders in de mediasector zie je alleen als er grof aan verdiend kan worden. Internationale productiebedrijven die hun globale formats verkopen in het buitenland, of internationale concerns die lokale bedrijven opkopen om vervolgens het grootste marktaandeel in de lokale mediasector te hebben. Maar deze internationale conglomeraten komen pas als lokale bedrijven zonder risico opereren, dus als de weg naar financieel gewin openligt. Dat is dus alleen het geval in landen die het stadium van basisontwikkeling ver voorbij zijn. Zo werkt de mediabusiness nou eenmaal, tot zover geen commentaar.
Maar het zou juist zo mooi zijn als lokale media die nog moeten groeien, in landen met cruciale informatiebehoefte en risicovolle economisch klimaten, een steuntje in de rug krijgen. Juist door middel van initiatieven zoals Ondernemen zonder Grenzen. Want donoren vinden kleine projecten als een vrouwentijdschrift te leuk en niet lucratief, en de grote investeerders vinden een land als Zuid-Soedan te risicovol en de winstmarges van een enkel tijdschrift te gering. Ik heb inmiddels geleerd dat sociaal ondernemerschap een term is die staat voor ‘hobby’: het kost veel tijd, kennis en geld. Groene energie, bewust reizen of iets anders van fairtrade: daarmee kun je je hobby omzetten naar winst gezien hier veel te cashen valt van donoren of investeerders.
Soms zou ik willen dat ik beroemd was. Niet zozeer vanwege het vele geld dat ik dan zou hebben om in allerlei mooie projecten te investeren (en dan bedoel ik geen tweede huis of een derde auto), maar omdat de ‘personality’ tijdschriften in Nederland het goed doen. Ik weet niet zeker of dat concept ook in Zuid-Soedan zou werken. We hebben covers van vrouwen uit Zuid-Soedan die niet beroemd zijn, maar die mooi zijn en een verhaal te vertellen hebben. Zoals het covermodel op de volgende uitgave, Aheu. Ze is model en heeft zichzelf met het geld dat ze als model heeft verdiend vrij gekocht uit een gedwongen huwelijk. Doordat we zo nodig zinvol, nuttig, leuk maar niet te commercieel willen zijn, verkleinen we onze kansen waarschijnlijk nog meer. Gelukkig houden we van onze hobby. Maar toch, om een beetje bekendheid, maar vooral aandacht te genereren voor deze vrouwen, vraag ik je naar de Facebook-pagina van SHE South Sudan magazine te gaan en ons te ‘liken’. Of misschien wil je wel op me stemmen als genomineerde in RED magazine voor de RED Hot Women competitie, in de categorie Media; voor vrouwen die innovatief bezig zijn. Een stem voor mij, is een stem voor de ontwikkeling van vrouwen. Opdat we niet helemaal alleen staan in ons sociaal ondernemerschap.
