Op klaarlichte dag gestolen
Mijn eigen fiets is gejat. Op een leenfiets ga ik naar de supermarkt. Een volgeladen kartonnen doos, de bospeentjes en prei steken gezellig boven de rand uit, hijs ik op mijn bagagedrager. Voor een pak sojamelk moet ik nog even de straat oversteken. Het kost me 5 minuten om terug te komen bij het fietsenrek en te ontdekken dat mijn doos weg is. Mijn mond valt open van verbazing. Mijn kartonnen doos, vol groente en volkorenpasta is zojuist op klaarlichte dag gestolen.
Verassend vaak goed
Vrienden vrezen dat ik nu toch eindelijk mijn heilige vertrouwen in de mensheid heb verloren. In de grote stad gebeuren zulke dingen, zeggen ze, en mensen zijn soms slecht. In sommige wijken kun je als vrouw ‘s avonds laat niet alleen over straat, dat weet iedereen ook. Maar bijna alle keren dat ik ‘s avonds over straat ging, liep het goed af. Tijdens al mijn kilometers op de fiets ben ik nog nooit aangereden door een maniakale automobilist. In de sportschool heb ik al vaak mijn telefoon onbewaakt achtergelaten en netjes in dezelfde jaszak teruggevonden.
Verrassend eigenlijk, hoe vaak het goed gaat. Hoe we met zo veel mensen op een heel klein stukje aarde toch best vredig en geolied samenleven. Relatief vaak gaat het goed. Naïef, jong en onwetend, eigenwijs misschien: ik weiger me vooralsnog aan te passen aan een leefklimaat waarin de boef, de uitzondering op mijn regel, de lakens uitdeelt.
In een ideale wereld
In een ideale wereld hoef ik mijn fiets nooit op slot te zetten. Die wereld, dat zijn wij om te beginnen zelf. Hier in de grote stad worden de trapper van mijn fietst gesloopt, het zadel gestolen en mijn boodschappendoos ontvoerd. Vooruit, ik leef niet in een utopie. Maar mijn vertrouwen in de mensheid staat nog altijd stevig overeind. Meestal gaat het goed. Ik wil dat het kan.
