Achtergrond

See, buy, fly

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

De Dulce de Leche Caramel Cheesecake staart me aan vanaf het bord. “Ik ben de kwarktaart met de grootste ecologische voetafdruk op aarde”, fluistert hij van onder de bergen slagroom met amandelschaafsel. Hij heeft gelijk, eigenlijk zou ik hem niet moeten willen eten. Hij is in zijn geheel ingevlogen uit Amerika, en met hem duizenden andere kwarktaarten per week, speciaal voor de klanten in Koeweit.

Precies dezelfde cheesecake
Omdat je van olie en dadels niet kunt leven, importeert Koeweit vrijwel alles wat het consumeert. Aangezien olie wel veel geld oplevert, vallen daaronder ook Gruyère, mosselen en mierikswortel. En cheesecakes. Die je natuurlijk ook best ter plekke kunt bakken, ware het niet dat die cheesecakes exact hetzelfde moeten smaken als de cheesecakes van dezelfde keten in de VS. Dat wil de keten en dat wil de Koeweiti, want hij heeft zo’n cheesecake al eens geproefd toen hij in New York was en nu wil hij dezelfde.

Naar Bahrein voor een biertje, naar Londen voor een jurk, naar Phuket of Marrakech voor een vrouw

Elke donderdagavond is het stampend vol op het vliegveld van Koeweit. Dan vliegen ze weg. Naar Bahrein voor een biertje, naar Londen voor een jurk, naar Phuket of Marrakech voor een vrouw. Maakt niet uit, als het maar weg is. “Er is hier namelijk niks te doen”, zeggen de Koeweiti’s. Koeweit is inderdaad meer een uit de kluiten gewassen industrieterrein dan een bruisende wereldstad met voor elk wat wils. Er zijn plannen voor een indoor skiparadijs à la dat in Dubai, maar anders dan in Dubai blijft het in Koeweit vaak bij plannen. Wat in het geval van de skibaan misschien maar beter is, vanuit ecologisch oogpunt.

Naar Zell am See
Aan de andere kant, dat zal de Koeweiti niet van zijn skiplannen weerhouden. Dus je zou eigenlijk moeten uitrekenen hoeveel mensen naar de skibaan zouden gaan die anders het vliegtuig naar Zell am See genomen zouden hebben, en dan kijken wat erger is op de footprintschaal.   

Duurzaamheid. Ze hebben ervan gehoord

Het maakt ze zelf overigens niks uit, bijna niemand maakt zich hier druk om duurzaamheid. Ze hebben ervan gehoord, maar wuiven het weg als rompslomp die in de weg staat van comfort, snelheid en consumptie. Duurzaamheid heeft iets te maken met de lange termijn. En die zien ze hier nou net niet zo voor zich.

Voor veel Koeweiti’s is Koeweit een tijdelijk project, iets wat nu bestaat maar over een tijdje niet meer. Dan is de olie op, dan kunnen ze hier verder niks anders, en verkassen ze met zijn allen naar Londen, is het idee. “Dan verdwijnt Koeweit van de kaart en zelfs uit het wereldgeheugen, zo onbelangrijk is dit land”, zei een vriend laatst.

Als de olie op is
“Wat een onzin”, mompelde ik vervolgens, op niet al te overtuigende wijze. Want misschien zit er wel iets in. Wat gaan ze hier eigenlijk doen als de olie op is? Het is geen kattenpis om van deze zinderende zandplaat iets te maken. Zelfs niet als je er met zijn allen de schouders onder zou zetten, wat niet in de lijn der verwachting ligt, omdat de Koeweiti het niet zo heeft op schouders ergens onder zetten.

Veel expats vinden het dan ook ‘net goed’ dat Koeweit straks weer in de woestijn verdwijnt. Verongelijkt klagen ze dat zij zich de pleuris werken terwijl de Koeweiti op zijn luie kont het milieu zit te verpesten. De klagende westerse expat krijgt daarvoor overigens een riant belastingvrij salaris en een functie die hij in eigen land nooit zou krijgen.

Naar Dubai of Ikea
Tel daarbij op een paar vliegtickets per jaar, een obsessie om de planten in leven te houden, een voorkeur voor yoghurtjes uit Frankrijk boven die van de regionale zuivelfabriek en weekendtripjes naar Dubai en Ikea. Misschien is het dan eigenlijk niet helemaal eerlijk om die gigantische voetafdruk geheel in de schoenen van de lokale bevolking te schuiven, die ook nog eens in de minderheid is.

Misschien is het niet eerlijk om die gigantische voetafdruk in de schoenen van de bevolking te schuiven

Een beter milieu begint bij jezelf, staat me bij, dus ik heb besloten op weefworkshop te gaan, als eco-compensatie. Want waarom een kleed bij Ikea kopen als je het ook zelf kunt maken, met op natuurlijke wijze geverfde wol van lokale dieren? Dat dacht ik een paar dagen geleden althans toen ik drie vrouwen bezig zag in die workshop. Het zag er rustgevend uit.

Alleen, rustgevend en tijdrovend zijn goede vrienden van elkaar en het blijkt maanden te duren voordat zo’n kleed af is, en dan nog alleen met het allersimpelste patroon. En die van Ikea zijn nu toch al gemaakt en ingevlogen, net als de cheesecake trouwens. Net zo’n slap argument als ‘die koe is toch al dood, ik word volgende week wel vegetariër’, maar ja.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons