We verlaten het busje en lopen en rolstoelen naar het huis van de familie. Moeder zit met haar 2-jarige dochter Ann op schoot. Vader komt er een beetje ongemakkelijk naast staan. Want ja… z’n dochter heeft een handicap. Én het ziet er niet naar uit dat ze binnenkort de juiste medische hulp krijgt.
Er is al tijden veel discussie over de bezuinigingen voor ontwikkelingssamenwerking. En best vaak gaat dit niet eens over de gevolgen voor de ontwikkelingslanden zelf, maar puur over bedragen, de gedwongen ontslagen in Nederland en de moeite die het (vooral jonge) mensen kost om een baan te vinden in de sector.
Vandaag was de eerste keer dat ik zag wat voor effect het nieuwe Nederlandse beleid nou echt heeft op de mensen zelf. In dit geval op kinderen en jongeren met een handicap in Uganda. Ik was namelijk op stap met oneMen pionier Henry Nyombi: hij gaat voor eerlijke kansen voor kinderen en jongeren die net als hijzelf een handicap hebben. Met zijn organisatie Youth with Physical Disability Development Forum biedt hij medische hulp, voorzieningen en educatie. En is hij vooral bezig met het veranderen van de houding van Ugandezen ten opzichte van mensen met een handicap. Iets concreter gezegd: dat ouders en gemeenschap de kinderen een normaal leven proberen te bieden in plaats van ze enorm te discrimineren of zelfs op te sluiten in een hut achter het huis.
We bezochten veel gezinnen, waaronder deze. Ann werd geboren met een enorme zwelling op haar rug, is verlamd van haar navel tot haar voeten en heeft open wonden. Als haar ouders op het land werken, is zij alleen thuis. Haar ouders vinden haar keer op keer terug liggend in haar eigen uitwerpselen, omdat ze er door de verlamming geen controle over heeft. En er is geen geld voor pampers.
“Van twee van de drie Nederlandse fondsen krijgen we veel minder geld dit jaar omdat ze zelf minder krijgen van de Nederlandse overheid. Wat betekent dat ik veel activiteiten moet schrappen, contracten met onder andere scholen, ziekenhuizen en fysiotherapeuten moet verbreken en personeel moet ontslaan. Dit houdt in dat veel kinderen zoals Ann niet geopereerd kunnen worden, geen middelen als krukken of een rolstoel kunnen krijgen en niet (meer) naar school kunnen. Het betekent ook dat wij hetzelfde werk met minder mensen moeten doen en dat het imago van de organisatie naar de doelgroep en partners enorme schade oploopt. Want leg het maar eens uit aan de families dat de ondersteuning ineens veel minder wordt”, aldus Henry.
Best heavy dus. Henry concludeert logischerwijs dat de organisatie té afhankelijk is van fondsen. Ieder jaar kreeg hij meer dan het jaar ervoor. En nu is dat ineens afgelopen. Een uitdaging dus om meer zelfvoorzienend te worden. Daar zijn ze hard mee aan de slag, wat natuurlijk weer een positief gevolg is. Pionier Henry bruist van de ideeën om nieuwe wegen in te slaan. Van een eigen kippenboerderij als extra inkomen tot een nieuwe social media strategie voor fondsenwerving. Als het goed is vind je Henry met YPDDF dus ook op Facebook. I like 
Net als dat ik de drive van deze man enorm like. En ik hoop echt dat het hem lukt om ondanks de bezuinigingen de activiteiten weer voort te zetten!
