Graffitikunstenares Anarkia Boladona gebruikt de straten in Rio de Janeiro om vrouwenrechten te promoten. Ze behoort tot de nieuwe generatie feministen die een gedurfde en populaire uitlaatklep zoeken.
Volgens een rapport van het Sangari-instituut wordt er in Brazilië elke vijf minuten een vrouw geslagen. In 70 procent van de gevallen is de aanvaller haar vriend, echtgenoot, ex of een familielid.
De 31-jarige Boladona begon op muren te tekenen uit verontwaardiging, tot ze ontdekte dat haar tekeningen ook een nut konden hebben in haar gemeenschap. “Ik kom uit een gezin van vrouwen, dus geweld tegen vrouwen lag me na aan het hart. Het was zeer aanwezig in mijn leven en in dat van mijn zussen, nichten en tantes”, verklaart Boladona.
Vrouwengeweld
Boladona voelt zich onderdeel van een nieuwe generatie feministen. “De feministen in de jaren 1970 moesten radicaal zijn om de stereotypen te doorbreken. Ons is het bijvoorbeeld niet meer te doen om seksistische afbeeldingen. We willen ons lichaam kunnen gebruiken zoals we dat willen”, legt de graffitikunstenares uit.
De schildering waaraan Boladona momenteel werkt, kaart het geweld tegen vrouwen aan. Er staat ook een telefoonnummer bij waar je terecht kan voor hulp.
Met een mythische wereld van bloemen, waterjuffers, Eva’s en heksen verwijst Anarkia Boladona naar een wereld van seksuele vrijheid met gelijke rechten op het vlak van werk en opvoeding. “Ik strijd vooral voor gendergelijkheid. Niet alleen wettelijk: er bestaat ook zoiets als culturele gelijkheid”, legt ze uit.
Mannenwereld
De 23-jarige Silvana Coelho werkt mee aan de muurschildering. Ze ondervindt de ongelijkheid aan den lijve, ook in een zogezegd revolutionair klimaat zoals dat van de pichadores. “Het is een mannenwereld. Ik ben ook veel lastiggevallen door artiesten zelf. Maar ik bijt van mij af.”
Een groep stokoude dames die passeert, kijkt goedkeurend naar de muurschildering. “Vroeger was het erg moeilijk voor een man om een vrouw te slaan. Nu zijn er mannen die niet alleen het geld van hun partner inpikken, maar hen ook afranselen”, zegt de 92-jarige Francisca de Oliveira.
Ook een opa met zijn twee kleindochters houdt halt om het werk te bekijken. “Sommige mensen gebruiken deze kunstvorm om te denigreren. Dit kunstwerk geeft stof tot nadenken en is zichtbaar voor iedereen”, verklaart Mauro Torres, een beeldend kunstenaar. “Het is belangrijk omdat er mensen zijn die vrouwen misbruiken”, vindt zijn negenjarige kleindochter Ingrid da Costa.
Seksuele vrijheid
Volgens de graffitikunstenares draaide de strijd in het verleden rond seksuele vrijheid. Maar vandaag voelt een tienermeisje uit de favela’s zich verplicht om seks te hebben, anders laat haar vriendje haar staan voor een ander. “De rollen zijn omgekeerd. Vroeger was je verplicht om maagd te blijven. Tegenwoordig ben je verplicht om je te laten ontmaagden”, stelt ze vast.
Muren volstaan niet altijd om zoveel kwesties aan te pakken. Daarom richtte Boladona de organisatie Nami op, een variant op “mine”, dat vrouw betekent in het lokale slang. Ze gebruiken straatkunst om de rechten van vooral de armste vrouwen te promoten.
Nami wil vrouwen bereiken die zelfs geen toegang hebben tot een krant. “Je kan een muurschildering als deze niet zomaar negeren. Het wordt een soort televisiespot, een boodschap die je altijd ziet wanneer je passeert. Het blijft hangen”, gelooft Daniele Kitty, studente en ondervoorzitter van Nami.
Foto (cc)
