“Don’t die, please don’t die?” Tilia, mijn Duitse huisgenoot kijkt mij bezorgd aan. “Take good care of them Joshua”, voegt mijn Kroatische vlam toe. Vinicius, Maximilam en ik staan zwijgend in het Portugese appartement waar ik sinds drie weken verblijf. Met zijn drieen gaan we naar zee; een Nederlander, een Braziliaan en een Ukranier wiens wegen drie weken geleden kruisten. De sfeer is gespannen, vrolijk en verdrietig tegelijk. We gaan de oceaan op waar de passaatwind ons mee zal nemen weg van Europese wateren, langs de verraderlijke Marokkaanse kust en richting de Canarische eilanden. De bemanning ga ik straks informeren over de nieuwste weersvoorspelling. De eerste winterstorm komt er aan en het is nog maar de vraag of we haar voorblijven.
“I have a dream”. Een droom met zo veel kracht, optimisme en potentie in zich kan niet anders dan geleefd worden. De trein richting de haven rijdt weg terwijl ik denk aan deze woorden van Martin Luther King. Gister was het zijn dag en keek ik naar zijn beroemde toespraak in Washington. Hij gaf hoop en kracht aan duizenden mensen en was voor velen een groot inspirator. Martin Luther King is ook mijn inspirator en ik krijg graag naar hem. Maar Martin Luther King leerde mij ook dat een droom soms de hoogste prijs van een mens vraagt.
“Ik heb het geld niet, de vaardigheden niet en ik kan het niet.“ Om de zeilexeditie rond de wereld te financieren verdiende ik de kost met het geven van workshops en lessen aan jongeren. Als ik met jongeren werkte aan hun toekomst hoorde ik deze “ik … niet” woorden vaak. Het paradoxale van dromen realiseren is dat je om iets te kunnen, je eerst moet geloven dat je het kan, hoewel dat geloof absoluut geen garantie is dat je het ook kan. Er is niets beperkender dan geloven dat je iets niet kan.
Het begint met inspiratie, een wens een droom van jezelf uit je hart. Een droom uit het hart klinkt meestal als een kinderdroom – en is dat vaak ook. Mijn droom was het om te spelen, te leren en te delen met andere mensen en de wereld te ontdekken op een zeilschip. Het belangrijkste is om de dromen van je hart te koesteren alsof je leven er vanaf hangt. Wees compromisloos, wuif kritiek en alle opmerkingen met “kan je niet…” weg. Houd je dromen vast, schrijf ze op, mis geen enkel detail en doorleef je droom met hart en ziel. Drie weken geleden schrof ik van de overeenkomsten tussen droom en realieit toen ik in Lissabon mijn droom teruglas.
Met dromen kom je nergens. Je moet handelen, tot je grens gaan – en verder. De twee jaar voorbereiding waren terugkijkend een enorme uitdaging. Om mijn droom te kunnen realiseren had ik een goed uitgerust schip nodig , een project en voldoende scholing om veilig de oceanen over te kunnen zeilen. Ik besefte dat ik in loondienst veel te weinig kon kon verdienen. Ik had ongeveer 80.000 euro per jaar nodig . Daarom werd ik zelfstandig ondernemer. Ik las en leerde veel over ondernemen en koos een branche die dicht bij mijn droom lag (particulier onderwijs).
Geld is niet genoeg. Als je eenmaal begint te verdienen blijft het geld wel komen. Veel moeilijker was het om het Positive Wave project uit te denken, op te zetten, uit te leggen en vorm te geven. Ik verzamelde veel specialisten om mij heen die mij steunden in mijn droom en mij wilden helpen. Zonder hem had ik het niet gekund, ze leerden mij ongelofelijk veel. Kapitein worden ging daardoor makkelijker. Ik zeilde al lang en scoorde altijd goed op natuurkunde gerelateerde onderwerpen. Ik volgde eerst veel amateurcursussen maar wendde mij daarna tot de Zeevaartschool in Enkhuizen. Ik haalde een kapiteinsdiploma voor zeilschepen tot 500 ton.
Je betaalt een forse prijs. Door je droom te leven verlies je veel. Ik verloor bijna al mijn vrije tijd, mjn slaap (ik sliep 4 uur per nacht) en mijn uitgebreide sociale leven. De hoeveelheid werk aan mijn onderneming, schip en studie dreef mij soms tot wanhoop. Op die momenten putte ik kracht uit de woorden van Eef, een moedige vrouw en kapitein die in Groenland zeilt. Ik ontmoette haar en vertelde haar mijn plan. Ze keek me indringend aan en zei: “Joshua, doorzeten, doorzetten, doorzetten.”
De taxi is bijna bij de haven. Dezelfde wind die de Portugezen naar Brazilie bracht gaat ons nu meenemen. Het worden spannende dagen. Vinicius en Maximiliam zijn onervaren en geen zeilers. Hoewel ze wel eens gezeild hebben en handig en flexibel zijn zal het evenzeer onvergetelijk als zwaar voor ze zijn. “Its here, thank you . “ We pakken onze spullen en lopen naar de kade. “Okey guys, let’s go!”
