‘Het waterproject is nog maar het begin’, zegt Amar. ‘Ik zou het liefst nog veel meer willen helpen.’
Raar soort opwinding
De verharde weg waarlangs we rijden gaat verder, maar om op de plek van bestemming aan te komen, moeten we nu rechtsaf, het onverharde pad op. Voor ons ligt een uitgestrekt dal. Grote lappen ontboste grond, met aan de flanken steile rotsachtige hellingen. Bloemen en bladeren hebben de verzengende hitte van de zon niet kunnen weerstaan. Ik ervaar een raar soort opwinding nu we de laatste kilometers afleggen naar Ihrouchen, een dorp in Noord-Marokko waar ik met Amar onderweg naar toe ben. Dingen die ik niet begrijp, maar hij wel. Een taal die ik niet versta, maar waarin hij zonder moeite overschakelt. Levens die ik niet zou kunnen delen, maar waar hij nu al een aantal jaar een bijzondere relatie mee heeft opgebouwd.
Handen uit de mouwen
Amar behoort tot een steeds groter wordende groep mensen in Nederland die liever zelf de handen uit de mouwen steekt als het gaat om ontwikkelingshulp. De vraag hoe de wereld beter kan, beantwoord hij niet met een donatie aan een ontwikkelingsorganisatie, maar hij zet zelf kleinschalige projecten op in Marokko. Marokko is het land waar hij is geboren en waar hij tot zijn studietijd opgroeide. In Ihrouchen, een klein dorp in begon hij twee jaar geleden een waterproject. Amar vertelt.
‘Het idee voor dit project ontstond tijdens een vakantie. Per toeval kwam ik hier opnieuw terecht, het dorp waar ik ben geboren. Ik vroeg een jongen naar water en het leek uren te duren voordat hij terug kwam. Het bleek dat hij te voet een flinke afstand had moeten afleggen om bij de dichtstbijzijnde waterbron water te halen. Het is echt moeilijk om hier aan drinkwater te komen. Dat was de aanleiding om iets te gaan doen.’
Veel bellen
Onze gehuurde Renault Symbol worstelt zich ondertussen met moeite een weg langs de steile hellingen. De weg is smal. Stofwolken vóór ons kondigen de veel te snel passerende grands taxi’s aan. In dit afgelegen gebied zijn deze taxi’s het enige transportmiddel waarin mannen en vrouwen, ongemakkelijk opgevouwen, zich laten vervoeren. Vier mensen achter- en drie voorin. Voorzichtigheid is geboden. Amar vertelt verder.
‘Ik sprak met de mensen in het dorp en ze vroegen mij of ik ze kon helpen een oplossing te vinden voor hun gebrek aan water. Dat bleek verreweg het grootste probleem. Met water kon het land worden bebouwd en van de oogst kon een deel verkocht worden zodat er meer inkomen was. De jongens en meisjes hoefden niet dagelijks uren tijd te verspillen aan het halen van water maar ze konden naar school. Dat bood toekomstperspectief.’
Met dit beeld voor ogen, verdiepte Amar zich in hun probleem. ‘Een waterput met een pompsysteem zou uitkomst bieden. Ik zag vergelijkbare projecten in de buurt van al Hoceima en ik heb mensen daar gevraagd hoe zij het aanpakten. Ik dacht dat als zij het konden, mij het ook moest lukken. Ik heb veel tijd gestoken om met de bewoners te overleggen. Vanaf het begin af aan heb ik duidelijk gemaakt dat ik hun hulp nodig had en dat we het samen zouden oppakken. Dat heeft wel even geduurd. Ik heb hen gevraagd zich te verenigen en een soort werkgroep te vormen. De bewoners zijn toen met elkaar gaan praten, stelden vast hoe ze te werk zouden gaan als er bijvoorbeeld mankementen zouden zijn en bespraken hoe ze konden voorzien in het onderhoud van de waterput. Een jaar later kwam ik terug. In de tussentijd telefoneerde ik veel om op de hoogte te blijven van ontwikkelingen.’
Kern van ontwikkelingshulp
Als we in Ihrouchen aankomen, wordt Amar heel hartelijk begroet. Ons bezoek heeft hij van te voren niet aangekondigd. ‘Even kijken hoe het er nu voorstaat’ zegt hij rustig. In alle huizen is op dezelfde plek een waterkraan geïnstalleerd. De plastic flessen, waarmee de vrouwen en meisjes voorheen water haalden, zijn nauwelijks nog te bekennen. Bij elk huis dat we passeren, draaien de bewoners enthousiast de kraan open: stromend water!
Het verhaal van Amar stemt tot nadenken over de kern van ontwikkelingshulp. Wat me opvalt is dat hij veel praat over de samenwerking met de dorpsbewoners. Hij investeerde een groot deel van het project in tijd om een goede relatie met hen op te bouwen. Op die manier kreeg hij belangrijke informatie die van belang was voor het slagen van het waterproject. Hij belde veel, ging langs en zorgde voor goed contact met de werkgroep in het dorp. Samenwerking is voor hem de sleutel van het succes van dit project. Dat begint met tijd en aandacht voor de wederzijdse ontmoeting met de ander.
