Het kon niet en het mocht niet, maar toch deed ze het. In 2008 rende de tengere Somalische Samia Omar op geleende schoenen en in een flodderig T-shirt als laatste over de streep bij de 200 meter voor vrouwen in het Olympische Peking. Ze eindigde 8 seconden later dan de winnaar, een eeuwigheid op de racebaan, maar het publiek gaf haar een staande ovatie.
Teruggekeerd in thuisland Somalië was haar familie erg trots, maar verder had niemand in het door oorlog verscheurde land haar Olympische optreden gezien. Wijselijk hield Samia haar mond want de radicaal islamitische beweging Al-Shabaab, die het land in de greep heeft, verbiedt het Somaliërs om te sporten, sportkleding te dragen of zelfs sport te kijken. Volgens nieuwszender Al Jazeera ontving Samia doodsbedreigingen en werd ze geïntimideerd door Al-Shabaab.
Ondanks deze indrukwekkende tegenwerking, de oorlog, de armoede en de afwezigheid van sportfaciliteiten trainde Samia fanatiek voor een tweede kans. Haar volgende doel was meedoen aan Olympische spelen in Londen 2012. Rennend door de zanderige straten van Mogadishu, waar Al-Shabaab patrouilleert en de gebouwen vol zitten met gaten door mortierinslagen, probeerde ze zich een weg omhoog te vechten. Soms trainde ze in een oud sportcomplex en bleef daar dan slapen als de weg naar huis te onveilig was.
Ze moest clandestien Europa zien te bereiken om een coach te vinden, om verder te trainen. Vrienden en familie waarschuwden haar: doe het niet. Samia was koppig. Via Ethopië en Libië, waar ze twintig dagen in een detentiekamp verbleef, veroverde ze in 2011 een illegaal plekje op een vissersboot vol ongedocumenteerden richting Italië. De benzine raakte op, een schip van de Italiaanse kustwacht wierp touwen uit waarlangs de bootvluchtelingen zich aan boord moesten hijsen. Samia greep mis en verdronk samen met zes andere vrouwen in de golven.
