Achtergrond

Pakistanen moeten vroeger naar bed

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Pakistanen houden van feesten. Het liefst iedere dag. Ze zijn wars van de brave Hollandse cultuur: klokslag zes uur de warme maaltijd, 8 uur journaal kijken en rond half elf gaat het licht uit. Het leven in het subcontinent begint pas na zeven uur.

Bij de elite komt de borrel op tafel. Waarbij zij in haar mooiste jurk op de sofa zit en hij in zijn party kleding niet voor haar onder doet. Tegen elf uur wordt het eten geserveerd, waarna de gasten rond middernacht beschonken huiswaarts gaan.

De middenklasse gaat uit. Met de kinderen naar McDonalds, de Pizza hut of een familierestaurant. Rond negen uur vinden ze eten met kleine kinderen nog vroeg genoeg. Dat die de volgende dag weer naar school moeten, maakt de ouders niets uit. Dan slapen ze maar in de klas.

Thuis zitten is saai, vinden ze ook op het platteland waar ze het liefst op hun houten bedden hangen.

Als Hollandse Calvinist, gewend om vroeg naar bed te gaan, heb ik ooit een weekje met zo’n feestende familie meegedraaid. Op vrijdag was ik kapot. Er kwam geen werk meer uit mijn vingers. Bij het opstaan kon ik alleen maar over mijn bed dromen.

In Pakistan slaap je iedere ochtend lekker uit

Hier staat niemand vroeg op. Waarom zouden ze? De bediendes halen de kinderen uit bed, geven ze een zakje chips voor ontbijt en lunch mee en de chauffeur brengt ze naar school. Winkels en kantoren zijn vaak voor elf uur niet geopend. In Pakistan slaap je iedere ochtend lekker uit.

De nieuwe burgemeester van de financiële stad Karachi, waar alle grote multinationals zijn gevestigd en waar het grote geld moet worden verdiend, heeft genoeg van de onverantwoordelijke Pakistaanse feestvierders. Sinds hij deze week is aangetreden eist hij discipline in de havenstad. De winkels moeten nu om zeven uur dicht zijn. Bruiloften mogen tot tien uur worden gehouden. Er mag niet meer dan een gerecht worden geserveerd. Er werd voorheen zoveel eten verspild.

Het valt bitter tegen met de economische groei. De buitenlandse schuld is opgelopen tot boven de 70 miljard dollar, de export is gedaald met tien procent. De helft van de te innen belastingen is slechts binnen. De minister van financiën  zit met zijn handen in het haar. Pakistan gaat richting bankroet. Het land verarmt. Een kwart van de bevolking moet van 2 dollar per dag rond komen. Er zijn minder scholen en ziekenhuizen. Het aantal kinderen dat niet kan lezen en schrijven stijgt. Net zoals het aantal moeders dat in het kraambed sterft. In de provincie Sindh waar Karachi onder valt is de helft van de kinderen door gebrek aan gezond eten ondervoed.  

Harder werken, is de slogan van de burgemeester van Karachi. Hoe meer productieve uren, hoe hoger de omzet. Als de winkels vroeger dicht zijn, staan de inwoners van zijn stad vanzelf eerder op.

Maar al zijn goede bedoelingen gaan niet werken. In Pakistan, net zoals in India en Indonesië, bestaan twee economieën, die van de arme Pakistaan en die van de rijke elite. Vooral die laatste groep heeft geld. Ze investeren hun kapitaal niet in hun land maar in Dubai en Londen. Wie van de rijke Pakistanen heeft geen appartement naast het paleis van koningin Elisabeth?

Als ze niet meer in Karachi mogen feestvieren, pakken ze het vliegtuig wel naar de Golfstaten.

Je verandert de levenswijze van rijke Pakistanen niet door om zeven uur de winkels voor te sluiten en ze eerder naar bed te sturen. Je moet ze beter onderwijzen. De oude generatie is al verpest. Ik vrees dat daar niets meer aan te redden valt. De overheid, de media en burgerorganisaties zouden zich op de jongere generatie moeten richten. Samen in een staat wonen betekent je verantwoordelijk voor je medeburger. Niet je bediende ‘s nachts de afvalzak op straat laten gooien omdat je zelf te beroerd bent twee stappen verder te zetten waar de vuilniscontainers staat. De kasteloze ruimt jouw rommel wel voor je op.

In Pakistan wonen de meeste filantropen, maar tegelijkertijd ook de grootste feestvierders

Corruptie is slecht. Net zoals je bediendes in huis onderbetalen. Of stemmen in het parlement voor een hoger budget voor het leger en een nog lager bedrag dat naar overheidsscholen gaat. Jouw kind zit op een dure particuliere school. Wat  maakt het uit als er geen scholen meer voor de armen zijn. De gezondheidszorg voor de gewone Pakistan hobbelt achteruit. De elite, inclusief de premier, reist voor ieder medisch akkevietje naar Londen, met zijn privévliegtuig.

In Pakistan wonen de meeste filantropen van de wereld, maar tegelijkertijd ook de grootste feestvierders die het liefst alleen aan zichzelf en hun familie denken. Als er geen elektriciteit is – het aantal uren per dag neemt toe – zetten zij hun generatoren aan. Die zou de burgemeester van Karachi moeten afpakken. Dan is het feest zo voorbij en voelen ze wat de gewone burger ook voelt. Wellicht komen ze tot inkeer.  

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons