Achtergrond

Pakistaanse woestijnbewoners sterven door stijgende temperaturen

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

De bewoners van de grootste Pakistaanse Tharparkar woestijn konden er ieder jaar de klok op gelijk zetten; op 15 juni kwamen de regens. Maar door klimaatverandering zijn die nu al jaren uitgebleven. Wolken vanuit zee brengen zoutwater waardoor oogsten mislukken. Vorig jaar stierven er bijna 400 volwassenen en kinderen door de droogte. De woestijnbewoners, waarvan de helft hindoes, beschuldigen de moslimregering ervan hun problemen niet serieus te nemen. De klimaattop in Parijs is voor de Pakistaanse delegatie meer een snoepreisje.

De beelden logen er vorig jaar rond deze tijd niet om. Uitgedroogde en uitgehongerde kinderen in het dorre zand van de Tharparkar woestijn waar zelfs de laatste put nauwelijks meer water gaf. Het duurde weken voordat de berichten vanuit het hete zuiden in het winterse Islamabad doordrongen. Pas toen internationale televisiestations verhalen van stervende mensen uitzonden, werd de lokale regering van de provincie Sindh gemaand met watertanks richting de woestijn af te reizen.  

De gevolgen van klimaatverandering zijn in de Tharparkar woestijn al jaren bekend. De 18e grootste woestijn ter wereld die zich over een gebied van 22.000 vierkante meter uitspreidt, is het woongebied van 1.5 miljoen mensen. Deze cijfers geven weer dat we het hier niet over een klein stukje land ergens in Pakistan hebben. Het is de enige regio van het land waar de helft van de bewoners hindoes zijn. Ze menen dat de regering van de Islamitische republiek Pakistan ze om die reden laat ‘stikken’.

De provincie Sindh, of het nu om religieuze discriminatie gaat of niet, is sowieso bijna de armste provincie van het land. Het merendeel ervan bestaat uit woestijngrond, waardoor de boeren hier geheel afhankelijk zijn van de regens. ‘Vroeger’ vielen die tussen half juni en midden augustus. Maar de laatste jaren is de moesson uitgebleven. Als gevolg van vervuiling en klimaatverandering, zeggen experts.

Voor antropologen is Tharparkar een dankbaar gebied. De ‘rijke’ cultuur met zijn tradities en rituelen bestaat er nog steeds. De woestijnbewoners in hun bonte, kleurrijke kleren doen mij herinneren aan de Indiase provincie Rajasthan, eveneens een woestijn, die onder de Britten bekend stond als het land van de koningen. Een gebied vijf keer zo groot als Nederland en België samen. Waar tijdens glorieuze en rijke tijden de bijna onverslaanbare Rajputs aan de macht waren. Nu is het net zoals het Pakistaanse Sindh een van de minst ontwikkelde delen van India.   

Woestijngebied heeft nu eenmaal meer zorg nodig. In dat geval valt er wel van alles te verbouwen. De bewoners van Tharparkar gaven zelf een goed voorbeeld. Met hun oude landbouwtechnieken, hun simple stijl van leven – ze eten niet meer dan rode pepers, uien en een mix van melk, yogurt en granen – overleefden ze. Mits er genoeg regen viel.    

Klimaatverandering is goed zichtbaar in dit zuidelijke deel van Pakistan. Als gevolgen van de droogte en daaraan gekoppeld de ondervoeding krijgen zwangere vrouwen niet genoeg vitaminen en mineralen binnen tijdens de negen maanden. Veel kinderen worden met afwijkingen geboren. Ziekenhuizen liggen veel te ver weg. Hulpverleners zijn hier nauwelijks actief. Niet dat de international gemeenschap geen geld stuurt. Er wordt gesproken over miljoenen aan fondsen. Dat zou verdwijnen in de corrupte zakken van de Volkspartij, de PPP, van de Bhutto’s.

Wat ik nu allemaal schrijf is eigenlijk allemaal ‘oud’ nieuws.  Tientallen rapporten zijn gepubliceerd. Met daarin de oplossing hoe droogte en ondervoeding in de Tharparkar woestijn bestreden kan worden. Maar geen regeringsleider of politicus wil er aan. Zolang Tharparkar arm is, blijven de internationale donoren geld sturen.   

Toch is een plan van aanpak nu echt nodig om niet ieder jaar bijna duizend dode mensen te hoeven begraven. Kijk opnieuw naar de cijfers: in de afgelopen 31 jaar is de temperatuur met bijna 3 graden gestegen. Terwijl de regens in hetzelfde tijdsbestek afnamen. Vroeger kwam de wind uit alle hoeken. Nu waait die vanuit zee en brengen wolken zoutzeewater mee. Boeren zien hun oogsten op het land verpieteren.

Het weer in het zuiden van Sindh is helemaal in de war. Ik was er in 2010 tijdens de overstromingen. Toen stonden hier grote delen blank. Sommige mensen wonen nog steeds in afbraaktenten. Na 2010 is er nauwelijks nog een drup regen gevallen.

Een bewoner vertelde me dat hij twintig jaar geleden op een boot in het Manchhar meer leefde. Door de droogte bestaat het meer bijna niet meer.

Het wordt tijd dat Pakistan zijn klimatologische problemen aanpakt. De regering verkeert in een ontkenningsfase. Het is niet de schuld van het land en zijn bewoners dat door de vervuiling het weer in de war is. Er bestaat nauwelijks industrie in het feodole Pakistan. Auto’s rijden slechts in de paar grote steden. De vervuiler betaalt, luidt de conclusie. De vervuilers zijn Amerika en Europa.

Een kleine delegatie is met een vodje van een rapport dat op het laatst nog in elkaar geschoven moest worden naar de Klimaattop in Parijs afgereisd. De ambtenaren hebben vooral de opdracht gekregen nog meer ‘compensatiegelden’ uit de zakken van de westerse donoren te slepen. De meeste tijd brengen de deelnemers op de terrasjes van de Franse hoofdstad door. De secretaris van de minister hield het na enkele dagen al voor gezien. Hij is zolang de conferentie nog duurt voor een ‘welverdiende vakantie’ in het douce Frankrijk vertrokken.

In de woestijn van Tharparkar hopen de bewoners op een wonder. Een beetje water zou ze deze droge winter doorhelpen.  Ze weten niet eens waar Parijs ligt.

[[{“fid”:”41832″,”view_mode”:”default”,”fields”:{“format”:”default”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”OneWorld magazine nu met kookboek cadeau”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”OneWorld magazine nu met kookboek cadeau”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”OneWorld magazine nu met kookboek cadeau”,”title”:”OneWorld magazine nu met kookboek cadeau”,”style”:”height:71px; width:581px”,”class”:”file-default media-element”}}]]

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons