Achtergrond

Geachte minister

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Geachte minister
‘Hierbij stuur ik u nogmaals de ‘schrijnende brief’ die u een tijd geleden hebt ontvangen.’ 
De 14 -1 brief, wordt het verzoek genoemd dat door of namens een vreemdeling aan de verantwoordelijke minister of staatssecretaris wordt gericht om een verblijfsvergunning wegens ‘schrijnende’ omstandigheden aan te vragen. De benaming verwijst naar de datum (14 januari 2003) waarop toenmalig minister van Vreemdelingenzaken Hilbrand Nawijn toezegde ‘gebruik te zullen maken van zijn ministeriële discretionaire bevoegdheid om ‘in zeer bijzondere gevallen’ alsnog een verblijfsvergunning te verlenen aan personen aan wie eerder geen verblijfsvergunning was toegekend.’

19.000 brieven
Zijn toezegging leidde tot een enorme toestroom van brieven. Ruim 19 duizend aanvragen kregen Nawijn en zijn opvolger Rita Verdonk te verwerken. Siepy Zijlstra de Roos is een van de brievenschrijvers. Ze zet zich vanuit haar woonplaats Drachten al jaren in voor asielzoekers; door dossiers uit te pluizen, fouten in de procedures aan te kaarten en eten en onderdak te bieden aan asielzoekers die vanuit het plaatselijke asielzoekerscentrum op straat zijn gezet. ‘Klokkenluider’ over de misstanden in het Nederlandse asielbeleid, noemt Siepy zichzelf. “Bij de beoordeling van vluchtelingen worden al jarenlang fouten gemaakt, ze krijgen geen eerlijke beoordeling. Het is een grote schande wat hier gebeurt!”

Criminelen
Nu zij de zeventig is gepasseerd, is ze opgehouden met asielzoekers in nood thuis op te vangen. Maar brieven schrijven doet ze nog bijna wekelijks. Haar werkkamer staat vol dossiers, correspondentie met de IND en brieven aan ministers. “Ik heb hier honderden schrijnende gevallen staan,” vertelt Siepy en wijst op de rij ordners in de boekenkast. “De een is nog erger dan de ander. Je gelooft niet dat dit in Nederland gebeurt. Er wordt vaak gezegd en geschreven dat de gevangenissen vol zitten met buitenlandse criminelen. Maar in de vreemdelingenwet staat dat een asielzoeker de uitslag van een rechter op straat moet afwachten. Niet alleen zonder geld, maar ook zonder identiteitspasje. Automatisch worden vluchtelingen zo illegale personen zonder geldige papieren. Met als gevolg dat ze als criminelen worden behandeld en gevangen gezet!”

Deze is ook erg
Ze doet een greep uit de mappen: “Hier, een Syrische moeder en zoon, beiden in behandeling voor Posttraumatische stressstoornis. Vanaf 2001 in Nederland, twee maanden te laat voor het generaal pardon. Geweigerd door de Syrische ambassade; ze kunnen dus niet terug. Maar ze mogen ook niet blijven.” Ze bladert door de map. “Maral, 18 jaar, sinds haar achtste in Nederland. De hele familie is door de vreemdelingenpolitie midden in de nacht van hun bed gelicht. Vader en broer zaten vijf maanden in detentie. Dat meisje heeft een verschrikkelijk trauma opgelopen.” Ze bladert verder. “Deze is ook erg: vader en zoon uit Georgië. Ze hebben hun vrouw en moeder al tien jaar niet gezien. Zij kreeg direct asiel in Engeland, maar vader en zoon strandden in Nederland en moeten vertrekken.” En ga zo maar door.

Irritante zeurpiet
Van VluchtelingenWerk kreeg Siepy ooit een voorbeeldbrief. Ze gebruikt sindsdien dezelfde opzet en stuurt de brief altijd netjes in tweevoud op. ‘Geachte heer Leers, Hierbij verzoeken wij u om gebruik te maken van uw inherente afwijkingsbevoegdheid om vader en zoon … alsnog in het bezit te stellen van een verblijfsvergunning. Hun situatie is schrijnend te noemen.’ Een uitgebreide uiteenzetting van een uitzichtloze situatie van de vluchteling in kwestie volgt. Siepy kijkt op van de brief. “Ik heb wel honderd van dit soort brieven gestuurd, aan Nawijn, Verdonk, Albayrak en nu Leers. Maar ik hoor er bijna nooit iets op terug. Volgens mij vinden ze mij maar een irritante zeurpiet.” Als ze al iets terug hoort, stemt dat weinig hoopvol. Geen enkele van de door Siepy voorgedragen schrijnende gevallen heeft op basis van discretionaire bevoegdheid een verblijfsvergunning gekregen. Maar stoppen met brieven schrijven doet ze niet. “Stilzwijgen is instemmen, dat zal ik nooit doen.”

Foto: Uljana Orlova

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons