Dikke SUV’s, die voortdurend in het sop moeten, en overal de airco permanent aan. Per hoofd consumeren Koeweiti’s meer dan wie ook ter wereld. Judith Spiegel bericht uit het land met de grootste CO2-footprint.
De jongen draagt een muts die duidt op maatschappelijke betrokkenheid. Mijn oog was op hem gevallen vanwege het bord dat naast hem staat: ‘What kind of footprint will you share?’ De grootste op aarde, schiet het door mijn hoofd. Maar dat bedoelt hij vast niet, zo ziet hij er niet uit. Ik denk dat hij lid is, of zelfs oprichter, van een organisatie die juist vecht tegen de ecologische voetafdruk die Koeweit zo genereus achterlaat.
Ik had die voetafdruk de dag ervoor nog aangekaart bij een van Koeweits meest uitgesproken columnisten die zo ongeveer tegen alles fulmineert wat hem niet zint in dit land. Wat ook zo ongeveer alles is, behalve dan de gigantische footprint. Hij ziet er geen heil in je daar druk om te maken. Hij is behalve columnist ook fabrikant van disposables, misschien heeft dat iets te maken met zijn lauwe ecologische enthousiasme. Ik zie zijn disposables geregeld uit het autoraam vliegen.
Binnenzwembad
“Heeft geen zin, in dit land werkt niks”, zei hij, uitkijkend over het binnenzwembad in zijn huis. Dat zwembad was een gokje geweest, je wist nooit of het zou gaan lekken, of hoe hoog de luchtvochtigheidsgraad in huis zou worden. Maar het was meegevallen, het zwembad had het in de loop der jaren goed gehouden. Zwemmen deed hij er niet in, maar het was net zoiets als een verzekeringspolis, zei hij. “Die heb je ook voor als het nodig is.” Ik zag het verband niet helemaal, maar dat heb ik hier wel vaker. Beamend knikken is meestal het beste.
Een binnenzwembad is zoiets als een verzekering; je hebt het voor als het nodig is
Inmiddels ben ik op de mailinglist van de columnist beland. Elke dag ontvang ik een mop. Meestal iets met meerdere nationaliteiten en religies en iemand die dronken is, of een echtgenote die overlijdt. Soms mail ik uit beleefdheid ‘ha ha ha’ en een smiley terug. Bij hem moet ik zijn voor een flinke portie atheïsme en flauwe moppen, niet voor een bevlogen ecologisch betoog, dat is duidelijk. Daarvoor is de jongen met de muts misschien beter geschikt.
Schoenen voor arme mensen
Ik vraag hem wat zijn voetafdruk-actie inhoudt, heeft het met het milieu te maken? Niet echt. Hij zamelt schoenen in voor arme mensen binnen en buiten Koeweit, maar voorlopig waren de schoenen vooral binnen Koeweit gebleven. “Voor de arme mensen met slechtbetaalde banen.” Hij kijkt verlangend naar mijn schoenen, Palladiums, speciaal voor de woestijn. Die krijgt hij niet, die zijn net nieuw en ook aan de kleine kant voor de gemiddelde Bengaal.
Het zou overigens geen probleem moeten zijn om schoenendonateurs te vinden. De Koeweitse vrouwen winkelen tenminste twee keer per week om hun garderobe volledig up to date te houden. Winkelketens moeten alle zeilen bijzetten om de collectie zo vaak mogelijk te vernieuwen. Bontjassen gaan als warme broodjes en niet omdat het zo koud is. Bij elke jurk een andere tas, bij elke tas een andere jas. Om over make-up maar niet te spreken. ‘Het lijkt wel alsof ze het eten,’ zei een verkoopster me laatst.
Bij hem moet ik zijn voor een flinke portie atheïsme en flauwe moppen, niet voor een bevlogen ecologisch betoog
Blauwe suède ballerina’s
Dit moet toch wel een ‘zak van Max-paradijs’ zijn. Hoewel, het loopt bepaald geen storm bij het footprintproject van de jongen met de muts. In de verzameldoos ligt twee paar schoenen, de buit van deze ochtend. Een paar blauwe suède ballerina’s en een paar zwarte met een onduidelijk uiterlijk. De jongen met de muts heeft geen idee hoeveel schoenen ze in totaal hebben ingezameld, want elk dagdeel zit iemand anders achter de tafel met het bord.
Als ik nog schoenen wil doneren moet ik opschieten, maant hij. Vandaag blijkt de laatste dag van het project, dat slechts twee weken heeft geduurd. Het geld is op. Wat raar, de emir is laatst toch juist door de Verenigde Naties als humanitaire superheld onderscheiden, kan hij geen duit in het zakje doen? “Allemaal decor”, zegt een vriend van de jongen met de muts, die erbij is komen staan.
Koeweit spendeert miljarden aan projecten over de hele wereld. Van Egypte tot Syrië, van Swaziland tot St. Kitts and Nevis, overal waar zielige mensen zijn (of politiek gewin te halen valt), duikt een zak Koeweits geld op. Maar in eigen land ho maar. Afschuwelijke arbeidsomstandigheden, staatlozen, racisme, halve vrijheden, het gebeurt allemaal voor de neus van de emir en zijn cronies. Ik geloof dat de emir meer is van de verre vriend dan van de goede buur.
