Vanaf het dak van de eeuwenoude haveli (paleisje) van Pakistaans beroemdste kunstenaar Iqbal Hussein hebben we een schitterend uitzicht op de oudste en grootste moskee van Lahore. Een stoet mannen in witte pyjama’s met bidkleedjes onder de arm is op weg naar de moskee.
Ontspannen slaat de kunstenaar met een glas bier in zijn hand de bewegingen van de gebedsgangers gaande. Hussein is niet alleen een artiest, maar ook de uitbater van een trendy restaurant in de oude stad. Tussen de afbeeldingen van Maria, de hindoegod Hanuman, Boeddha en zelfs een grafzerk afkomstig van een katholiek kerkhof kun je er goed tafelen. Hussein nodigt ons uit voor een etentje boven op het dak. Hij vraagt of we een glaasje wijn of bier willen drinken.
Ramadan of niet, de liberale elite van Pakistan drinkt gewoon door. Ze storen zich ook niet aan het vasten. ‘Er staat nergens in de Koran dat de Roza (vasten) verplicht is’, vindt Hussein. Met zomerse temperaturen boven de 45 graden noemt hij het zelfs onverantwoordelijk om de hele dag geen water te drinken.
Zijn borrel laat hij tijdens deze heilige maand ook niet staan. ‘Och joh, de helft van de Pakistanen drinkt’, beweert een Pakistaanse vriend die me heeft uitnodigd. Hij heeft zijn fles whisky meegenomen. Dat doen meer Pakistanen als ze uit eten gaan. Ik zou het bijna vergeten, maar alcohol is toch streng verboden in de Islamitische Republiek Pakistan.
Pakistanen journalisten spelen met de drankwet. Zo hebben de meeste kranten- en televisieredacties een christen in dienst hebben. Niet omdat die over zulke goede kwaliteiten beschikken. Christenen kunnen bij de overheid een vergunning aanvragen waarmee ze alcohol in vijfsterren hotels kunnen kopen.
Wie geen vergunning heeft, is aangewezen op de ‘wijnwinkels’. Maar je moet wel weten in welke stadswijk deze illegale slijterijen liggen verstopt, die meer weg hebben van een ‘drive in’.
Je klopt tegen de ruit van de ‘winkel’ aan en via het loket bestel je de wijn of een fles whisky. Het kan allemaal in de Islamitische republiek Pakistan.
Meer journalisten schuiven aan boven op het dak. Dan komen de borrelverhalen. Hoe journalisten flessen wodka in plastic flessen overgieten en daarmee restaurants binnenstappen.
Er was een periode dat de politie op straat een ‘dranktest’ afnam. De blaastest bestond letterlijk uit de adem in het gezicht van de agent blazen. Rook die dat de chauffeur had gedronken en er zat een vrouw naast hem, moest hij zijn trouwboekje overhandigen anders riskeerde hij een flinke bekeuring. Ex-president Musharraf, die zelf ook graag een goed glas whisky dronk, verbood de politie nog langer te controleren op alcohol.
Enerzijds moet ik hard lachen om de verhalen. Ik geniet er ook wel van. Zolang Pakistanen nog een borrel lusten, is het land niet verloren. Anderzijds erger ik me wel aan het hypocriete gedrag.
Een Pakistaanse cameraman vertelt dat hij onlangs was uitgenodigd op de residentie van de Japanse ambassadeur. Daar waren bijna alle politieke leiders vertegenwoordigd. Onder hen bevond zich ook de meeste extremistische politieke leider maulana Fazhur Rahman. Iedereen behalve de maulana (Islamitische onderwijzer) was flink aan het drinken. Toen de ambassadeur aan de extremist vroeg of hij een wijntje of een whisky wilde, antwoordde die dat de ambassadeur maar een fles whisky aan zijn chauffeur moest meegeven, voor thuis, waar hij wel kan drinken.
De cameraman die heus wel wat gewend is, sloeg stijl achterover. Hij had deze scene graag opgenomen en op de tv willen uitzenden om de Pakistanen te laten zien hoe huichelachtig hun leiders zijn.
Maar met zoveel extremisten en Islamitische partijen in het land durft geen gematigde politieke partij alcohol vrij te geven. Dus drinken ze in het geniep. De illegale drankmaffia spint er garen bij.
