In Pakistan en Afghanistan zijn duizenden mensen omgekomen door een zware aardbeving van 8.1 op de schaal van richter. Angst heerst, want dit niet de eerste aardbeving. Tien jaar geleden was er een, waarbij 75.000 Pakistanen omkwamen. Het was de naschok die daarop volgde die de slachtoffers maakte. In de afgelegen bergen zijn soldaten op zoek naar overlevenden. In de steden zijn de scholen dicht. Blogger Wilma van der Maten vertelt haar ervaringen.
Wat is er toch aan de hand met mijn huis? Er liepen vanochtend enkele bouwvakkers rond, ook op het dak, om lekkende geisers te repareren. Het lijkt wel alsof ze allemaal op het dak staan te springen. Ik ben een verhaal aan te schrijven, in mijn kantoortje op de eerste etage. Het lawaai irriteert me. Dan begint het huis te schudden, muren zwenken heen en weer, ramen trillen. Wegwezen! Dit is een forse aardbeving. Mijn kind! Gaat als eerste gedachte door me heen. Ik kijk op de klok en concludeer dat zij rond deze tijd vanaf school op weg is naar huis.
Vervolgens ren ik de trap af richting de kamer van mijn stokoude schoonmoeder. Ze kan nauwelijks lopen. Ze moet zo snel mogelijk het heen en weer slingerende huis uit. Het lijkt wel alsof ze veren heeft gekregen. In een mum van tijd is ze met haar rollator buiten. Naar binnen wil ze de komende uren niet meer. Op een stoel op het grasveld gaat ze in het zonnetje zitten. Ze heeft de aardbeving van tien jaar geleden meegemaakt. Ze mag door haar hoge leeftijd vergeetachtig zijn. Ze weet nog dat niet de eerste beving de grootste schade aanrichtte. Het was de naschok die iedereen verraste. De volgende dag werd pas duidelijk dat 75.000 mensen waren omgekomen.
De auto met daarin mijn kind komt de poort binnenrijden. Ze huppelt vrolijk het voertuig uit. Ze kijkt verbaasd naar onze witte gezichten. Ze heeft niets van de bewegende aarde gemerkt.
Wij gaan het huis in en zetten de televisie aan. De eerste beelden komen binnen. De aardbeving had een kracht van 8.1 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag in het noorden van Afghanistan. De hardste klappen zijn gevallen aan de Pakistaanse zijde.
Bewegende bergen
Mijn vriendin Maria komt langs. Ze is geboren in Peshawar, de laatste stad op weg naar Afghanistan. Ze probeert met haar vrienden contact te zoeken. Ze maakt zich vooral grote zorgen over de regio Hunza in de noordelijke berggebieden. Door de aarbeving zijn de bergen gaan bewegen. Aardverschuivingen vonden plaats. Delen van dorpen zijn onder de modder gekomen. Huizen zijn bedolven. De weg is onbegaanbaar. De telefoons werken niet.
In Chiltral, een van de meest afgelegen gebieden helemaal in het noorden van Pakistan, zijn huizen ingestort waarbij verschillende mensen omkwamen. Een districthoofd zoekt via twitter contact met de buitenwereld. Maria leest me zoveel mogelijke informatie voor. Beetje bij beetje komen de eerste berichten binnen. In journalistieke taal lijkt het aantal doden tot nu toe mee te vallen. Wij concluderen dat iedereen die het niet heeft overleefd, er een te veel is. Het zijn allemaal mensen, met families die vanochtend opstonden en niet wisten dat ze rond het middaguur zouden sterven of hun geliefden zouden kwijtraken.
De Swat Vallei waar nobelprijswinnares Malala Yousafzai vandaan komt is het zwaarst getroffen. Honderd mensen zijn er al gestorven. Meer dan duizend bergbewoners zijn gewond. Ik ken de Swat Vallei. Als het Zwitserland van Azië staat de regio bekend. De mensen hebben hier genoeg geleden. Malala is daar een goed voorbeeld van. Jarenlang werden ze geterroriseerd door de Taliban. Die schoten Malala zelfs in haar hoofd, omdat ze in haar dagboek voor de BBC de extremisten bekritiseerde. Want waarom mochten meisjes niet naar school?
Meisjesscholen ingestort
Juist nu tijdens deze aardbeving zijn verschillende meisjesscholen in de Swat Vallei compleet ingestort. Zestien tieners zijn omgekomen. Geplet door het vallende dak en muren.
Wat een geluk hebben we gehad in Islamabad. Hier en daar zit er een scheurtje in de muren. Iedereen heeft het overleefd.
Mijn dochter komt blij vertellen dat ze morgen niet naar school hoeft. Het bestuur wil het gebouw eerst laten inspecteren. Het schudde tijdens de aardbeving wel heel erg hard heen en weer. Ze beseft nog niet dat ze van geluk mag spreken dat haar school er nog staat.
De televisie laat de schoenen van de omgekomen meisjes zien voor een hoopje stenen en cement. Ze zijn keurig op een rijtje gezet als een soort eerbetoon.
Emoties
We raken geëmotioneerd. Er komen meer beelden van ingestortte scholen binnen. Veel kinderen zijn gestorven. Maria wordt zelfs een beetje boos. ‘Iedereen weet, zeker naar de aardbeving van 2005, hoe slecht de meeste schoolgebouwen er aan toe zijn. Er gaat zoveel geld richting de regio’s. Wat doen ze daar mee? Ze stoppen het in hun zakken, kopen dure auto’s. De kinderen hebben weer het meest te lijden van deze aardbeving!’
Het is inmiddels donker. Duizend mensen zijn zwaar gewond. Ziekenhuizen in het berglandschap kunnen de slachtoffers niet aan. Er is niet eens apparatuur om mensen te opereren.
Regering wordt wakker
De regering begint na een half etmaal wakker te worden. Het leger wordt gesommeerd in helicopters naar de afgelegen gebieden te gaan. Er moeten tenten komen. Het sneeuwt en vriest.
Als ik rond middennacht mijn kantoor ga opruimen, kom ik oude krantenartikelen tegen over de aardbeving van tien jaar geleden. Op 8 oktober vond die plaats. Ik scheurde de verhalen uit omdat ze gaan over dorpjes die toen in een klap verdwenen, nooit zijn herbouwd. In het Pakistaanse deel van Kashmir wonen mensen nog steeds in vluchtelingententen. Alle toezeggingen ten spijt. Vandaag zijn de slachtoffers nog in het nieuws. Morgen zijn ze al weer vergeten. Ingehaald door ander ‘groot’ nieuws.
