Wat is er aan de hand in dit land? Sinds de schaamteloze verkrachting van een peutertje op één van de internationale scholen naar buiten kwam, lijkt het wel alsof er een blik kinderverkrachters wordt opengetrokken. Het ene verhaal is nog triester dan het andere. Zoals een warunghouder, eigenaar van een eetstalletje om de hoek van een school, die kinderen in ruil voor snoep en limonade vroeg hun broek naar beneden te doen. Of het schandaal in het plattelandsstadje Sukabumi waarbij nu al 89 kinderen zijn betrokken. Het zal je kind maar wezen!
Zwijgen
Het lijkt wel alsof de geest uit de fles is. Alsof alle verhalen die lang werden verzwegen nu verteld mogen worden. Ouders, kinderen, misschien ook wel de daders, kunnen niet langer zwijgen. Maar dat was hier in Indonesië wel jarenlang de trend.
Ik kan me het verhaal van de 14 jarige Indonesische tiener X nog herinneren. Nadat ze door een bende kindermisbruikers drie dagen lang was verkracht, werd ze van school gestuurd omdat zij het onderwijsinstituut ten schande had gebracht. Seksuele mishandeling van minderjarigen is zo’n groot taboe in Indonesië dat onschuldige kinderen het verwijt krijgen de misdaad over zichzelf te hebben afgeroepen. Bijna geen familielid durft de verkrachting bij de politie aan te geven uit angst het ‘nest te bevuilen’. Van de buurt hoeft het kind ook niets te verwachten. “Ook al weten de omwonenden exact wat er zich in het gezin afspeelt – ze horen het kind immers gillen – wordt de mishandeling afgedaan als een ‘familieprobleem’ waar je je maar beter niet mee kunt bemoeien”, vertelde een hulpverlener.
Omkoping
Voor pedofielen, kinderverkrachters en kinderrovers is Indonesië al jarenlang een veilige haven waar ze vrijwel ongestoord hun gang kunnen gang. Mochten de verkrachters tegen de lamp lopen dan staan ze wegens gebrek aan bewijs (lees: het omkopen van justitie en politie) toch zo weer op straat.
De Indonesische Kinderbescherming luidde vorig jaar de noodklok toen het aantal slachtoffertjes van seksueel misbruik richting de drieduizend geregistreerde verkrachtingen begon te lopen. Maar tot grote frustratie van de onderzoekers ging er geen alarmbel af in het parlement. Zelfs de melding in een rapport van het toenemend aantal zuigelingen dat na de seksuele misdaad sterft, bracht geen enkele reactie bij de Indonesische politici teweeg.
Eenvoudig
“De verkrachting verliep zo eenvoudig, zo ongemerkt, dat we er nog maar even mee doorgingen”, zou een van de zes schoonmakers die zich verscheidene malen aan een zes-jarige kleuter in een toilethokje van een internationale school in Jakarta had vergrepen tijdens het politieverhoor hebben verteld. Pas toen deze verkrachtingszaak op een van de meest elitaire scholen door de moeder van het kind naar buiten werd gebracht – de schooldirectie probeerde de misdaad eveneens onder het tapijt te vegen om de naam van de school te redden – sloeg er eindelijk een stop door in het parlement. Een meerderheid wil nu dat de wetgeving wordt verscherpt zodat kinderverkrachters voor de rest van hun leven de gevangenis in gaan.
Maar therapeuten geloven niet dat alleen strengere straffen een einde maken aan het seksueel misbruiken van kinderen. “Er hangt een enorm taboe rond seks in Indonesië”, stelt de enige Indonesische sekspsychologe Zoya Amirin als basis van het probleem. Veel mannen zijn gefrustreerd omdat ze gedreven door hun cultuur en religie – seks is slechts voor de voortplanting bestemd – hun vrouwen ieder genot in bed ontzeggen. Daarom vergrijpen ze zich aan hun kinderen. Volgens Zoya Amirin komen de meeste verkrachtingen van minderjarigen binnen de familie voor. Ze vertelt over de zaak van een elfjarig meisje dat de geslachtsziekte gonorroe via haar vader had opgelopen.
In Bed met Zoya
Zoya en haar vriendin de tv-anchor Chantal Della Concetta haalden twee jaar geleden bijna alle Indonesische voorpagina’s met hun filmpje ‘In Bed met Zoya’ waarin de vrouwen gekleed in lingerie het bezoek van mannen aan prostituees bespreekbaar probeerden te maken. “Het is voor dit land een uitdaging om gezond over seks te leren praten in plaats het af te doen als iets vulgairs”, luidt het advies van de sekspsychologe. Ze pleit voor seksuele voorlichting op scholen, ook om de kinderen op de hoogte te brengen van de gevaren die ze lopen.
Maar in het conservatieve Indonesië zijn het de ouders die seksuele voorlichting verbieden omdat ze vrezen dat hun kinderen de lessen als een vrijbrief beschouwen om seks met ‘Jan en alleman’ te hebben. Ik zou als ik die ouders was daar maar eens rap mee beginnen. Bloemetjes en bijtjes bestaan hier niet; wel heel veel kinderverkrachters.
Gillen, slaan en schoppen
“Waar zijn onze kinderen nog wel veilig in Indonesië?”, vraag ik me af als zelfs op de meest elitaire school, die als een vesting bekend stond om terroristen buiten te houden, kinderverkrachters binnen vrij konden opereren. Mijn dochter heb ik voorbereid; gillen, slaan en schoppen mocht er ooit een viespeuk aan je zitten. Wij houden onze mond niet stil en weten hem te vinden!
