Eindelijk is het zover: in de laatste week van mijn veldwerk ben ik uitgenodigd voor de huwelijksceremonie van de Britse Emma en Zanzibari Musta. Het zal een spectaculair feest worden.
Musta ken ik inmiddels al een aantal jaren, nog uit de tijd van mijn bachelor-onderzoek. Hij is steeds een erg gezellige en altijd behulpzame man geweest, niet vies van een feestje hier of een dame daar. Hij had me wel verteld over zijn vriendin, maar daar bleef het dan ook bij. Aangezien ze niet heel vaak in Zanzibar was, ging Musta ook achter andere vrouwen aan. ‘Je bent een man en moet toch wat om je behoeften te vervullen’, zei hij me vaak.
Zijn aanstaande bruid heb ik een keer eerder mogen ontmoeten. Emma is een spontane en stoere vrouw die een actief eigen leven leidt en voor haar werk op verschillende plaatsen in Afrika komt. Zo nu en dan, of zo vaak als het kan, bezoekt ze Musta in Zanzibar.
Het feest van het jaar
En nu komt ze dus voor haar huwelijk. Het belooft werkelijk het feest van het jaar te worden, met drank en buffet en barbecue. Iedereen is uitgenodigd. De trouwlocatie is een luxe resort aan de kust, waar gasten naartoe komen vanuit alle hoeken van het eiland. Maar ook vanuit andere delen van de wereld. Niet alleen Emma’s ouders zijn aanwezig, ook vrienden en andere familieleden komen over vanuit Europa, en zelfs vanuit de Verenigde Staten. Zo zijn de gasten een ware multiculturele mix.
Ook de bruid en bruidegom zelf hebben hun best gedaan om hun culturen zoveel mogelijk uit te buiten. Musta draagt een mooi Westers pak, zijn dreadlocks in een staart naar achter. Emma heeft een snoezig wit zomer jurkje aan, met haar voeten, handen en armen traditioneel beschilderd met henna.
Op het strand staan twee stoelen onder een boog van bougainvillebloemen. Daar zal straks het echtpaar elkaar het ja-woord geven. Maar eerst wordt er gedronken. Heel veel gedronken. En dan gooien Musta’s vrienden hem het zwembad in. Gelukkig maar, zoals het een echt goed feestje betaamt. De sfeer is geweldig, de bruid en bruidegom zielsgelukkig. Als een huwelijk met zo een trouwerij begint kan het toch niet meer stuk. Ik was jaloers op Emma, om haar fantastische toekomstige leven met deze topper van een man, die deze geweldige dag helemaal zelf georganiseerd heeft.
4 maanden later
Emma wil niet in Zanzibar wonen en Musta lijkt niet weg te willen van het eiland. Hij zegt haar wel te komen opzoeken, belooft dat hij zal verhuizen. Binnenkort. Als hij de ‘dingen’ geregeld heeft. Ik weet niet wat Emma in de tussentijd aan het doen is. Aan het werk denk ik, aan de telefoon met Musta, aan het wachten tot hij zal migreren.
Maar ik denk niet dat hij gaan zal. Ik denk dat hij te veel gebonden is aan zijn eilandje, waar hij iedereen kent, een goed leven heeft, plezier maakt. Of misschien kan hij geen verblijfsvergunning krijgen, of misschien durft hij de stap niet te maken. Ik denk dat hij heimwee krijgt.
En geeft hem eens ongelijk. Waarom zou je, als je als prins in een paradijs kunt leven, in een kamertje in kil en koud Europa op de tocht gaan zitten?!
