Albert Ramdin wordt niet voorgedragen als kandidaat voor de post van secretaris-generaal van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS). Ramdin is al tien jaar assistent secretaris-generaal binnen diezelfde organisatie en wordt al een aantal jaar getipt om de eerste man te worden binnen de OAS. De schok kon niet groter zijn toen het nieuws vorige week bekend werd. Overal wordt van “schande” en een “grote misser” gesproken.
De officiele lezing is dat Suriname Guyana ondersteunt met haar kandidaat voor de positie van asg en daarom niet Ramdin zal kunnen ondersteunen. Dit omdat de OAS nooit en te nimmer twee personen uit de Caribische regio aan de top van deze organisatie zou dulden. De Guyanees zou wel kans hebben op de beoogde positie. Terwijl Ramdin geen kans maakt om secretaris-generaal te worden. Althans, dat is de verklaring van Buitenlandse Zakenminister Winston Lackin en president Desi Bouterse.
Waarom niet Ramdin?
Het is nu speculeren wat werkelijk achter dit besluit zit. In de mofo koranti hoor je dat Suriname met Guyana een deal ten voordele van Suriname heeft gesloten omwille van het betwist grondgebied Tigri. Als dit al waar zou zijn, waarom zou Suriname het niet willen dat een van haar staatsburgers de topman is van een organisatie als de OAS? Want Suriname had zich toch op een andere manier ‘haar’ grondgebied kunnen toe eigenen?
Het kan dat Suriname definitief kiest voor de zuid-zuid koers. Suriname is bezig om geassocieerd lid te worden van de douane-unie Mercosur. Argentinie, Brazilie, Paraguay, Uruguay en Venezuela zijn volwaardige leden. En dan is er de ASA. De Africa-South America connectie. De derde ASA meeting werd medio februari in Equatoriaal-Guinea gehouden en Suriname was er in de persoon van niemand minder dan president Bouterse, voor de eerste keer bij. Tijdens deze derde ASA meeting haalde Suriname banden met een aantal Afrikaanse landen aan. En dan zijn er ook nog de vele bilaterale afspraken met een land als China.
Het heeft er alle schijn naar dat Suriname definitief kiest voor het zuiden en het oosten en haar banden met het noorden en het westen langzaam maar zeker afbouwt. De schijn is er misschien, maar de praktijk wijst uit dat vooral de handelsbetrekkingen tussen de VS, Canada en Suriname en tussen Europa met Nederand voorop en Suriname, niet afnemen, integendeel. Dus wat is het dan aan de hand?
Ik geloof eerder in een andere lezing. Ten eerste is Ramdin een Hindoestaan en geen creool. Ten tweede is hij niet van Bouterse’ss NDP. Ondanks alle beweringen van Nieuwe Politiek ten spijt, zie je dat tijdens deze regering sprake blijft van etnische politiekvoering en rancune politiek. Voor zo’n belangrijke post is het binnen dit soort politiekvoering ondenkbaar dat de persoon niet toebehoort tot minstens de coalitie en als het even kan: de partij van de president zelf.
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”18867″,”attributes”:{“height”:360,”width”:480,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]
Foto/ Nancy de Randamie – Albert Ramdin bij de inauguratie van Desi Boutere als president. De assistent secretaris-
generaal van de OAS heeft altijd een goede relatie gehad met alle regeringen van Suriname, zo ook deze.
Maar zeer waarschijnliijk om politieke en persoonlijke redenen droeg deze zelfde regering
hem niet voor als kandidaat voor de post van secretaris-generaal van de OAS.
Ten derde verklaarde Ramdin al eerder in diplomatieke bewoordingen tegen de amnestiewet te zijn. Ten vierde is de OAS bezig met het verlenen van assistentie bij de oprichting van een Waarheidscommissie. Dit naar aanleiding van de aangenomen omstreden amnestiewet. Tegelijkertijd veroordeelde deze organisatie nog voor het verzoek tot oprichting van een Waarheidscommissie door de regering van Surianme, de Amnestiewet. De OAS vindt dat deze moet worden teruggedraaid.
Waarom niet Ramdin?
