Achterop zijn motorfiets had Mohammed haar die middag naar school gebracht. Ze zou er overblijven vanwege haar examens. Het was de laatste keer dat hij zijn zus zag. Die nacht werd zij samen met minstens tweehonderd Nigeriaanse meisjes uit Chibok gekidnapped door terreurgroep Boko Haram.
Spoorloos
De ontvoering in de nacht van 14 op 15 april bracht een internationale campagne op gang voor de bevrijding van de meisjes. Maar op een paar ontsnappingen na, zijn zij ruim vier maanden later nog altijd spoorloos. Mohammed: “Mijn vader bezweert ons dat ze nog in leven moet zijn, maar soms weet ik niet meer wat ik moet geloven.”
Ook al is ze zwanger, ik bid dat ze terugkomt
Het was niet voor het eerst dat mensen in het noordoosten van Nigeria in handen vielen van de gewapende islamitische strijders, en het is ook niet voor het laatst. Als Boko Haram een dorp overvalt, nemen de strijders vaak gijzelaars mee, vrouwen én mannen worden op trucks geladen en meegenomen de bossen in. De schaal waarop het in Chibok gebeurde, was echter ongeëvenaard.
Oorlogsverklaring
Na de wereldwijde verontwaardiging over de Chibok girls, boden verschillende landen Nigeria hulp aan bij het terugvinden van de meisjes. In mei organiseerde de Franse president Hollande een top met Afrikaanse leiders in Parijs, waar ze Boko Haram de oorlog verklaarden, maar aanwijsbaar resultaat is er sindsdien niet geboekt. Nigeriaanse politici gooien met modder en beschuldigen elkaar ervan de oorzaak te zijn dat de terreurgroep nog altijd het noordoosten van het land in zijn greep houdt.
Omdat militaire operaties geheim worden gehouden, is niet duidelijk wat het leger daadwerkelijk heeft ondernomen voor de Chibok-meisjes, maar volgens een politiek analist in Abuja heeft de Nigeriaanse regering nog net zo weinig sjoege van hoe ze te bevrijden als in april. In juni huurde president Goodluck Jonathan wel het Amerikaanse pr-bedrijf Levick in om zijn imago te verbeteren en het beeld te beïnvloeden dat de wereld heeft van wat hij doet voor de ontvoerde scholieren.
De strijders nemen vaker gijzelaars mee
Ondertussen ligt Mohammeds moeder in het ziekenhuis omdat het verdriet haar te veel werd. “Steeds als ze de kleren van mijn zusje zag, moest ze huilen.” Hij is op aandringen van zijn vader naar Maiduguri gevlucht, de hoofdstad van de deelstaat waarin Chibok ligt. Vader wilde zijn zoon niet ook nog eens kwijtraken, zegt de achttienjarige over de telefoon, die uit angst voor repercussies niet bij zijn echte naam genoemd wil worden.
Vertrouwen in burgermilitie
Maiduguri barst uit haar voegen van de ontheemden. Het is de enige plek waar ze zich nog veilig voelen. Van de overheid verwachten de inwoners geen bescherming, ze hebben meer vertrouwen in de burgermilitie die over de hoofdstad waakt. De slecht uitgeruste en onderbetaalde soldaten zijn geen partij voor de terreurstrijders.
Half augustus gingen vrouwen van militairen de straat op om te protesteren tegen het inzetten van hun mannen in de strijd tegen Boko Haram zonder fatsoenlijke bewapening, en aan het eind van die maand staken bijna vijfhonderd Nigeriaanse soldaten de grens met Kameroen over en gaven zich over, op de vlucht voor Boko Haram.
Mohammed denkt niet dat de redding van zijn zus nabij is. Hij kan vaak niet slapen van de gedachte wat zij moet doormaken. “Ik hoop dat ze weet dat ze altijd terug kan komen. Ook al hebben die mannen haar gebruikt, ook al is ze zwanger. Ik bid dat ze terugkomt.”
