Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Wat was het geval? In december 2006 maakte RNW-verslaggever Sam Jones een reportage over abortus in Suriname, waarin een hij gynaecoloog Ramkhelawan interviewde. Tijdens het gesprek werd de arts opgebeld door de directeur van het Surinaamse ministerie van Volksgezondheid. Het telefoongesprek ging over abortus en Ramkhelawan kondigde aan dat hij de Wereldomroep op bezoek had en herhaalde voor de microfoon van Jones wat de directeur aan de andere kant van de lijn zei. “Daarvoor was geen toestemming”, reageerde de hoogste ambtenaar na uitzending en ze diende een klacht in bij de Raad voor de Journalistiek. Die oordeelde dat de Wereldomroep correct heeft gehandeld. Klacht afgewezen.
 |
| Foto: Wereldomroep |
Onethische methoden
Het ministerie liet het er niet bij zitten en produceerde een persbericht, waarin de ‘Surinaamse gemeenschap wordt opgeroepen alert te zijn, aangezien het vonnis van de Nederlandse Raad voor de Journalistiek een vrijbrief zou kunnen zijn om door te gaan met onethische methoden van nieuwsgaring’. Dat schoot uiteraard RNW-hoofdredacteur Joop Daalmeijer in het verkeerde keelgat. Hij stuurde een boze brief naar de kranten en radiostations in Suriname, waarin hij Volksgezondheid een slecht verliezer noemt.
Ook aan deze reactie gingen de meeste Surinaamse journalisten schouderophalend voorbij. Ze zijn wel wat gewend. Kritiek is een lastig ding in Suriname. Vooral bewindslieden en politici zijn licht geraakt. En zoals dat wel vaker gebeurt, de boodschapper wordt het eerste aangepakt. Officieel mag dat natuurlijk niet in een democratisch land, waar de persvrijheid hoog in het vaandel staat. Daarom tonen politici op dit gebied vaak twee gezichten.
Vice-President Ram Sardjoe zei onlangs nog dat hij ‘houdt van de pers’, maar vaak ‘moeite heeft met de vraagstelling’. Sardjoe is als voorzitter van de ministerraad verantwoordelijk voor publiciteit en voorlichting. Voorzichtigheid is dan geboden en daarom mocht er enkele maanden geleden in een populair discussieprogramma van de staatszender STVS niet worden gepraat over de relatie met Taiwan (ook wel Nationalistisch China genoemd).
Hoewel nergens staat geschreven dat de vice-president mag ingrijpen in programma’s van de STVS, was een simpel telefoontje voldoende. Het onderwerp werd geschrapt, de ‘Een China’ politiek was gered en de grote bondgenoot in Peking was tevreden.
Censuur
De Surinaamse Vereniging van Journalisten bestempelde dit ingrijpen simpelweg als perscensuur. De oppositie in de Nationale Assemblee wilde hierover interpelleren, maar het college zat op dat moment met ‘een berg interpellatievoorstellen, die nog niet waren behandeld’. De echte discussie over persvrijheid in Suriname laat dus nog even op zich wachten.
Toch is ook de koers van de oppositie niet eenduidig. Begin september liet een oud-hoogleraar zich ontvallen dat bij de immigratie van Hindoestanen eind 19e eeuw er in eerste instantie vooral ‘Chamaars’ (leden van de laagste kaste) naar Suriname kwamen. Het land was te klein. Zulke dingen mag je niet zeggen.
Regulering media
Oppositiewoordvoerder Jenny Simons, doorgaans vurig verdedigster van het vrije woord, zegt dat de ‘totale samenleving is beledigd’. En niet alleen de professor kreeg er van langs, maar ook het station waar het programma was uitgezonden. Het voltallige parlement roept op tot ‘regulering van de media’. Politiek is dit verklaarbaar. In de huidige patstelling heeft men zo nu en dan behoefte aan eensgezindheid. Het recht op vrije meningsuiting wordt daar zonder morren aan opgeofferd.
De Wereldomroep heeft in het kader van haar 60-jarig bestaan een wereldwijde debattenreeks georganiseerd met als thema Persvrijheid en Pluriforme nieuwsvoorziening. De rode draad is de relatie tussen politiek en media. Het moment kon voor Suriname niet beter zijn gekozen. Een van de debatten vindt 18 september plaats op Curaçao; helaas gaat de karavaan aan Suriname voorbij.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de Wereldomroep. Voor het hele artikel zie: link
