Achtergrond

Seks met de gordijnen dicht

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Nog een laatste keer werp ik een blik uit het enorme raam. Ik heb vele uren doorgebracht op die vensterbank, nadenkend, genietend van het uitzicht over de Utrechtse huizen op de Hollandse polder. Dan pak ik de laatste verhuisdoos, loop ermee het appartement uit en geef de huissleutels terug aan de huisbaas. Vanaf vandaag ben ik dakloos. Ik ben verhuisd uit mijn woning in Nederland en vertrek over een kleine drie weken naar Lagos, niet precies wetende waar ik daar terecht zal komen. Wat is zal missen, behalve mijn lieve vrienden en familie, is de overvloed aan licht en het uitzicht van mijn Utrechtse appartement.

Wij Nederlanders hebben iets typisch met ramen.

We kunnen er niet genoeg van krijgen. Mijn broer, architect, is een goed voorbeeld. Hij woont in een huis als een aquarium. Van alle kanten stroomt het licht binnen. Het zal wel van doen hebben met ons noordelijke klimaat en het gebrek aan zon: wij koesteren iedere zonnestraal.

Zoniet de Nigerianen. Elke keer als ik iemands woning in Lagos betreed, sla ik achterover van de vierkante meters gordijn die ik er aantref. Gigantische lappen textiel – vaak afgrijselijk gebloemd met ridicule franjes – bedekken zelfs het kleinste gat in de muur waar maar een straaltje licht door zou kunnen vallen. Het lijkt wel of Nigerianen een hekel hebben aan het fenomen. Als je het in overvloed hebt, wordt licht blijkbaar iets om te mijden.

Omdat de meesten nog nooit hebben geleden onder de sombere, suïcidale neigingen opwekkende Nederlandse winter, is het moeilijk aan mijn Lagosiaanse vrienden uit te leggen waarom ik op zoek ben naar een appartement met uitzicht en grote ramen. Waarom ik mezelf niet kan voorstellen in een gevangenis zonder ruiten met enkel elektrisch licht. De woning waar ik verbleef de laatste keer in Lagos, in de afgelegen wijk Agege, had zulke kleine ramen dat ik zelfs op een zonnige dag een lamp nodig had om te lezen. Omdat Jenny, mijn humeurige kleine generator, niet altijd zin had om te lopen, heb ik er veel van mijn tijd in het halfduister doorgebracht. Achteraf denk ik dat het gebrek aan licht een van de redenen is geweest dat ik me in Agege nooit helemaal heb thuisgevoeld .

Maar er is meer aan de hand met Nederlanders en ramen. Dat realiseerde ik me pas toen ik begon te reizen. De kennismaking met andere culturen confronteert je ook met de eigenaardigheid van je eigen gebruiken. In mijn geval werd ik me bewust van het totale gebrek aan privacy in ons lichtminnende landje, zeker als de avond valt.

Op een typische Nederlandse avond geeft een wandeling door een typisch Nederlandse straat je een eersterangs uitzicht op menige typisch Nederlandse huiskamer. De gordijnen wijd open, staan volledige Nederlandse gezinnen tentoon. Ze drinken koffie, zitten aan het avondeten, lezen een tijdschrift of knippen hun teennagels in het volle zicht. Zelfs als er geen zonlicht meer is om binnen te laten, is seks zo’n beetje de enige reden voor Nederlanders om de gordijnen te sluiten.

Misschien is het onze Calvinistische wijze om de buitenwereld te laten zien dat we niets vaags ondernemen. Dat we onschuldig aardappelzakken op de sofa, kijkend naar Goede tijden, slechte tijden, en dat iedereen, inclusief de pastoor en de dominee, dit mag komen aanschouwen door onze gordijnloze ruiten. In wezen is het onbedekt laten van onze ramen het bewijs dat wat we ook uitvreten, we in ieder geval geen seks hebben.

Waarop ik me dan weer afvraag wat er eigenlijk allemaal gebeurt achter die gesloten gordijnen in Lagos.

Volg Femke op Twitter@femkevanzeijl

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons