De op 1 na hoogste berg van Mozambique (2419 m) vlakbij het stadje Gurúè verschilt van vele andere bergen aangezien deze heilig wordt beschouwd door het lokale ‘Makua’ volk. Zoals degenen die mijn reiverhalen volgen al hebben ontdekt ben ik nogal verslaafd geraakt aan bergen beklimmen en aangezien deze berg ongeveer op de route lag ben ik deze uitdaging niet uit de weg gegaan.
Uit de Lonely Planet heb ik wat basis informatie gekregen over het beklimmen van Namúli. Onder andere staat er beschreven dat als je vanuit Gurúè vertrekt de beklimming 3 dagen kost. Daarnaast is de berg heilig en dien je rekening te houden met een aantal zaken. Eenmaal aangekomen in het dorpje ‘Mugunha Sede’ dient er moet men toestemming vragen aan de ‘régulo’ (hoofd van het dorp) en deze belonen met wat ‘Farinha de Mapira’ (bloem), rijst, suiker die je op de markt in Gurúè kunt kopen en daarnaast wat geld. De produkten worden gebruikt als eerbetoon aan de geesten van de berg om toestemming te vragen om de berg te beklimmen.
De basisinformatie heb ik, nu nog een gids optrommelen die met me mee gaat voor deze 3 dagen. Via een hotel in de stad maakte ik kennis met Gerimula, een 21 jarige jongen uit Gurúè die als een van de weinigen Engels spreekt. Echter is hij geen gids en moeten we eerst toestemming vragen aan zijn moeder als hij met me mee wil gaan omdat hij niet verder dan 25 km van huis mag komen haha.. Dit was vrij snel geregeld en na het inkopen van alle benodigdheden waren we klaar voor de beproeving.
6 uur ‘s-ochtends vertrokken en met een ruim 10 kg zware backpack begonnen aan de lange trip naar Muganha Sede. Door theevelden, bossen en verschillende dorpjes bracht de 8 uur durende klim ons naar de voet van Namúli. Onderweg verbaasde ik me over de reactie van de kinderen die ik tegenkwam. Ik heb al eerde meegmaakt dat kleine kinderen bang voor me waren maar dit was nog erger. Sommige kinderen zagen me, lieten alles uit hun handen vallen en renden hard weg, vreemd.
Zoals voor velen geen verassing is heeft de Lonely Planet niet altijd gelijk en blijkt dat ik niet bij de régulo voor toestemming moet vragen maar bij de ‘Rainha’ (vrouw van de régulo). En in plaats van ‘een beetje’ bloem en suiker is de prijs van de berggesten gestegen naar 1 kg suiker, 2 kg bloem, een fles alcohol en 900 mtc (24 euro). Ondanks dat er maar 1 of 2 keer per maand blanken komen om de berg te beklimmen heeft dit toch de neiging om zo veel mogelijk geld af te troggelen van de toeristen.
Volgende morgen is de ceremonie om 6 uur ‘s-morgens. Gerimula, de jongen die ons begeleidt naar de top van de berg en ik kijken toe hoe de Rainha de bloem van de ene schaal naar de andere strooit en daarbij op een melodieuze manier wat vreemde taal brabbelt. Wij krijgen elk ook wat bloem in onze hand wat we uitstrooien over de heilige plek. Dan wordt er een fles drank (32% alcohol) over de heilige grond gegoten en we zijn klaar voor de start!
Een vrij zware klim van 3 uur met sommige bijna verticale stukken bracht ons naar de top van Namúli. Tenminste ik en de gids want Gerimula vond het laatste stuk te gevaarlijk met de sterke wind die er stond. Op de weg terug naar Mugunha Sede nog geschrokken van een slang die net als ons ook naar beneden wilde maar uiteindelijk veilig aangekomen. Na het inpakken van onze tent en het bedanken van de Rainha vervolgden we onze weg terug naar Gurúè via een andere route en zogenaamde ‘shortcut’. Deze route koste ons 7 uur waarvan het laatste uur in het donker maar bracht ons naar het huis van Gerimula.
De mensen van de berg en de Lonely Planet gelovende hebben we ruim 80 km gelopen in 2 dagen en ging ik als een strompelende maar voldane oude vent met heel veel zin naar mijn bedje toe.