Had Ramdin de hoogste positie gekregen binnen de OAS, kon het best een penibele situatie worden met een Surinamer die aan het hoofd staat van deze organisatie. Stel dat uit het onderzoek van de Waarheidscommissie of het 8 December strafprocs blijkt dat personen die nu in de regering zitten, en tegelijkertijd verdachten in het 8 decemberproces zijn, wel schuldig zijn? Stel dat die druk vanuit de OAS op voortzetting van het 8 december proces en terugdraaiing van de amnestiewet wordt opgevoerd. De kans hiertoe zou bestaan met iemand als Ramdin aan het hoofd. Zo iemand wil Bouterse natuurlijk niet voordragen. Ook al kost het Suriname internationaal haar diplomatieke gezicht. Het redden van je eigen hachje gaat voor alles.
De OAS is druk doende om op verzoek van de Surinaamse regering ondersteuning aan Suriname te bieden voor het oprichten van een Waarheidscommissie. De waarheid over de Decembermoorden en de rest van de gebeurtenissen in de jaren ’80 moet hiermee aan het licht komen. Hoe je dit gaat doen met getuigen en verdachten die dood zijn, niet willen praten, leiden aan geheugenverlies of gewoonweg niet weten wat er is gebeurd omdat ze er niet bij waren, is voor mij de grote vraag.
De OAS zit in een dilemma. Suriname is volwaardig lid en een verzoek van een volwaardig lid tot oprichting van een waarheidscommissie had geen grond om door de OAS te worden afgewezen. Integendeel moest de OAS uit hoofde van haar taakstelling een dergelijk verzoek ondersteunen.
Maar na nu blijkt, heeft aanname van de amnestiewet Suriname veel meer gekost dan enkel vrijwaring van straf van een handjevol verdachten in het 8 decemberproces plus stagnatie en frustratie van de procesgang. Het is maar de vraag nu Ramdin niet de hoogste man binnen de OAS wordt, of en wanneer Suriname ooit nog een kans maakt op een dergelijke positie.
En dan niet te vergeten: ook het Caribisch gebied lijdt gezichtsverlies. De verschillende lidstaten van de Caricom hadden de kandidatuur van Ramdin wel ondersteund en hebben zich meermalen, ook nu, trots getoond dat een van hen überhaupt kans maakte op een dergelijke positie. Met de houding van de Surinaamse regering is deze ambitie compleet aan flarden gescheurd.
Vreemd buitenlandbeleid, verstoorde relatie met regio
Dat er sowieso iets aan de hand is tussen Suriname en de landen in de regio, blijkt uit het feit dat Bouterse medio februari ervoor koos om een Caricom staatshoofdentop te laten schieten om de ASA top bij te wonen. “Bouterse verlaat Caricomtop voor zwaardere conferentie,” was de lezing. Vorig jaar nog als Caricomvoorzitter verklaarde Bouterse het belang van regionale integratie voor de groei en ontwikkeling van de landen in de regio en dus ook Suriname. Logisch lijkt en is daarom de keuze voor ASA ten faveure van de Caricom daarom niet.
Maar er speelt meer. Er staan twee OAS vonnissen tegen de staat Suriname recht overeind. Het Moiwana vonnis dat Suriname veroordeelt voor de massacre in het dorp Moiwana op 29 november 1986 waarbij tijdens de Binnenlandse Oorlog bijna vijftig onschuldige burgers werden omgebracht door militairen. En het Saamaaka vonnis waarbij de staat Suriname is veroordeeld tot het onder meer toekennen van grondenrechten aan de zestien Saamaka lo’s (stammen). Deze vonnissen staan er respectievelijk sinds de regeringen Venetiaan I en Venetiaan II. Nog altijd heeft Suriname beide vonnissen niet volledig uitgevoerd. De staat Suriname is daar onlangs door de OAS voor op de vingers getikt. Onder Bouterse ziet het er niet naar uit dat het vonnis volledig zal worden uitgevoerd. Lastig zou het dan worden met de Surinamer Ramdin als hoogste man binnen de OAS.
Belofte maakt schuld
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_large”,”fid”:”18868″,”attributes”:{“height”:360,”width”:480,”class”:”media-image media-element file-media-large”}}]]
Foto/ Nancy de Randamie – Jim Hok (links) bij de inauguratie van Bouterse. Tegenwoordig minister van Natuurlijke Hulpbronnen
names de PALU. Zeer waarschijnlijk moest Hok wel toegeven aan PALU-lid Errol Alibux om te tekenen
voor de beschikking dat hem eigenaar maakte van grond waarvan een groep burgers dacht recht op te hebben.
