Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
De tweede helft van onze studiereis vond plaats in het zuiden van India. De afstand van Dehli naar Chennai is hemelsbreed 1750 kilometer, vergelijkbaar met de afstand van Amsterdam naar Madrid. Een goede gelegenheid om de verschillen tussen noord en zuid waar te nemen. Na vier uur vliegen kwamen we aan in Chennai. Op het vliegveld werden we opgewacht door twee heren van de Indiaanse boerenorganisatie FFA. Onderweg naar het hotel constateerden we het eerste verschil tussen Noord- en Zuid-India: de hoeveelheid koeien die vrij rondlopen op straat.
Zaterdag 8 december
Op zaterdag stond er een bezoek aan het dorpje Vignanateja op het programma. Hier werden we hartelijk ontvangen door de lokale vrouwengroep die hun netste kleding hadden aangetrokken en in het dagelijks leven boerin zijn. Elke vrouw melkt 1 tot 3 koeien waarvan het merendeel voor eigen consumptie is en wat overblijft wordt collectief opgeslagen en vermarkt richting de melkfabriek. Na een melkdemonstratie en een kijkje te hebben genomen bij de centrale melkopslag werd onze reis voorgezet. In India is kip een veel voorkomend gerecht op het menu. Daarom interessant om eens een pluimveebedrijf te bezichtigen. Wat opviel was de uitgebreide hygiënische voorschriften waaraan we moesten voldoen. Een ronde door de broedruimte, kuiken- en kippenstallen gaf een goede indruk van dit Indiaanse pluimveebedrijf. De goede diergezondheid en de kooihuishouding waren de meest in het oog springende zaken. Onderweg naar het volgende hotel maakten we nog een stop bij een melkveebedrijf waar 30 koeien gemolken werden. Op dit bedrijf zijn diergezondheid en voederkwaliteit verbeterpunten.
Zondag 9 december
Op zondag bezochten we een lokaal dorpje. Ook hier vormen vrouwen de drijvende kracht op het platteland. Het merendeel van de mannen trekt in India, in hoop op werk vanwege armoede, van het platteland naar de stad. De lokale vrouwenvereniging ondersteunt elkaar om armoede het hoofd te bieden. Ze melken koeien, naaien kleding, produceren pijnstillers en kaarsen en verkopen deze producten in de regio. ‘s Middags bezochten we een proefcentrum voor suikerriet. India behoort tot de top drie van rietsuikerproducenten op de wereld. Een rondleiding door het laboratorium en de proefvelden maakte dit bezoek compleet. Het volgende bezoek ging naar een bedrijf van een Hindoegemeenschap. Deze religieuze gemeenschap heeft naast hun tempel een boerderij. De dieren die gehouden worden zijn olifanten, paarden, kamelen, ossen, geiten en koeien. Op dit bedrijf stond de droog gevallen waterput symbool voor het toenemende probleem namelijk waterschaarste.
Maandag 10 december
Maandag waren we te gast bij Srini Food Park. Een bedrijventerrein wat mede door overheidssteun is opgezet. De mangofabriek was hypermodern ingericht en ISO gecertificeerd. Mangotelers kunnen hun oogst bij de fabriek, naar eigen keuze verwerken en afzetten. Het enige verschil met dergelijke Europese productiefabrieken is de hoeveelheid mensen die hun steentje bijdragen aan het arbeidsproces. De reis werd voortgezet richting maïs- en rijstvelden. Wederom werden we hier hartelijk ontvangen door de lokale gemeenschap. Na een uitleg te hebben gekregen over de teelten sloten we dit bezoek af. De laatste stop van deze dag was bij een groep telers die bosbessen, bonen, courgettes en aardappelen verbouwden. Trots namen de telers ons mee naar hun gewassen.
Dinsdag 11 december
Op dinsdag bezochten we ‘s morgens een rietsuikerfabriek in Chittoor. Bij aankomst stonden de journalisten en een grote groep fabrieksmensen ons al op te wachten. Ondanks de verouderde fabriek resulteerde dit in een consumeerbaar eindproduct. Na een interview af te hebben gelegd voor de lokale televisiezender konden we onze reis vervolgen. Voor de lunch was een stop gepland in een mangoboomgaard. Ook hier waren diverse telers van omliggende bedrijven aanwezig om ons te infomeren over hun sector.
Eric Pelleboer, DB-NAJK Akkerbouw
