Niemand in Mukila die het in z’n hoofd haalt zomaar mijn huis binnen te vallen. Ik ben anders. Belangrijker, respectabeler, witter – zoiets.
Voor het huis van de paters geldt ongeveer hetzelfde als voor het mijne. Wee je gebeente. De paters zijn belangrijker, respectabeler en dikker – zoiets. En in de perceptie van hun zwarte broeders zijn ze ook witter: iedereen veronderstelt een natuurlijk band tussen blanke en paters.
Men moest eens weten. Tegen hetgeen wij verondersteld worden te delen – geloof in een barbaars boek over een wrede God en een vervolgdeel dat zonodig nog verder doorschiet in het verkondigen van onmogelijkheden – spreek ik me steeds meer uit.
Als 20-jarige student stelde het me gerust dat Stephen Jay Gould argumenteerde dat geloof en evolutietheorie elkaar niet bijten. Het spreekt boekdelen over mijn opvoeding: zo atheïstisch als mijn ouders zijn, zo heilig was ook het respect voor culturele en religieuze diversiteit dat ik meekreeg.
Mede door dat overmatige respect leven wij in een wereld waarin niemand ervan opkijkt als je je kind katholiek of moslim noemt, maar de pleuris uitbreekt als je zegt dat het atheïst is. Een wereld waarin wetenschappers dreigbrieven ontvangen omdat ze overtuigend argumenteren dat moraal vele malen ouder is dan religie, en dat God logischerwijs vrijwel onbestaanbaar is.
Het moet maar eens afgelopen zijn met die ongelijkheid. Vooralsnog bestendigt de kerk zijn macht in Afrika door de bevolking dom te houden. Maar af en toe stapt er een Congolese vader van 21 zonder schroom over mijn drempel. Naast een voorraadje condooms heeft hij steevast nog één ding van me nodig: de geruststelling dat de hel hoogstwaarschijnlijk niet bestaat.
