8 jaar oud was ik toen ik lid werd van de Lawn Tennis Vereniging Berlicum (in de volksmond LTV Berlicum) vlakbij Den Bosch. Omdat ik vrij groot was voor mijn leeftijd, en derhalve veel kracht had in vergelijking met mijn tegenstanders, won ik veel partijen wat me tijdens mijn 10de jaar tot het toppunt in mijn carrière bracht, nummer 9 van de provincie Noord-Brabant voor jongens tot en met 10 jaar. Tot mijn 17de jaar vrij fanatiek getraind en daarna meer op recreatieve basis de tennisplank laten zwieren op een acceptabel niveau. Na al die jaren van zwoegen is er een nieuw tennis hoogtepunt in mijn leven gekomen, een uitnodiging aan de Zambia Open!!
Sinds mijn tijd in Afrika heb ik een enkele keer getennist in Tanzania, Zimbabwe en nu Zambia. Omdat er niet veel mensen tennissen hier kom je al gauw in contact met de TOP spelers. Tijdens een potje tennis tegen Sylvester (die ik voor de duidelijkheid won J) vroeg hij mij of ik mee wilde doen aan de Zambian Open die tijdens Pasen wordt gehouden. Ik was verbaasd en vroeg of dat wel toegestaan is en of ik een kans heb om een partij te winnen. Sylvester zelf doet ook mee en verzekerde me dat ik wel een partij kan winnen. Ik dacht waarom niet en een paar dagen later stond ik op de Chilanga tennisclub 12 km ten zuiden van centrum Lusaka tezamen met de 20 beste tennisatleten van het land. Ongelooflijk, in Nederland hoor ik misschien net bij de beste 20 van mijn tennisclub in Berlicum (12.000 inwoners) en ben ik nummer 213.468 van Nederland maar hier zit ik gewoon bij de beste 20 van 13.200.000 Zambianen!
Het toernooi bestond uit Singles en Doubles en ik dubbelde met Sylvester. Er was wat onduidelijkheid over wanneer het toernooi nu precies begon en wie wanneer welke partij gaat spelen maar op vrijdag begon het, mijn debuut op Zambiaanse bodem. Tegenstander, een of andere mafkees met een broek zonder zakken zodat hij elke keer zijn 2de bal achter de lijn moest leggen, irritant. Echter was hij niet erg goed en tikte ik hem van de baan met 6-0/6-1 na aan het eind van de 1ste set mijn bespanning gebroken te hebben. Ik was blij en klaar voor de volgende partij maar de organisatie van het toernooi was op zijn Zambiaans wat inhoudt: geen planning, geen vragen stellen en wachten totdat je aan de beurt komt.
4 uur later kon ik aantreden met als opponent Ricky, de vice-voorzitter van de tennisbond en een 36 jarige tennis veteraan. Ik begon denderend en agressief en had het publiek achter me na de eerste paar games. 5-2 voor en PANG…o nee daar gaat weer een racket. Van het tennisveld richting de tribune om te vragen om een ander racket. Er werd enigzins afwachtend gereageerd aangezien dit al de 2de bespanning is die ik breek vandaag en niemand zit te wachten op een kapot racket door een of andere blanke gozert. Gelukkig was er een barmhartige maritaan die mij voorruit wilde helpen en daar ging ik weer terug naar de match. Een compleet andere wedstrijd waarin ik de ‘feeling’ en ‘touch’ voor de bal volledig verloor. Uitslag, 7-5/6-2 voor Ricky, damn! Met de dubbels kwamen we tot de kwart finale waar we onze meerderen tegenkwamen.
De Zambian Open, een mooie ervaring en openbaring hoe niet-professioneel het Zambiaanse tennis is. Totaal geen planning van wedstrijden, spelen met 2 ipv 3 ballen omdat er niet meer gesponsord was, rackets bespannen met een stuk hout en een klem ipv een bespanningsmachine, vrijwel geen publiek, en kansen voor een zeer middelmatige Nederlander, prachtig!!
