We lopen een steile trap op. Het stinkt naar pis. Voor me loopt een hoge politiemeneer (iets met 3 sterren) en achter me een agent. Er komen twee mannen de trap af. Ik kijk ze recht aan en probeer te analyseren wat voor mannen dit zijn: begin dertig, middenklasse, vrij onopvallend en dus klant.
De deur wordt opengedaan door de manager, een vrouw van een jaar of veertig. We mogen binnenkomen en gaan in een naar alcohol stinkende kamer zitten op een grote U-vormige bank. Er wordt op een bel gedrukt en na een halve minuut komen er negen meiden binnenlopen die voor ons gaan staan. We mogen kiezen.
In de grootste Red light zone van Mumbai zijn veertien straten die vol zitten met brothels, kleine vieze bordelen. We bezoeken er vijf of zes en zien alleen meerderjarige dames, sommige met jonge kids. We komen geen minderjarige prostituees tegen, omdat de politie hoge bedragen ontvangt van de brothel-eigenaren als ze ze van te voren waarschuwen, zodat de minderjarige meisjes weggestopt kunnen worden. Maar er is ook een reden die je iets blijer maakt dan de eerste: de Rescue Foundation is in deze Rosse buurt al jaren actief en heeft veel invallen gedaan waardoor brothel-eigenaren steeds banger worden om jonge meisjes aan te nemen.
De Rescue Foundation haalt met Rescue operaties jaarlijks zo’n 300 meiden uit bordelen, vangt ze op en stoomt ze met psycholiogische en medische hulp, onderwijs en rechtsbijstand klaar voor een nieuw leven dat wél leuk is. De meisjes – vanaf 8 jaar (!) – worden uit Nepal, Bangladesh en India door mensenhandelaren verkocht aan bordelen in en om Mumbai. Ze werken daar lange dagen en hoe jonger het meisje, hoe meer klanten ze krijgt. Een meisje van een jaar of 16 krijgt er zo’n zeven per dag, een veel jonger meisje kan er wel twintig krijgen, omdat voor de klanten de kans op HIV/Aids bij de ‘fresh girls’ veel kleiner is.
Terwijl we de meiden voor me staan ben ik me heel bewust van m’n eigen lichaam, wat een hel als je hier dag in dag uit in zit. Wij hebben geen vragen (eigenlijk wel blijkt later, maar de situatie is zó naar dat we ons stil houden) dus de meiden gaan weer naar hun wachtkamer. We bekijken de kamertjes waar ze seks hebben zodra er weer een klant komt, maken stiekem wat opnames, en zien de ruimte waar ze slapen. Die is nog geen meter hoog. En in één van de bordelen zien we de geheime schuilruimte in het plafond, die door het gewicht van de meisjes een beetje is gaan hangen en daardoor zichtbaar is.
Het is natuurlijk hartstikke verboden in India om minderjarige meiden te prostitueren, maar niks meer dan GELD zet mensen aan tot de vreselijkste dingen. Laten we beginnen bij het begin:
$ Armoede en geen scholing zorgen ervoor dat families naar mogelijkheden zoeken op een beter leven. De meisjes worden gekidnapt, verkocht aan mensenhandelaren of met een valse belofte naar Mumbai en omgeving gelokt.
$$ Dagelijks passeren zo’n dertig minderjarige meisjes de grens van Bangladesh en Nepal naar India. De handelaar betaalt de politie aan de grens een mooi bedrag zodat die z’n mond houdt.
$$$ Het meisje wordt door de handelaar verkocht voor een bedrag tussen de €700,- en €1.500,- . Op het moment dat ze beseft dat ze in een brothel terecht is gekomen wordt haar verteld dat ze is verkocht en in ieder geval moet werken tot ze alles heeft terugbetaald wat ze de brothel-eigenaar heeft gekost. Bij de meiden die ik interviewde varieerde hun verzet van twee weken tot drie maanden. Na ernstige mishandelingen en misbruik geven de meisjes zich over en ontvangen klanten.
$$$$ Politici zijn natuurlijk op de hoogte, maar zien ook geld. Ik ontmoette na de brotheltocht een lokale politicus die zich ‘ooh zo gezellig en keurig’ voordeed, maar geld blijkt te lenen aan de brothel-eigenaren als ze een nieuw meisje willen kopen. En oneMen pionier Triveni, de directrice van de Rescue Foundation, vertelde dat politieke partijen zelfs eigenaar zijn van brothels.
$$$$$ Dan nog de politie. Ik zei het net al: ze ontvangen ook leuke bedragen van de brothel-eigenaren. Daarnaast werken ze wel weer samen met de Rescue Foundation (ze moeten wel). Dus duidelijk twee petten op, wat het er ook niet makkelijk op maakt. Maar een meisje dat de politie iets vertelt kan er vanuit gaan dat haar ‘eigenaar’ dit snel komt te weten.
Een enorm corrupt en moeilijk te doorbreken systeem dus. Maar gelukkig ontmoette ik ook de meiden die gered zijn. Klinkt misschien heel Superman-achtig, maar dat is het ook wel een beetje. De Rescue Foundation zet acties op om deze meiden te bevrijden uit de bordelen. Een medewerker doet zich voor als klant en probeert het vertrouwen van één meisje te winnen. Als het meisje op geheime camera heeft gezegd dat ze uit de business wil, wordt de politie ingeschakeld en wordt een inval gedaan. Iedereen die weg wil wordt meegenomen. Zo redden ze nooit één meisje, maar komen er vaak tientallen mee. Deze worden opgevangen in één van de drie opvanghuizen en gaan als het weer goed met ze gaat terug naar hun dorp of bouwen een nieuw leven op in Mumbai. De brothel-eigenaar en manager worden gearresteerd en hopelijk zijn er weer veel eigenaren bang gemaakt, zodat er ooit een einde komt aan deze walgelijke business.