Bouterse zei wel mooi tijdens de verkiezingsperiode en aan het begin van zijn regeerperiode de grondenrechten te zullen erkennen – en hij herhaalde het desgevraagd een aantal keer – maar het is nu wel duidelijk dat dit niet gaat gebeuren. Integendeel werden afgelopen maand personen die het recht hadden aangevraagd op het stuk grond dat ze occupeerden, op zeer hardhandige wijze door de politie weggevoerd. Het ging om een stuk grond nabij het centrum van Paramaribo. Toen de mensen door de politie uit hun huizen werden gehaald omdat ze zouden zijn gebouwd op grond dat ze hadden gekraakt, stonden ambulances en lijkenwagens al klaar, mocht de groep in opstand komen en er onverhoopts gewonden of zelfs doden zouden vallen. Maar de groe, allemaal toevallig of niet van de marronstam der Saramaccaners, gaf zich gedwee gewonnen.
Daags na het incident volgde nog de indiening van een petitie bij het parlement, maar daar zal wel niets van worden vernomen. Net zoals er zelden of nooit gehoor wordt gegeven door het parlement en de regering aan ingediende petities. Zo hebben we ook niets meer gehoord over de petitie die mei vorig jaar werd ingediend door het comite Behoud Democratische Rechtsstaat Suriname voor terugdraaiing van de amnestiewet.
Twee maten voor twee groepen
Het mooiste van de meest recente grondfraude zaak is dat degene die nu ‘rechtmatig’ de grond van de verjaagde groep in Paramaribo kreeg toegeëigend, de politicus Errol Alibux, een verdachte in het 8 december strafproces is. Alibux is verbonden aan de PALU, deel van de paraplucombinatie van Bouterse, de Mega Combinatie. Alibux staat terecht als verdachte in het proces. Niet omdat hij zou hebben gemoord, maar omdat hij het plan tot de moorden zou hebben beraamd. Exponenten van de PALU zouden naar verluidt ook het brein zijn achter de amnestiewet. En o ja. De minister die de toewijzing aan Alibux voor de gronden die eigenlijk ‘arme’ Surinamers toebehoren, tekende, is Jim Hok. Hok is minister namens de PALU.
Ondertussen bijna elke dag in het nieuws over de buitenlanddeals. Dan weer met China. Dan weer met Turkije. Ze komen met geld, expertise, middelen die allemaal even goed zouden zijn voor Suriname, dus aub niet zeuren. En er is vaak genoeg ook sprake van wederkerigheid in de hulp. Althans, dat wordt gezegd. Zo gaat Suriname Equatoriaal Guinea helpen met malariabestrijding en dat land zal Suriname op haar beurt assisteren bij het verbeteren van het bestuur en tips geven voor de oliewinning- en verkoop.
Best ingewikkeld allemaal. En toch ook weer niet. Alles komt samen. De nu democratisch gekozen leiders die destijds met een coup de macht in het land overnamen en het omvormden tot een totalitaire staat zijn veranderd, maar toch niet helemaal. Nog altijd bevoordelen ze het eerst en het meest zichzelf. Ze luisteren in de eerste plaats naar elkaar en niet naar het volk. En wanneer wet en recht moet worden toegepast, wordt met twee maten gemeten. Wat geldt voor het gewone volk, geldt niet voor hen en omgekeerd.
En toch blijft Suriname geloven in de belofte van de nog altijd immens populaire president Desire Delano Bouterse dat hij Suriname zal maken tot “een vrij Suriname, waar gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid tussen burgers voorop staat”. Geloof nog een beetje meer zou ik zeggen. Soms wordt dat wat je gelooft, vanzelf ook waarheid. Mensen, dingen, kunnen veranderen. En wat ik steeds meer leer en vaak te horen krijg is dat je geduld moet hebben. ‘Alles op zijn tijd’. Maar dan moet het wel komen. Laten we hopen dat al dat geloof en opgebracht geduld niet eindigt in een grote desillusie voor het Surinaams volk.
Hoofdfoto/ Nancy de Randamie- De stoel gereserveerd voor Albert Ramdin, assistent secretaris-generaal bij de Organisatie van Amerikaanse State, OAS, ter gelegenheid van de inauguratie van Bouterse op 12 augustus 2010. Ramdin was altijd op goede voet met deze regering, tot het moment dat de Surinaamse regering zich moest uitspreken over zijn kandidaatschap voor de post van secretaris-generaal. Vooral de politieke oppositie en diplomatieke kringen in het buitenland reageerden verbijsterd op het besluit van de regering. Ramdin zelf lijkt er nog rustig onder.
