Nieuws verspreidt zich snel tegenwoordig. Op televisie zagen wij Erdogan die via facetime zijn volk opriep om naar buiten te gaan. Naar buiten om de democratie te verdedigen. Het voelde eerst aan als een kleine vlam. ‘Een groepje soldaten hebben een brug bezet, dat is apart’, dacht ik, toen ik op Twitter keek in een cafeetje. Binnen een half uur kreeg ik van verschillende mensen in- en buiten het land updates over de situatie. Nieuwszenders waren overgenomen, helikopters schoten op regeringsgebouwen en onschuldige burgers waren vermoord. Ik kon niet snel genoeg naar huis gaan. De vlam veranderde snel in een brand die elke Turk die nacht kon voelen. Ik zat thuis voor de tv en mijn moeder voelde de vlammen het meest. “Ik zou zo naar buiten gaan en voor een tank staan”, zei ze. “Ik wil mijn land verdedigen.”
Ook ik voelde het, maar mijn vlam was noch voor deze coup noch tegen. Ik probeerde mijn eigen realiteit van deze situatie te creëren, wat we uiteindelijk allemaal doen. Jouw eigen compilatie van het nieuws en berichten van ooggetuigen. Sommige vrienden stuurden updates van Al Jazeera. Toen ik daar las dat de minaretten meededen met de ‘volksovername’ door het scanderen van gebeden, realiseerde ik mij dat het secularisme nagenoeg niet meer bestaat in Turkije. Alevitische platforms hadden het aan de andere kant over radicalen en rituelen. Habertürk had het over helden. NOS was even subjectief.
Vandaag las ik dat er enkele Turken in Nederland de straat zijn opgegaan, wat onzin is, het waren er veel meer dan ‘enkele’. DutchTurks laat een realistischer getal zien van de protesten in Nederland, maar allebei de nieuwsorganen lijken het andere gezicht van het geweld niet te vermelden. Meerdere stichtingen van de Gülenisten zijn bestormd, soldaten zijn vermoord en ik ga ervan uit dat er meer is gebeurd in de schaduwen van deze poging. Wat is jouw waarheid? De soldaten die burgers verpletteren onder hun tanks of het volk dat oproept de dissidenten van het leger op te hangen?
Tegenwoordig heeft iedereen een mening. Het nieuws is voornamelijk wat mensen op Facebook en Twitter plaatsen. Het zijn gekleurde media, want alles wat wij schrijven komt voort uit emoties. Zelf kan ik alleen over deze vlammen schrijven. Ik ben geen historicus, politicus of analist. Ook ik schrijf uit emotie als het gaat om Turkije. Het land waar de bewoners met kokend bloed uiteenspatten in drastische maatregelen. Zoals een coup, die wij de afgelopen negentien jaar geleden niet meer hebben meegemaakt. Ik kan alleen schrijven over het sentiment en over de gekleurde bril die wij allemaal ophebben. Over de reacties om mij heen, want deze reacties schrijven geschiedenis.
Ik kan alleen schrijven over het sentiment en de gekleurde bril die wij allemaal ophebben
Terwijl ik op de bank zat met mijn ouders, had ik voor het eerst sinds tijden het gevoel dat we hetzelfde willen. Wij willen vrede op de straten van ons land van herkomst. Geweld zonder het verliezen van soldaten en burgers, want laat mij een land zien waar een staatsgreep ervoor heeft gezorgd dat het beter ging. Laat mij een land zien dat erop vooruitgaat als de bewoners elkaar aanvallen. Het wordt steeds duidelijker dat Turkije problemen heeft die snel aangekaart moeten worden. Wij zijn het zat en dit zijn de tekenen van onze spartelingen. Aan beide kanten zijn dit tekenen van spartelingen. Ik vraag mij af hoe het nu verder moet. Het vertrouwen in elkaar lijkt totaal kwijt. Ik hou mijn hart vast, want ik krijg nog altijd foto’s van bebloede soldaten en burgers toegestuurd. Iets zegt mij dat deze vlammen nog lang niet gedoofd zullen zijn.
