Achtergrond

Henna van Sheila

Yasmina Aboutaleb en haar zusje wilden henna laten zetten. Om terug te keren naar hun kindertijd in Marokko.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Sheila had ik op internet gevonden. Ze was een van de weinige henna-artiesten van wie je ook voor een kleine tekening mocht langskomen. En dat was precies wat mijn zusje en ik wilden. De laatste keer dat we henna op onze handen hadden laten zetten, was als kind op vakantie in Marokko geweest. We wisten niet of het nog wel zou bevallen.

Ze vond alles best, mailde ze. Klein, groot, sierlijk, grafisch. Sheila was van alle markten thuis. Zo lang we het maar geen probleem vonden om in haar studentenflat in Amsterdam-West langs te komen.
Het was dertig graden toen mijn zusje en ik bij de henna-artiest aanklopten. Op de deur hing een A4-tje: ‘schoenen uit a.u.b’. “Dat is vanwege mijn dochtertje”, zei Sheila toen ze ons binnenliet. “Die kruipt hier overal rond.”

Terwijl ik mijn sandalen uitdeed, keek ik de keuken rond die bezaaid was met kinderspullen. Bij het raam stond een kleine tafel met twee stoelen en een keukentrapje. “Ik heb niet zo veel meubels”, verontschuldigde ze zich. De henna lag al klaar. Het groene spul was in doorzichtige folie gewikkeld dat de vorm had van een kleine spuitzak. “Ik heb het niet met water aangelengd, maar met jagua. Dat wilde je toch?” Ik knikte.

Ze vond alles best, mailde ze. Klein, groot, sierlijk, grafisch. Sheila was van alle markten thuis.

Op haar website had ik gelezen dat jagua, sap van een onrijpe vrucht uit de Amazone, de henna een donkerbruine kleur geeft in plaats van de oranjerode kleur die de hennaplant normaal afgeeft. Dat leek me wel mooi. En bovendien veilig: in Marokko kleuren ze de henna met chemisch spul om hem donker te krijgen.

De voordeur ging weer open. Het was haar vriend met een gigantische kinderwagen. Sheila lachte en pakte de henna op. “We hebben twee kinderen, dus het is een beetje vol”, zei ze. En terwijl om ons heen kinderen kraaiden, boterhammen werden gesmeerd en de temperatuur almaar steeg, tekende Sheila onverstoord door en kletste honderduit.

Ze vertelde dat ze vanwege de kinderen was gestopt met studeren en een nieuwe opleiding zocht. Ik knikte beleefd, en terwijl er op mijn hand langzaam een bloementuin verscheen, dwaalde ik in gedachten af naar Marokko, liep ik weer naast mijn zusje door de stoffige straten en was alles goed.

Yasmina Aboutaleb (1986) deelt haar blik op de wereld. Als freelance journalist schrijft ze ook voor Het Parool, NRC Handelsblad en Vrij Nederland.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons