Ik heb de mobiele telefoon van mijn dochter aan de ketting gelegd. In het weekeinde kan ze facebooken, instagrammen en chatten met haar vriendinnen. Gedurende de schoolweek waarin ze wordt geacht haar huiswerk te maken, is er geen tijd voor deze merkwaardige verslaving.
[[{“fid”:”31336″,”view_mode”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Facebook en Twitter in Indonesië”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Facebook en Twitter in Indonesië”},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_halve_breedte media-element file-file-styles-artikel-halve-breedte”,”id”:”styles-4-0″}}]]
Naomi, de elfjarige dochter van Wilma van der Maten maakt een selfie
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet begrijp waar dat oeverloze gepingel op die telefoon en het maken van de zoveelste selfie toe leiden. Kinderen van nu spelen niet meer buiten, fietsen of ravotten. Ze hangen met hun mobieltje verveeld op de bank rond. “Pak een boek!” adviseer ik mijn dochter.
Het kind is pas elf. Ik kan haar de verslaving niet helemaal verwijten. Ze ziet ‘de mens en zijn telefoon’ de hele dag om haar heen. In de supermarkt, het restaurant, in het bushokje, de treinwagon, op het vliegveld hangen ze allemaal over die telefoon heen gebogen. Een normaal gesprek wordt er niet meer gevoerd.
Indonesië staat bekend als het derde grootste Facebookland ter wereld. De Twitterhoofdstad van de wereld wordt Jakarta genoemd
Uit recent onderzoek blijkt inderdaad dat Indonesiërs per dag het vaakst op hun smartphone kijken, gemiddeld drie uur. Ze steken er al lezend mee de straat over zonder op het verkeer te letten. Ze vergaderen, dineren met hun vrienden en familie met hun mobieltje in de hand. Het mag niet, maar zelfs achter het stuur wordt Facebook geopend. Indonesiërs lezen geen krant meer, maar Facebook. Geen wonder dat Indonesië inmiddels als het derde grootste Facebookland ter wereld bekend staat. Naast Twitter. Want de meeste tweets komen hier vandaan. Jakarta wordt wel de Twitterhoofdstad van de wereld genoemd.
De prijs is hoog
Interessante gegevens. Maar al dat getwitter, getweet en gechat kosten geld. Internet is niet gratis. De prijs die vooral de minder bedeelden voor deze ‘sociale hobby’ betalen is hoog. Je bent zo tien euro per maand kwijt. Dat is op een minimum salaris van honderd euro een boel geld.
Indonesiërs schijnen het geld er graag voor over te hebben; 60% van de bevolking heeft geen bankrekening, 85% bezit wel een telefoon. Ze slaan liever een maaltijd over dan geen ‘pulsa’ of beltegoed meer op hun mobieltje te hebben. Ze lenen geld voor een telefoon waardoor ze zich diep in de schulden steken.
Ook verslaafd in Pakistan
Het zijn niet alleen de Indonesiërs die voor de bijl gaan. Dezelfde verslaving zie ik ook in Pakistan, waar ik regelmatig te gast ben. Daar kwam in onlangs een geslaagd project van de sociale onderneemster Maria Umar tegen. Ze leert vrouwen met hun mobiele telefoon en internet geld te maken. Ze richtte de Women Digital League op. “Als ze maar een beetje kunnen lezen of schrijven, huur ik ze in voor opdrachten die ik krijg”, vertelt de jonge zakenvrouw opgetogen.
Maria legt uit dat ze vrouwen vraagt om bijvoorbeeld databanken aan te leggen. “Bedrijven doen onderzoek voor ze gaan investeren. Ze willen vooraf weten hoeveel restaurants er al in Lahore zijn, tandartsen, boetieks. Je kunt het zo gek niet bedenken.”
De Digital League zet met behulp van investeerders internetcafés in Pakistan op en leert vrouwen hoe ze internet moeten gebruiken. “Maar dat kunnen ze ook thuis op hun mobiele telefoon doen”, zegt oprichtster Maria Umar.
Ik hoor steeds vaker het verhaal dat mannen bijna geen huishoudgeld meer aan hun vrouw geven, omdat ze een nieuwe telefoon kochten of omdat er te veel aan het beltegoed is opgegaan
Als komend voorjaar de sneeuw is gesmolten gaat ze naar het verre noorden in Pakistan. Wegen zijn er niet. Met een boot moet ze het meer over om er aan de overkant de vrouwen te bezoeken met wie zij werkt. De mobiele telefoons brengen daar vrouwen geld op. Zelfs in het afgelegen bergachtige gebied leggen vrouwen databanken voor Maria en haar klanten aan.
Ik hoor steeds vaker het verhaal dat mannen bijna geen huishoudgeld meer aan hun vrouw geven, omdat ze een nieuwe telefoon kochten of omdat er te veel aan het beltegoed is opgegaan. Steeds meer mensen, maar dat schijnt wereldwijd te zijn, steken zich diep in de schulden voor een dure mobiele telefoon waar je naast je Facebook zoveel mogelijk spelletjes op kunt spelen.
Oh ja, bellen kan ook
Ik las pas een heel sterk verhaal over wat je allemaal wel niet met een mobiele telefoon kunt doen. De opsomming was een pagina. In het onderschrift schreef de journalist: “Oh, ja helemaal vergeten, natuurlijk, je kunt er ook mee bellen!”.
