Achtergrond

De Pakistaanse Ramadan dieven

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Mijn mond valt open op de markt waar de gewone inwoner van Lahore zijn boodschappen doet. De prijs van een kilo tomaten of rode uitjes – het basisvoedsel van de gemiddelde Pakistaan dat in geen enkele maaltijd mag ontbreken –  is bijna met tien procent gestegen. Meel, olie, boter, bananen, melk: alles is flink duurder in de Heilige Vastenmaand. In een land waar zeventig procent van de bevolking rond het bestaansminimum leeft en de voedselprijzen niet zijn vastgesteld, zijn dit soort prijsstijgingen toegestaan. Ik vraag, jij betaalt! 

Maar wat hoor ik premier Nawaz Sharif aan de vooravond van Ramadan op de televisie zeggen: ‘Beste Pakistanen, allemaal van harte gefeliciteerd met deze mooie Heilige Maand. Laten we in de geest van Allah alle problemen met elkaar oplossen en werken aan onderlinge harmonie. We weten dat vergiffenis, liefde en tolerantie de basis vormen van onze religie.’

Ik hoor zijn woorden nog als ik op de markt de bedrukte gezichten van de gewone Pakistaan zie. Twee keer per dag eten in plaats van drie keer is al lang geen uitzondering meer. Een moeder vertelt me dat ze haar kinderen extra lang laat slapen zodat ze niet zitten te jengelen om eten. Ze geeft ze zoveel mogelijk waardoor ze zelf vaak honger heeft.

Nu met de Islamitische ‘feestmaand’ waarin de prijzen voor haar torenhoog zijn, blijft het bij die ene maaltijd in de vroege ochtend voordat de zon opkomt. Voor haar geen zoete limonade tijdens het breken van de vasten. Gewoon een glas kraanwater. Geen lekkere dadels om de hongerige maag weer op gang te brengen. Als de zon onder is eten de armen van Pakistan een broodje. Zelfs een tomaatje en en handjevol uitjes zijn deze weken te duur. De marktverkopers die zich over de ruggen van deze mensen verrijken zouden zich moeten schamen!

‘Ramadan betekent ook stil staan bij het leed van die ander. Daarom vasten we. Zodat we weer even voelen wat het is als je niet elke dag te eten hebt’, vervolgt Nawaz Sharif zijn toespraak.

Op weg naar het huis van de vrienden waar ik logeer, rijd ik door de duurste winkelstraat van Lahore. Waar iedere week wel voor de elite een nieuw restaurant wordt geopend. Op de menukaart staan bijna Europese prijzen. Vanavond lees ik op het bord van de Italiaan dat Noorse Zalm en geimporteerde lamsboutjes tot de specialiteiten behoren. Bijna derig Euro betaal je voor het hoofdgerecht. Daarna gaan de families een ijsje halen bij de Zwiterse ijssalon waar een bolletje ‘Tiramisu’ bijna twee euro kost.

Tot laat in de avond zijn de vele kledingswinkels afgeladen vol. Want de rijken steken zich allemaal in het nieuw.

Met alle respect, ook voor premier Nawaz Sharif, hij weet niet waarover hij spreekt. Afkomstig uit een van de rijkste industriele families beseft hij niet wat armoede is. Een keer in de vijf jaar tijdens de verkiezingen laat hij zijn gezicht in de dorpen zien, belooft er van alles en keert vervolgens in zijn regeerperiode er niet meer terug. De meerderheid van de parlementariers weet maar al te goed in welke belabberde omstandigheden de bevolking op het platteland leeft. Pakistan wordt hoofdzakelijk bestuurd door feodale landheren die hun arbeiders uitbetalen in rijst en aardappelen. Scholen zijn er nauwelijks. Houd ze dom en arm, zodat ze niet weglopen en tijdens iedere verkiezing op je blijven stemmen.

Terwijl ze met hun families, waarvan ieder gezinslid behoorlijk aan overgewicht lijdt, zitten ‘uit te buiken’  in de westerse restaurants, hebben hun horigen nauwelijks een extraatje in deze feestmaand.

‘Laten we Allah om zijn zegen vragen’, sluit Sharif volgens met een vroom gezicht zijn toespraak aan het volk af. ‘Ook voor de regering die in de afgelopen twee jaar hard heeft gewerkt. Er is weer economische groei. De Pakistanen hebben het beter dan onder de vorige regering’.

In de sloppenwijken voelen ze die verbetering niet. Daar neemt de frustratie onder de bevolking toe. Het leven is al hard. Nu onder Ramadan wordt het de komende vier weken nog maar zwaarder. ‘Het is zo heet’, puft een moeder met een magere baby op haar schoot. Doordat het land enerzijds een chronisch tekort aan electriciteit heeft en anderzijds de rekeningen aan het stroombedrijf nog steeds niet allemaal heeft betaald, is er in een stad als Lahore nog geen zeven uur per dag electriciteit. In temperaturen van veertig graden puffen de bewoners van de hitte. Er is geen zuchtje wind vandaag.

‘In plaats van hypocriete toespraken kan de premier beter zijn mensen op de marktkoopmannen afsturen. En eisen dat de prijzen weer omlaag gaan. De markten in Europa bieden hun klanten tijdens Ramadan kortingen’, schrijft een columnist in een van de kranten vandaag. Pakistan beweert zo graag een Islamitische welvaartstaat te willen zijn.  ‘Europa is niet Islamitisch maar heeft wel een welvaarstaat. Wat stelt de Heilige Maand in ons moslimland nog eigenlijk voor?’

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons