Mijn mobiel gaat op het moment dat ik in Ojuelegba achterop de motortaxi spring. Onbekend nummer. ‘Femke? Miss Femke? Hier is…’ Het geclaxonneer overal om me heen overstemt de naam van de beller. ‘Important‘, kan ik nog wel onderscheiden. ‘Opportunity.’ Ik toeter in de telefoon dat hij maar een sms moet sturen en hang op. Een minuut later ontvang ik een tekstbericht. Terwijl ik met mijn linkerhand de kinderspeelgoed helm zonder bevestigingsriempjes op mijn hoofd probeer te houden, open ik met mijn rechter de sms. ‘We willen je vragen een prijsuitreiking te presenteren op tv’, lees ik. Was getekend: de grote baas van een of ander bedrijf in de showbusiness.
Een managing director in de showbiz heeft nu al van me gehoord en wil me op tv lanceren? Ik had begrepen dat Nigeria het land van de oneindige mogelijkheden was, maar dit is wel heel snel. Het is november en ik ben net een week in Lagos. Mijn cv moet wel circuleren op de juiste plekken.
Op een namiddag dat ik toch in de buurt ben, spreek ik met de grote baas af op zijn kantoor. Het adres dat hij doorgeeft, blijkt een kleine winkel die suiker verkoopt en lucifers. Hij gaat me voor naar zijn kantoor. We stappen over stinkende greppels met groenig slijm en persen ons door smalle steegjes.
De grote baas houdt kantoor aan huis. Hij zit op een vuile gele krat en ik op de enige stoel in zijn eenkamerwoning. Zwart met goud zijn de visitekaartjes, de glanzende brochure van zijn bedrijf en de internetsite vol knipperende diamantvormige knoppen. Terwijl een kleine rat rustig van het ene eind van de kamer naar de andere kuiert, spiegelt de grote baas me mijn gouden toekomst voor in de glitter en glamour televisieshow die hij produceert. Klein detail: zijn concept moet nog aan een tv-station worden verkocht. Hij is optimistisch over zijn kansen.
Ik glimlach en bedank voor de eer.
‘Wil je anders mijn compagnon worden? Met naamsvermelding en jouw foto op de website’, probeert hij nog, terwijl ik al in de deuropening sta. Hij komt me achterna met zijn laptop om de prominente plek aan te wijzen waar mijn witte gezicht op de home page zou prijken. Ik lach dat een simpele Nederlandse journalist zoveel ruimte niet verdient.
‘Och, u bent nog journalist ook?’, zegt de man blij verrast.
