Achtergrond

Palestijnse augurken

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Vorig jaar verhuisde ik naar Londen om aan de slag te gaan bij een televisiestation dat programma’s maakt in het Farsi voor een publiek in Iran. Op het werk raakte ik algauw bevriend met een collega die een heuse beroemdheid is geworden omdat hij de stem inspreekt van een aap in de populaire animatieserie Dr. Copy, een politiek satirisch programma dat in Iran massaal wordt bekeken door jong en oud.

Behalve tv-persoonlijkheid en komiek is deze vriend ook een ijverige hosselaar die rijdend in zijn verlaagde BMW cabrio handsfree zaken doet met figuren van wie ik alleen de koosnamen ken.

Vaak belt hij me op om te vragen of ik een stukje wil meerijden. “Waarheen?” vroeg ik hem aanvankelijk braaf. Een vraag die hij steevast beantwoorde met een ongemakkelijke stilte, alsof het een kinderachtige vraag betrof die hij het beste kon beantwoorden met zijn volwassen zwijgen. Aangezien ik de stad beter wilde leren kennen, en zitten in de bijrijdersstoel me in het algemeen zeer kan behagen, stelde ik geen vragen meer en sprong even later in de auto.

Eenmaal onderweg wordt hij altijd wel gebeld en moeten we ergens heen om iemand te ontmoeten. Nog voor ik er erg in heb staan we in een verlaten club te onderhandelen met de eigenaar over de prijs van de inboedel, of zijn we aan het dineren met een zakenman die een reisbureau in Singapore wil opzetten en wil weten hoe hij zijn bedrijf onder de aandacht moet brengen van potentiele klanten.

Vandaag echter had de stem van de aap iets specifieks in gedachten.

‘Ik heb van betrouwbare bronnen vernomen dat er een lading Israëlische augurken is binnen gekomen bij Super Milad,’ zei hij terwijl hij Kilburn Highstreet op reed. ‘Ik stop daar op de stoep. Kun jij snel naar binnen stappen om wat te scoren?’ De augurken waar hij over sprak hadden mythische proporties aangenomen; iedereen had de mond vol van hoe lekker Israëlische augurken waren, maar niemand wist waar je ze kon kopen. Nu wisten we dat wel, en het was een plek waar ik niet graag kwam.

Super Milad is een groente en fruitzaak dat gespecialiseerd is in Iraanse producten. Het is gelegen tegenover het beruchte “Islamic Centre,” een imposant pand dat eigendom is van de geestelijk leider van Iran, Ayatollah Khamenei. De medewerkers van dit streng religieuze instituut, dat nauwe banden onderhoud met het regime in Teheran, vormen de voornaamste klantenkring van Super Milad, waar het personeel even gemakkelijk Arabisch praat als Farsi, en waar (bijna) alle producten halal zijn.

Bij de ingang van de winkel staan behalve de juten zakken gevuld met noten, vijgen en de dozen dadels ook een heleboel blikken augurken op elkaar gestapeld, variërend in grootte en merk. Maar de augurken waar ik naar op zoek ben worden, zo is mij verteld, onder de toonbank bewaard, buiten het zicht van de klandizie. Dat heeft alles te maken het Hebreeuwse embleem op de blikken waar deze overheerlijke, zoutzure knabbels in worden geconserveerd, en de dreigende aanwezigheid van de “Islamic Centre” in de nabijheid.

In de winkel staat een moellah achter me in de rij, waardoor ik me bezwaard voel om naar de Israëlische augurken te informeren. Ze liggen tenslotte niet voor niets op een zo verscholen plek, en ik wil de winkelier niet in de verlegenheid brengen. Dus ik doe alsof ik nog iets moet pakken en laat de moellah voor gaan. De man met tulband kijkt me neerbuigend aan en zet zijn mandje op de toonbank. ‘Trouwens,’ zegt hij bij het afrekenen tegen de kassier, ‘ik heb gehoord dat de Palestijnse augurken binnen zijn. Klopt dat?’

‘Jaaa,’ antwoordt de kassier opgetogen, en haalt een blik onder de toonbank tevoorschijn. ‘Heerlijk zijn ze, is het niet?’

‘De beste die er zijn,’ zegt de moellah voldaan.  

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons