In Den Haag wordt druk gedebatteerd over de toekomst van de hulp. Een paar miljoen meer of minder, daar ligt niemand van wakker, zeggen criticasters. Maar volgens het Liliane Fonds betekent meer bezuinigingen dat zij duizenden gehandicapte kinderen minder per jaar kunnen helpen in Azië, Latijns-Amerika en Afrika.
[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_preview”,”fid”:”14127″,”attributes”:{“style”:”width: 180px; height: 180px; float: right;”,”class”:”media-image media-element file-media-preview”}}]]Om te laten zien wat dat betekent, nodigde Kamerlid Jetta Klijnsma de Filippijnse Jane uit in de Tweede Kamer om te vertellen wat zij heeft bereikt met steun van het Liliane Fonds. Volgens Klijnsma een ontmoeting vol overeenkomsten en één allesbepalend verschil: “Beiden geboren met een handicap, de één in Drenthe en de ander op de Filippijnen.”
Jane An-Ro Derecho wordt in 1991 geboren zonder linker onderbeen en met een lichte afwijking aan haar linkerhand. Sinds 1999 ontvangt zij hulp van het Liliane Fonds in de vorm van protheses, studiekosten en aanpassingen in huis. Op dit moment doet zij aan de universiteit de bachelor Special Education. Volgend jaar hoopt zij af te studeren als docente. Ook Jetta Klijnsma heeft, ondanks haar handicap, een lange politieke carrière opgebouwd als staatsecretaris en Tweede Kamerlid voor de PvdA.
1. Verschillen, dat lijkt me duidelijk, maar wat zijn de overeenkomsten?
“We zijn allebei geboren met een handicap. Zoals mevrouw Klijnsma zei: ‘We hebben benen die niet zo goed willen lopen.’ Maar we laten ons daar niet door tegenhouden in het leven. Allebei hebben we veel hulp gehad; zij vooral van familie en ik van het Liliane Fonds. En nu willen we andere mensen helpen, zij via de politiek en ik over een jaar als docente. Ik zie haar als mijn rolmodel met haar werkzaamheden voor mensen die het moeilijk hebben. Ik hoop zelf ook een voorbeeld te zijn voor gehandicapte jongeren in de Filippijnen.”
2. Heb je daarom gekozen voor de studie Special Education?
“Ja, eigenlijk wel. Ik wil iets terugdoen. Met mijn ervaring en kennis wil ik leerlingen in het speciaal onderwijs verder helpen. Vooral leerlingen met een geestelijke achterstand. Als ik geen hulp had gehad, dan zat ik waarschijnlijk nu in een hoekje thuis. Mijn mobiliteit, mijn vrienden, mijn studie, mijn toekomst, alles heb ik te danken aan hulp van anderen. Die dankbaarheid kan ik tonen door mensen te bedanken, zoals vandaag mevrouw Klijnsma, maar ik kies er voor om mij in te zetten voor anderen.”
3. Hoe ziet jouw leven er uit?
“Ik woon nog bij mijn familie, met mijn moeder en jongste broertje. Mijn vader is overleden toen ik acht was. Mijn moeder bleef achter met vier kinderen. Ondanks dat ze ziek is, werkt ze zes dagen per week aan de lopende band bij een kippenslachterij. Op zondag maken we samen eten klaar, dat we op straat verkopen. Doordeweeks ga ik naar de universiteit in La Paz. Dat is ongeveer een half uur met de fiets, riksja en bus. Na schooltijd geef ik vaak nog bijles aan kinderen uit de buurt. “Die 50 peso (red: 1 euro) kunnen we goed gebruiken.”
4. Heb je nog wel tijd voor een vriendje?
“Nee, eigenlijk niet. Want naast mijn studie, werk en zorg voor mijn broertje, vertegenwoordig ik ook gehandicapte Filippijnse jongeren in het buitenland. Zo ontmoette ik vorig jaar tijdens een reis wel een hele leuke jongen. Yongmin, een Koreaan. Hij vertegenwoordigde daar gehandicapte jongeren uit zijn land. We waren erg verliefd, maar we hebben toch besloten elkaar los te laten en eerst onze studie af te maken. En als het lot ons goed gezind is, zullen we elkaar in de toekomst wel weer vinden.”
5. Hoe zie je jezelf?
“Vroeger werd ik veel gepest omdat ik met krukken liep. Tegenwoordig veel minder. Sinds mijn negende draag ik een prothese. Als mensen nu grappen over mij maken, dan lach ik erom. Soms vraagt iemand: ‘wat heb jij nou met je hand gedaan? Heb je je vingers er af gesneden, ofzo?’ Dan lach ik hem uit en verklaar hem voor gek. ‘Wie snijdt nou zijn vingers eraf?’ Gelukkig kan ik er nu ook af en toe om lachen.”
