Nog nooit zoveel buitenlandse journalisten gezien in Dakar. Normaal gesproken wonen er bij elkaar misschien twintig door heel de stad. Nu lopen er letterlijk honderden rond.
Het is verkiezingstijd in Senegal, en dat trekt journaille. Verkiezingen zijn immers nieuws. Zeker Afrikaanse verkiezingen, waaraan praktisch altijd van alles rammelt. Senegal staat bekend als een uitzondering, maar was de afgelopen weken ook een grote chaos. Smullen voor persmuskieten dus.
Er is nog een reden voor het grote aantal journalisten in Dakar: Senegal is een ‘makkelijke’ Afrikaanse bestemming. Je hebt geen visum nodig om er te verblijven. Vluchten erheen zijn redelijk goedkoop (voor Afrika dan, waar vliegen meestal peperduur is). Het is er veilig. En je kunt er als journalist ongehinderd werken.
De eerste keer dat ik Afrikaanse verkiezingen versloeg, afgelopen oktober in Liberia, had ik het in elk geval stukken lastiger. De retourvlucht Dakar-Monrovia à 1200 dollar kon ik niet betalen. Dus ben ik over land gereisd. Geen aanrader, kon ik concluderen na vijf etmalen ploeteren in overvolle roestbakken met suïcidale bestuurders. Eenmaal in Liberia trof ik hooguit een handvol buitenlandse collega’s.
In Dakar daarentegen haasten gedurende de verkiezingen busladingen tegelijk zich van persconferentie naar persconferentie. Een vreemd fenomeen, die persconferenties. Veel collega’s schijnen er geen genoeg van te kunnen krijgen. Ik begrijp daar weinig van. Ze beginnen immers bijna altijd uren te laat. Belangrijker: er wordt eigenlijk nooit iets gezegd dat ook maar in de verste verte de moeite waard is.
Nee, ik ga er eigenlijk vooral af en toe heen om collega’s te treffen. Vooral van alle quasi-nonchalante sterke verhalen kan ik dan erg genieten. (Blonde Brit: “Laatst weer in Somalië geweest. Jaja, vierde keer alweer. Kom je echt geen meter vooruit zonder gewapende escorte. Probleem is dat je nooit weet of die gasten je willen doorverkopen aan Al-Shabaab.’ Amerikaanse fotografe, opzichtig niet-onder-de-indruk: “Ivoorkust dan, dat was pas écht link. Paar keer bijna te grazen genomen. De meeste journalisten daar bleven alleen maar in hun hotel.’) Ook geinig was de Senegalese fotograaf die uitgebreid foto’s nam van een vooroverbuigende blanke verslaggeefster in een gênant dun jurkje. “Voor de privécollectie”, meldde hij droogjes. Humor om te lachen.
Toch zie je heel soms zelfs op persconferenties wel eens wat interessants gebeuren. Bepaald veelzeggend bijvoorbeeld was de lichaamstaal van de Senegalese president Abdoulaye Wade (85), die het na de eerste stemronde van afgelopen zondag in een tweede ronde gaat opnemen tegen zijn naaste concurrent Macky Sall (51). Op alle digitaal opgeleukte verkiezingsposters ziet Wade er vitaal genoeg uit. Maar in levende lijve schuifelde hij aandoenlijk breekbaar de zaal binnen. Bijna struikelde hij over een camerasnoer voordat hij een speech voorlas met een stem die kraakte van ouderdom.
En dan toch opnieuw zeven jaar het land willen leiden. Wat bezielt zo’n man toch? Het antwoord op dit soort vragen ga je als journalist op een persconferentie in elk geval niet vinden. Daarvoor zul je toch echt gewoon op pad moeten.
